Fálkinn - 24.04.1963, Blaðsíða 16

Rétta* medalið
SMÁSAGA EFTIR HENRY SLEASER
CHARLIE gleymdi bezta heilræðinu,
er hann hafði nokkru sinni fengið. Stóri
bróðir hans, Turk, hafði sagt honum
það sex mánuðum áður en hann dó, og
Charlie hafði hlustað á hrjúf orðin eins
og Turk væri prestur að fara með guð-
spjallið. „Dreptu gamlar kerlingar,“
hafði Turk sagt honum. „Gerðu út af
við smábörn. En hvað, sem þú gerir,
Charlie, dreptu aldrei löggu.“
En Charlie hefði gleymt því. Og þeg-
ar sírenan vældi í strætinu, sem lá upp
í borgina, og þegar bláklæddu menn-
irnir höfðu komið hlaupandi niður
öngstrætið, þar sem hann var í felum,
hafði Charlie misst stjórn á sér og skot-
ið. Fremsta löggan hafði rekiS upp skrít-
ið óp og steypzt á höfuðið. Hinir höfðu
svarað Charlie í sömu mynt, en aðeins
ein kúlan hafði hitt í mark og lent í
læri Charlies, en honum tókst að halda
áfram að hlaupa, eins og fjandinn væri
á hælum hans, unz hann náði öruggum
samastað.
Hann var örmagna, kvalinn af sárs-
auka og skjálfandi á beinunum, en
Charlie var frjáls. Og peningarnir?
Peningarnir voru enn í ferðatöskunni,
nærri tvær milljónir í litlum seðlum,
nóg til að hann kæmist burtu undan
hinni lífshættulegu reiði, sem lögreglu-
drápið mundi valda.
En hann þurfti að ljúka ákveðnu er-
indi fyrst. Hann náði í leigubíl til að
bregða sér heim til Doc Sanchez, og
staulaðist inn í hrörlega skrifstofu
gamla læknisins, þar sem hann baðst
ásjár.
„Þú ert ekki svo illa farinn,“ hafði
Dock sagt, og vínþefinn lagði framan
í Charlie. „Kúlan fór beint í gegn, svo
að við þurfum ekki að kanna sárið. Ég
hreinsa það bara dálítið og bind um
það; það verður alveg gróið eftir nokkr-
ar vikur. Hlífðu fætinum, ef þú getur.“
„Ef ég get?“ sagði Charlie, og lang-
aði til að hlæja, en kenndi of mikið til.
„Ertu að grínast, Doc? Ég verð að flýta
mér út úr borginni. Hlustarðu ekki á
útvarpið?“
„Ekki eftir að sjónvarpið kom. Hvað
er í útvarpinu?“
„Löggur og þorparar að kynna mig.
Þeir eru að útvarpa lýsingu á mér á
fimm mínútna fresti.“
„Hvað gerðirðu, bankarán?"
„Ne-ei!“ Charlie virtist misboðið; Það
væri of mikið veður út af nokkrum
seðlum. „Ég brauzt inn í skartgripa-
verzlun. Náði ekki í mikið. En þeir láta
16 FALKINN
eins og ég sé Dillinger eða einhver, út
af þessari löggu.“
„Hvaða löggu?“
„Einhverri löggu, sem ég varð að
skjóta. Þú veizt, hvernig þeir eru, Doc,
þeir hafa gagnkvæmt varnarbandalag
með sér. Þeir eru ekki hrifnir af því,
að löggur meiði sig,“
„Drapstu hann?“ Doc virtist skelfd-
ur; hendur hans skulfu meira en venju-
lega, þegar hann vafði umbúðunum
utan um fótinn á Charlie.
„Hvernig ætti ég að vita það? Ég beið
ekki eftir sjúkdómsgreiningunni. Uss!
Heyrðu, vertu rólegur. Það er sárt Doc.“
Hann andvarpaði; Charlie geðjaðist ekki
að sársauka. „Geturðu ekki gefið mér
eitthvað, Doc? Þetta er helvíti sárt.“
„Ég geymi ekki lyf hérna, Charlie,
þú veizt það. Ég hefði þá alla skálka í
nágrenninu á hælunum á mér.“
„Gefðu mér þá lyfseðil, ha?“
„Allt í lagi. En fáðu hann ekki af-
greiddan hér í kring; það er óþarfi að
tefla á tæpasta vað.“
„Eins og þú segir, Doc. En flýttu þér.
Fljótur!"
Hann haltraði út með lyfseðilinn í
frakkavasanum. Hann náði í leigubíl,
sem átti leið framhjá, og bað bílstjór-
ann að aka að gatnamótunum, þar sem
hann bjó, þakklátur yfir að ekki var
opið útvarp í bílnum. Það var lyfjabúð,
sem var opin allan sólarhringinn, ná-
lægt heimili hans; þar fengi hann lyfið
og væri síðan á bak og burt.
„Það er hérna,“ sagði hann, þegar
þeir nálguðust hálfslökkt neon-skiltið
á lyfjabúðinni. Hann greiddi bílstjóran-
um, reikaði kæruleysislega inn í búðina
og haltraði meira en efni stóðu til.
Þetta var gamaldags lyfjabúð, þar
sem allt var á tjá og tundri, og þúsund-
ir rykugra flaskna í hillum. Gamal-
mennið, sem átti búðina, sat fyrir inn-
an og malaði eitthvað í kvörn. Aðstoð-
armaður hans, sköllóttur, ungur mað-
ur með fjörlaus augu, var við afgreiðslu-
borðið. Charlie beið, þagnað til kona
nokkur hafði fengið sig afgreidda; þá
gaf hann sig fram og rétti manninum
lyfseðilinn.
Hann leit á miðann og sagði: „Þetta
tekur fáeinar mínútur. Viljið þér bíða?“
„Já, vissulega. Ég ætla að bíða,“ sagði
Charlie. Hann setti stút á varirnar, til-
búinn að flauta kæruleysislega, þegar
hann heyrði rödd hljóma inn af búðinni.
Hann gat ekki greint orðin, en stöðugt,
vélrænt hljóið gaf til kynna, að það
væri útvarp í gangi í bakherberginu.
Hann titraði af hræðslu, og önnur hönd-
in leitaði að sjálfvirku skammbyssunni
í buxnavasanum .Var það ímyndun
hans? Eða horfði sá sköllótti forvitni-
lega á hann?
„Hr. Fletcher?“ Aðstoðarmaðurinn
klóraði sér í hnakkanum.
„Hr. Fletcher, getið þér tekið við öðr-
um lyfseðli?“
„Hvað er það?“
„Það er kominn viðskiptavinur með
lyfseðil, hr. Fletcher. Haldið þér, að þér
getið afgreitt það núna?“
„O, já, vissulega, Vernon. Komið
með það.“
Aðstoðarmaðurinn fór inn fyrir, og
Charlie reyndi að greina eitthvert lág-
vært samtal, sem gæti átt sér stað.
Hvað gerðist, ef aðstoðarmaðurinn væri
að segja gamla manninum frá honum?
Hvað gerðist, ef þeir hefðu sima fyrir
innan?
Hann gat ekkert heyrt fyrir suðinu
í útvarpinu. Þegar aðstoðarmaðurinn
kom fram aftur, þóttist Charlie vera að
skoða rakblöð af miklum áhuga.
„Vantar yður eitthvað fleira, herra?“
sagði aðstoðarmaðurinn og brosti svo
að skein í hvítar tennurnar; sölumaður
fram í fingurgóma.
„Ekkert,“ sagði Charlie. „Flýtið yður
aðeins að afgreiða lyfseðilinn.“
„Það tekur aðeins augnablik, herra.“
Sársaukahviða fór um fót hans og allt
uppí ennið. Charlie reyndi að lina þján-
ingarnar með því að lyfta fætinum frá
gólfinu. Hann fann svitann merla á and-
liti sínu.
„Er eitthvað að?“
„Nei, ekki neitt. Skiptið yður ekki af
því, maður minn.“
„Já, herra,“ sagði aðstoðarmaðurinn.
Maður kom inn og kvartaði um melt-
ingartruflun. Bam kom inn og keypti
frímerki. Kona kom inn og hvíslaði
pöntun sinni að afgreiðslumanninum. Og
í bakherberginu baukaði gamli maður-
inn, sem átti búðina, við krukkur sínar
og flöskur, eins og ruglaður af öllum
þeim ósköpum af dufti og töflum, sem
voru þar á boðstólum.
„Hver andskotinn!“ sagði Charlie
hörkulega. „Af hverju er hann svona
lengi?“
„Það tekur aðeins augnablik,“ sagði
afgreiðslumaðurinn brosandi.
„Það er fjandi langt augnablik.“
Framh. á bls. 37.