Fálkinn - 24.04.1963, Síða 22

ÖRLAGA
DÓMUR
FRAMHALDSSAGA EFTBR GARETH ALTON - 9. HLUTI
Hún fölnaði. Henni hafði með öllu
yfirsézt að reikna með þessum mögu-
leika.
— Kvæntur aftur, tautaði hún og
trúði ekki sínum eigin eyrum.
— Einmitt! og þegar þú færð að sjá
nýju konuna hans, þá muntu undrast
enn meir.
Hann sagði henni í stuttu máli frá
stúlkunni, sem léki tvíburasystur henn-
ar og segðist vera frá Ástralíu.
— En ég veit hver hún er í raun og
veru, bætti hann við. — Lögreglan leit-
ar að henni. Robert breytti andliti
hennar og kvæntist henni. Ef til vill
er hann orðinn ástfanginn af henni.
Hún er lifandi eftirmynd þín hvað út-
litið snertir. Hún er jafn falleg og þú.
Nella .... og áreiðanlega miklu trygg-
lyndari og staðfastari.
Augu Nellu skutu gneistum. Hún var
særð .... og jafnframt óttaslegin.
— Þegiðu! hrópaði hún.
— Þú ert búin að missa hann að fullu
•og öllu.
— Svo þú heldur það! En bíddu bara
þangað til ég kem aftur til Cliff House.
Hann brosti.
— Ef þú lætur sjá þig í Cliff House,
gerirðu Robert mikinn greiða. Hugsaðu
þér hvílíkur léttir það verður fyrir
hann að vita að þú ert enn á lífi. Þá
losnar hann loksins við sjálfsásökun-
ina og samvizkubitið.
Hann snarþagnaði og hrukkaði ennið.
Stundarkorn stóð hann og virtist hugsi.
Loks greip hann í handlegginn á Nellu
og sagði ákafur:
— Þú mátt ekki láta nokkurn mann
sjá þig!
— En.......
— Mér dettur ráð í hug, greip hann
fram í fyrir henni. — Ég get ekki sagt
þér frá því núna. Ég heyri, að Jules
er á léið út, við tölum nánar um þetta,
þegar við komum heim.
Bruce brosti og virtist harðánægður
með sjálfan sig, þegar Jules kom á
vettvang. Nella brann í skinninu eftir
að vita, hvaða ráð honum hafði dottið
í hug .... manninum sem hún unni
svo heitt.....
FALKINN
Ferð til Munkaeyja! Meg hafði verið
svolítið í vafa, þegar hún ákvað að fara
þangað með Robert. En nú var hún
fegin að hún skyldi vera því hlynnt.
Það var frú Verney, sem fyrst hafði
sagt henni frá þessari eyju með rústum
gamals klausturs. Meg tók eftir því,
að Robert virtist ekki sérlega fýsinn
i að fara þetta með henni. Hann var
þögull allan tímann meðan þau sigldu
í bátnum. En þetta var dásamlegur dag-
ur og þegar þau sáu eyjuna, rauf hann
þögnina:
— Það er svo sem ekki margt að sjá
þarna, sagði hann. — Eintómar rústir.
Vindur og vatn hafa stöðugt unnið á
gömlu múrveggjunum.
Meg hafði vonað, að förin yrði til
þess, að Robert vaknaði af dvalanum.
Hún bað hann um að segja sér meira frá
eyjunni. Orð hans voru slitrótt og stirð
fyrst í stað, en smátt og smátt tók hann
að lifa sig inn í eigin frásögn.
Skyndilega fór hann að hlæja.
— Ég hlýt að hafa talað um þetta
klaustur núna í fleiri klukkutíma. Þú
ert auðvitað orðin dauðleið á mér fyrir
löngu.
Hún hafði ekki tekið eftir öllu sem
hann sagði, af því að hún var svo upp-
tekin af að horfa á hann og virða hann
fyrir sér. Hann var allt í einu orðinn
svo líflegur. Áhyggjusvipurinn var horf-
inn af andliti hans. Nú hló hún að orð-
um hans.
— Segðu mér meira seinna, bað hún.
Síðan snéri hún höfðinu mót sólu. Það
var heitt og unaðslegt veður. Frú
Verney hafði búið þeim nesti.
— Eigum við að borða núna, eða
bíða, þangað til við erum búin að baða
okkur.
— Ég gleymdi sundskýlunni, sagði
hann. — Reyndar er ég ekkert sérlega
mikið fyrir að baða mig. Ég ætla held-
ur að sitja og horfa á þig.
Litlu seinna var hún komin út í og
búin að synda talsverðan spöl frá landi.
Henni varð hugsað til þess, er hún bað-
aði sig síðast . . .. í flóanum fyrir neðan
Cliff House. Þá hafði líf hennar verið
ótryggt og óttalegt. Og hún hafði orðið
að taka afstöðu til erfiðs vandamáls:
Hvort hún ætti að þiggja boð mannsins,
sem hún var nú gift. Hafði hún valið
rétt? spurði hún sjálfa sig og synti
aft"-: í áttina til lands^ Hvað sem því
leið fannst henni hún vera hamingju-
söm á þessari stundu.
Ef til vill var það hið dásamlega veð-
ur, sem gerði það að verkum? Hún
þorði ekki að slá því föstu, að maðurinn,
sem sat á ströndinni og horfði á hana,
væri aðalorsökin.
— Maturinn er tilbúinn, hrópaði hann.
— Við borðum, þegar þú ert búin að
þurrka þér.
— Ég kem, kallaði hún og brosti til
hans. Hann virtist svo miklu yngri í
dag. Frú Verney hafði sagt, að Robert
væri í rauninni bæði léttlyndur og
skemmtlegur. Meg fannst eins og hann
væri nú sem óðast að verða eins og
hann ætti að sér. Hann brosti oftar en
áður, og bros hans yljaði henni um
hj artaræturnar.
— Ég kem strax, Robert!
Allt í einu rak hún upp óp. Hún
hafði hnotið um stein í flæðarmálinu.
— Meg! Meiddirðu þig?
Án þess að skeyta um að hann vökn-
aði, hljóp hann út í og bar hana var-
færnislega í land.
— Þetta er vonandi ekki neitt hættu-
legt, tautaði hún.
. — Láttu mig dæma um það, sagði
hann næstum hvasst. — Sittu nú kyrr
hér. Ég skal fara varlega.
22