Fálkinn - 24.04.1963, Qupperneq 23

Hann rannsakaði fótlegg hennar og
þegar hún sá hann beygja höfuðið, fékk
hún allt í einu löngun til þess að strjúka
honum um hárið.
— Sárið er ekki mjög djúpt, sem bet-
ur fer, sagði hann. Þegar augu þeirra
mættust, var andlit hans sem lokað.
Það var eins og hann gætti sín vel og
yfirvegaði hvert orð, sem hann sagði.
— Það grær fljótt. Ég skal binda um
það strax og við komum heim. Það er
bezt að þú klæðir þig núna strax. Við
þurfum að koma okkur heim.
Hvað hafði nú gerzt þeirra í milli?
Allt þar til nú hafði þetta verið dásam-
legur dagur. Djúpið milli þeirra hafði
grynnzt. Meg hafði verið svo glöð yfir
að sjá hvernig Robert varð smátt og
smátt eins og hann átti að sér, hvernig
andlitsdrættir hans mýktust og óstyrk-
ur hans hvarf. En nú var hann aftur
þungbúinn og hugsandi.
Eitthvað hafði einnig gerzt hið innra
með henni. Vonbrigði hennar voru svo
mikil, að á þessari stundu var henni
næstum illa við Robert. Hún var svo
reið honum, að hún átti fullt í fangi
með að hafa stjórn á sér.
— Sólin sezt brátt, sagði hann þeg-
ar þau höfðu lokið við að snæða nestið.
— Straumurinn breytist og við megum
hraða okkur ef við eigum ekki að fá
hann á móti okkur heim.
Þannig lauk sem sagt þessum dásam-
legá degi. Meg og maðurinn sem hún
hafði gifzt voru jafn framandi hvort
öðru sem fyrr .... og þannig mundi
það að öllum líkindum verða áfram.
Meg kom aftur til Cliff House döpur
og niðurdregin. Frú Verney hlaut að
svipast um eftir þeim, því að hún tók á
móti þeim í anddyrinu.
— Ég bjóst ekki við ykkur svona
snemma, sagði hún.
— Það fór að kólna, útskýrði Robert.
— Ég vil ekki fá te, bætti hann við,
gekk rakleitt inn í vinnuherbergi sitt
og skellti hurðinni á eftir sér.
Ráðskonan snéri sér að Meg og horfði
hvasst á hana:
— Hvað gerðirðu, sem kom honum
aftur úr jafnvægi?
— Ekkert! Ekkert sem ég veit um!
Meg langaði til að segja henni,
hversu vonsvikin hún væri, en svipur
frú Verney var ekki þess legur, að hún
þyrði að trúa henni fyrir því.
— Hefur nokkuð gerzt hér í húsinu,
meðan við vorum í burtu? spurði hún.
— Mér sýnist fleiri vera í æstu skapi
en Robert.
Ráðskonan andvarpaði þungan.
— Hversu vel þekkir þú Bruce Prest-
on, spurði hún.
Spurningin kom yfir Meg eins og
þruma úr heiðskíru lofti.
— Ég hef hitt hann nokkrum sinn-
um .... veit svona hver hann er ....
það er allt og sumt, sagði hún.
— Hve oft hefur þú hitt hann?
Meg roðnaði og henni hitnaði í
skapi:
— Hvað meinarðu með því að yfir-
heyra mig á þennan hátt?
— Það liggur bréf til þín frá Bruce
Preston á borðinu í forstofunni. Hversu
lengi hafið þið skrifazt á?
Án þess að bíða svars, strunsaði frú
Verney fram í eldhúsið. Meg hrukkaði
ennið og fór og sótti bréfið. Hvers vegna
í ósköpunum skrifaði Bruce Preston
henni bréf?
Hún reyndi að streitast gegn forvitni
sinni, en loks reif hún bréfið upp. Það
var' örstutt, en innihaldið gerði samt
það að verkum, að hjarta hennar tók
að slá hraðar en það átti vanda til:
„Ég verð að hitta yður. Komið í kof-
ann minn, í kvöld, þegar dimmt er
orðið“.
Hún tók bréfið með sér inn í svefn-
herbergi sitt og settist á rúmstokkinn.
Hvaða erindi átti Bruce við hana?
Hvers vegna átti hún að heimsækja
hann í kofann hans .... og það eftir
að dimmt var orðið?
Hún fann ekkert svar við þessum
spurningum. En því meir sem hún
hugsaði um bréfið, því ákafari varð
hún. Það vakti með henni svo margar
minningar .... minningar um fyrsta
fund þeirra. Hún hafði orðið ástfangin
af honum, strax við fyrstu sýn.
Var hún enn hrifin af honum, enda
Sjá næstu síðu.
FALKINN
23