Fálkinn - 24.04.1963, Síða 28

Sherlock Holmes
Framh. af bls. 13.
— En segið ekki meira en þér verðið
beðnir um, annars ..., sagði sá gamli
gónandi og skríkti á þennan ógeðfellda
hátt.
Hann fylgdi mér inn í herbergið mjög
vel búið húsgögnum, þar sem fögur
málverk voru á veggjum og mjúk teppi
á gólfi. Nokkrum mínútum síðar kom
Latimer inn ásamt manni, sem var
klæddur gopalegum slopp. Hann leit
Einangrunargler
Framleitt einungis úr úrvals
gleri. — 5 ára ábyrgð.
Pantið tímanlega.
KORKIÐJAN H.F.
Skúlagötu 57. — Sími 23 200.
16 mm fimuleiga
Kvikmyndavélaviðgerðir
Skuggamyndavélar
Flestar gerðir sýningarlampa
Ódýr sýningartjöld
Filmulím og fl.
Lj ósmyndavörur
Filmur
Framköllim og kópering
Ferðatæki (Transistor
FILMUR OG VÉLAR
Freyjugötu 15
Sími 20235
28 FÁLKINN
hræðilega út — fölur og horaður, með
augu gljáandi af hitasótt. En óhugnan-
legast af öllu var, að andlitið var al-
þakið heftiplástrum. Einn lokaði alveg
fyrir munninn.
— Hefur þú töfluna, Harold? spurði
sá lotni, þegar veslings Grikkinn lypp-
aðist máttvana niður í stól. — Og
hendurnar eru lausar? Gott — fáðu
honum þá krítina. Nú spyrjið þér, hr.
Melas, og hann skrifar svörin á töfl-
una. Spyrjið fyrst, hvort hann vilji
skrifa undir.
Ég þýddi. Svipur mannsins logaði af
hatri. Svarið á töflunni varð: — Aldrei!
Næsta spurning var: — Viljið þér
ekki skrifa undir undir neinum kring-
umstæðum?
Maðurinn svaraði: — Aðeins, ef ég
sé hana vígða af grískum presti, sem
ég þekki.
Sá lotni hló illkvitnislega.
— Þá vitið þér hvað þér eigið í
vændum, sagði hann.
— Mér stendur alveg á sama, hvað
um sjálfan mig verður.
Á þann hátt fór þetta óvenjulega
samtal fram. Hvað eftir annað var
spurt um að „skrifa undir.“ Mér varð
brátt ljóst, að tvímenningarnir skildu
ekki orð, og þá byrjaði ég varlega að
skjóta inn í spurningum mínum til að
komast að raun um, hvað maðurinn
héti, og hvers vegna hann væri svo illa
á sig kominn. Smátt og smátt fékk ég
eftirfarandi upplýsingar:
Maðurinn hét Kratides og var frá
Aþenu. Hann hafði verið þrjár vikur
í Lundúnum, það var farið með hann
eins og fanga og hann svalt. Hann vissi
ekki, hvar hann var staddur.
Hefði ég haft dálítið meiri tíma til
umráða, mundi mér áreiðanlega hafa
tekizt að veiða upp úr honum alla sög-
una, en allt í einu opnuðust dyrnar og
kona nokkur kom inn. Ég gat séð, að
hún var dökk yfirlitum, há og grönn.
— Harold! mælti hún skyndilega á
bjagaðri ensku. — Það var svo óhugan-
legt, að vera alein uppi, svo að~ég ■—• en
en — ó, guð minn góður! Þetta er
Paul!
Það síðasta sagði hún á grísku, og
fanginn gretti sig svo hroðalega, að
plásturinn rifnaði af munni hans. Hann
hrópaði: „Sophia!“ og þaut upp og
faðmaði stúlkuna að sér. En endurfund-
irnir urðu stuttir. Latimer dró stúlk-
una tafarlaust út, og sá lotni rak fang-
ann burt í gagnstæða átt, og ég varð
einn eftir.
Andartak hvarflaði að mér að reyna
að grennslast fyrir um, hvar ég væri
staddur — en til allrar hamingju varð
ekki úr því. Gamli maðurinn kom von
bráðar aftur og mælti íbygginn:
— Þetta er nóg, hr. Melas. Ég vona
að þér skiljið að þetta er einkamál.
Við höfum áður haft annan túlk, en
hann varð því miður að fara skyndi-
lega til Grikklands. Þess vegna snerum
við okkur til yðar. Hérna eru fimm
hundruð krónur. Ég vona að það sé
nægileg þóknun. Munið aðeins eitt! Ef
María Anna var upp í sveit. Ég var
grasekkjumaður. Það var orðið nokkuð
áliðið, nánar tiltekið klukkan 2.15 eftir
miðnætti. Ég stóð á útidyratröppunum
og leitaði að lyklinum. Ég hafði verið
í sjötugsafmælinu hennar Emmu
frænku og var bláedrú, þar sem Emma
frænka má ekki sjá dropa af áfengi í
sínum húsum. Auðvitað er það virðing-
ar vert út af fyrir sig. Oft er það svo,
að þegar grasekkjumenn standa fyrir
utan dyrnar heima hjá sér og finna
ekki lykilinn, þá svífur á þá eins kon-
ar ölvun, þannig að þeir finna ekki
vasana heldur. En ég gat leitað í öllum
vösum og þeir eru hvorki meira né
minna en 11 á venjulegum jakkafötum.
Enginn lykill kom í Ijós.
Þá var aðeins ein leið til. Það var
kjallaraglugginn. Á hann hafði vantað
krók í mörg ár og með lipurð gat mað-
ur auðveldlega opnað hann. Ég beygði
mig niður og reyndi með vasahnífnum
mínum og sporjárni, sem ég hafði fund-
ið í hjólhestageymslunni. Þegar ég hafði
sýslað við gluggann í nokkrar mínútur
heyrði ég djúpa rödd að baki mér:
— Hvað eruð þér að gera þarna?
Ég lyppaðist niður og tautaði:
— Ég? — svo sem ekki neitt.
Þetta kom manninum ekkert við. Ég
hafði fullt leyfi til þess að fara inn í
mitt hús hvernig, sem ég vildi. Þótt
ég hefði þurft að fara í gegnum skor-
steininn, þá kom það engum við. Mað-
urinn kom aldeilis ófeiminn inn í
garðinn. Þetta var hávaxinn maður,
samanrekinn og skreyttur rauðu yfir
varaskeggi og svörtum harðkúluhatti.
Hann hlaut annaðhvort að vera flutn-
ingaverkamaður eða slátrari.
— Svo sem ekki neitt, sagði hann.
Einmitt það. Þér eruð að brjótast inn.
-— Já, sagði ég og hélt áfram að baksa
við gluggann, ég er að brjótast inn í
mitt eigið hús. Ég á heima hér.
— Þetta getur nú hver sótraftur sagt.
Getið þér sannað, að þér eigið heima
í þessu húsi.
— Lítið á nafnspjaldið á aðaldyrun-
um.
þér getið um þetta við nokkurn mann,
megið þér biðja fyrir yður!
Og síðan starði hann á mig með ó-
hugnanlegum, illgirnislegum svip.
Mér var leyft að ganga aftur út í
vagninn. Latimer fylgdi mér, og við
ókum langa leið með dregið fyrir glugg-
ana. Loks er við námum staðar og hann
bauð mér að stíga út úr vagninum,
hafði ég varla fótað mig á jörðinni, er
ökumaðurinn sló í hestana. Augnabliki
síðar var vagninn horfinn.
Ég var staddur á kjarri vaxinni heiði.
í fjarska gat að líta rauð járnbrautar-
ljósker. Ég gekk í þá átt og mætti
manni, sem sagði mér, hvar ég var
niðurkominn og sýndi mér réttu leið-
ina til Clapham, þar sem hann áleit að
ég næði 1 síðustu lestina til Lundúna.