Fálkinn - 24.04.1963, Qupperneq 29

LITLA
SAGAIM
EFTIR
WILLY
BREIIMHOLST
ATBURÐUR KL. 2.15
EFTIR MIÐNÆTTI
Hann kíkti á það.
— Hafið þér einhver skilríki á yður?
sagði hann enn. Vitaskuld vaknaði með
mér öryggiskennd, þegar mér var ljóst
að samborgarar mínir höfðu áhuga á
eignum mínum og höfðu jafnvel gætur
á þeim kl. 2.15 eftir miðnætti, svo að
enginn hlypi á brott með þær; ég stakk
því hendinni í vasann eftir veskinu, en
í því átti ökuskírteinið mitt að vera.
Þá mundi ég allt í einu, að ég hafði
gleymt veskinu mínu í koksgráa jakk-
anum mínum.
— Veskið mitt er inni í húsinu.
— Nú já, þá þýðir víst ekki fyrir yður
að streitast á móti. Þér verðið að fylgja
mér niður á stöð.
— Kjaftæði, ég er búinn að eiga þetta
hús í 15 ár.
— Svo. Hvað er fasteignamatið?
Ég varð að játa, að ég hafði ekki hug-
mynd um það. Maðurinn virtist æ verða
sannfærðari um, að hann hefði þegar
unnið stórt afrek á sviði lögreglumála.
Hann gekk upp að 'aðaldyrunum og
hringdi.
— Ég get andskotann ekki opnað, svo
lengi sem ég stend fyrir utan, sagði ég
gramur. Én maðurinn hafði þegar sam-
ið kenningu um það, hvers vegna hring-
ingu hans var ekki svarað.
— Eigandinn er sjálfsagt í sumarfríi,
og það vitið þér og þess vegna hafið
þér reynt innbrot. Þér hafið ráðgert að
stela silfurborðbúnaðinum. Nú kom-
ið þér með mér á stöðina . . eða viljið
þér, að ég þurfi að beita yður hörðu . . .?
Hann hnyklaði brúnirnar,
— Nei, heyrið þér nú, sagði ég fljót-
mæltur, ef þér efizt um, að húsið sé
mín eign, þá ættuð þér að hjálpa mér
að brjóta upp gluggann, svo að ég geti
skriðið inn og sótt ökuskírteinið mitt.
Ef myndin í því líkist mér ekki, þá get-
ið þér farið með mig á stöðina.
Maðurinn hugsaði sig um.
— Ókey, sagði hann og greip um
sporjárnið. Andartaki síðar var rúðan
úr glugganum og ég skreið inn. Meðan
ég skreið upp stigann í kjallaranum
heyrði ég samtal, sem átti sér stað úti
í garðinum.
— Segið mér, hvað gengur á þarna?
Ég læddist út að glugganum. Fyrir
framan húsið hafði lögreglubíll numið
staðar og tveir lögregluþjónar stóðu
ógnandi fyrir framan slátrarann.
— Maðurinn komst ekki inn, umlaði
hann, og þá hjálpaði ég honum að ná
rúðunni úr. Hann 'fann ekki lykilihn
sinn.
— Já, þetta höfum við heyrt áður,
gömul saga, síður én svo gágnmerk.
Nafn yðar og heimilisfang.
— Ottó Pétursson, slátrari, Víðavangi
17.
— Hafið þér einhver skilríki? Hafið
þér ökuskírteini?
— Já.
— Megum við líta á það?
Slátrarinn rótaði í vösum sínum.
— Ég hef nú bara þennan reikning
frá Borginni, muldraði hann. Ég hlýt
að hafa gleymt ökuskírteininu í vasan-
um á hinum buxunum mínum.
En laganna verðir tóku slíka sögu
ekki gilda.
— Fram með lúkurnar, sögðu þeir,
og svo small í handjárnunum.
Willy Breinholst.
Já, hr. Holmes, þetta var öll sagan.
Við sátum hljóðir stundarkorn, því
næst spurði Sherlock bróður sinn, hvað
hann hefði hugsað sér. Mycroft kvaðst
hafa birt auglýsingu. Hann náði í dag-
blað og las upphátt:
„Sá, sem getur gefið upplýsingar
um Grikkja að nafni Paul Kratides
frá Aþenu og gríska konu, sem heitir
Sophia, mun hljóta ríkulega þóknun.
Svarið X 2473.“
Mycroft sagðist ennfremur hafa snú-
ið sér til gríska ræðismannsins. Hann
vissi ekkert.
— Við skulum senda skeyti til lög-
reglunnar í Aþenu, sagði Sherlock.
— Aha, aha, Sherlock hefur hlaupið
kapp í kinn fyrir alla ættina, andvarp-
aði Mycroft. En taktu nú bara málið
að þér.
Við kvöddum Mycroft og Melas. Á
heimleið fór Sherlock inn á ritsímastöð
og sendi mörg símskeyti.
— Sjáðu til, sagði hann síðar, að
kvöldinu hefur ekki verið eytt til eins-
kis. Við höfum fengið skemmtilegt
vandamál við að glíma, og lausn þess
þolir enga bið.
Við ræddum málið fram og aftur.
Sennilega var það svo, að gríska stúlkan
hafði komið í heimsókn til Lundúna
— hún kunni þó dálítið í ensku — og
að ungi maðurinn, sem kallaður var
Harold Latimer, hefði einhvern veginn
kynnzt henni. Paul Kratides var áreið-
anlega ættingi, kannski bróðir hennar,
og hann hafði komið beint frá Aþenu
til að kippa öllu í lag. Hann var ógæt-
inn og féll í hendur Latimers og söku-
nautar hans, hins lotna. Skjölin, sem
átti að skrifa undir, voru vafalaust um-
boð í einhverri mynd. Paul var senni-
lega fjárhaldsmaður Sophiu, og hún átti
ef til vill mikil auðævi, sem áttu að
skipta um eiganda án vitundar hennar.
Þetta var ekki svo fjarri lagi, það
vorum við sammála um.
— Það verður víst erfiðara að hafa
uppi á þessu leyndardómsfulla húsi,
sagði ég.
— Sophia Kratides — ef hún heitir
það þá — hlýtur að hafa búið um hríð
í Lundúnum, áður en hún hitti Latimer,
benti Holmes á. Og hver gerði boð eftir
Paul? Éf við gerum nú ráð fyrir, að
Framh. á bls. 36.
FÁLKINN 29