Fálkinn - 24.04.1963, Qupperneq 37

Slierlock Holmes
Framh. af bls. 36.
í fararbroddi stukkum við upp stigann,
og gengum á hljóðið að dyrum einum.
Þær voru læstar, en lykillinn var í
skránni. Sherlock opnaði til að kom-
ast inn en snéri við og setti lófann fyrir
munninn. — Kolasvæla!
Á miðju gólfi í herberginu stóð rjúk-
andi glóðarker á þrífæti. Daufur, blár
logi sló drungalegri birtu á vegginn,
og í einu horni greindum við tvær mann
verur. Hin óþægilega svæla rauk út.
Við hóstuðum og gripum andann á lofti.
En nú var hvert augnablik dýrmætt.
Angistarkveinið úr horninu varð enn
ógreinilegra. Holmes datt ráð í hug —
hann hljóp út á tröppur, drá andann
djúpt að sér og þaut aftur inn í her-
bergið. Hann þreif glóðarkerið og
fleygði því beint út um gluggann, áður
en hann hljóp út aftur. Súgurinn breytti
loftinu fljótt til batnaðar, og eftir eina
mínútu hættum við okkur inn og dróg-
um hina dauðvona út.
Annar var Melas túlkur. Hann var
rammlega fjötraður, og yfir öðru auga
var sár eftir mikið högg. Hinn var
magur og magnlaus og allt andlitið
var óhugnanlega þakið plástrum. Hann
dró ekki lengur andann, og var þegar
vonlaust að bjarga lífi hans. En eftir
mikla fyrirhöfn tókst mér að vekja
Melas aftur til lífsins.
Grikkinn hafði ekki frá mörgu að
segja. Sá lotni hafði komið heim til
hans og hótað að drepa hann samstund-
is, ef hann kæmi ekki með sér. Síðan
hafði hann orðið að fara til The Myrtes
og túlka að nýju. Nú höfðu báðir Eng-
lendingarnir hótað fórnarlambi sínu
lífláti, ef það skrifaði ekki undir.
Árangurinn varð enginn sem fyrr, og
þá börðu þeir Melas í rot.
Næsta morgun fórum við til Daven-
port, sem hafði skrifað svarið við aug-
lýsingunni. Hann staðfesti það, sem við
höfðum getið okkur til. Stúlkan var af
auðugri ætt, grískri, og hafði verið í
heimsókn hjá vinafólki í Englandi.
Síðan hitti hún Latimer, sem hafði svo
mikil áhrif á hana, að hún fylgdi honum
eftir. Það var óþægilegt fyrir vinafólk-
ið, sem gerði bróðurnum Paul í Aþenu
aðvart, en vildi að öðru leyti ekki
blanda sér í málið.
Um það, sem á eftir fór, var allt á
huldu og við urðum að geta í eyðurn-
ar. Paul kom, kpmst að samastað La-
timers, leitaði hann víst uppi og var
lokkaður í gildruna. Þar eð Latimer og
sökunauti hans varð ljóst, að sagan var
í þann veginn að kvisast út, gerðu þeir
síðustu, misheppnuðu tilraunina og
hefndu sín síðan grimmilega á þeim,
sem hafði boðið þeim byrginn og hin-
um, sem hafði komið upp um þá. Að
því búnu tóku þeir stúlkuna með sér
og hurfu á brott.
Lögreglan rakti slóð þeirra til megin-
landsins og áfram suður á Balkanskaga.
Löngu síðar sá ég smágrein í ungversku
blaði þess efnis, að tveir menn, sem
ferðuðust ásamt ungri stúlku, hefðu
hlotið hörmulegan aldurtila. Báðir
fundust stungnir á hol. Lögreglan í
Budapest taldi það einsýnt, að þeir
hefðu myrt hvor annan í afbrýðisemi.
En Sherlock Holmes og ég vorum
allt annarrar skoðunar. Sophia Krat-
nides kann áreiðanlega að segja frá því,
hvernig hún hefndi dauða bróður síns.
Rétta meðalið
j Framhald af bls. 16.
Hr. Fletcher,“ kallaði sköllótti mað-
urinn. „Er lyfseðillinn tilbúinn?“
„í þann veginn, Vernon, í þann veg-
inn.“
„Þarna sjáið þér,“ sagði hann glott-
andi. „Það er alveg að vei'ða tilbúið.“
„Jæja, Vernon,“ sagði sá gamli.
„Pakkið þessu inn fyrir heiðursmann-
inn.“
„Já, hr. Fletcher.“
Hann pakkaði því vel inn í brúnan
pappír og byrjaði að binda garni utan
um litlu flöskuna með töflunum, þegar
Charlie hrifsaði hana af borðinu.
„Ég vil ekki fá það í gjafapakka, ég
vil aðeins fá helvítis pillurnar. Hvað
er þetta mikið?“
„Um fjórir dalir og þrjátíu sent,“
sagði aðstoðarmaðurinn.
Charlie borgaði.
„Komið aftur,“ sagði maðurinn glað-
lega.
Það voru aðeins og 30 metrar frá
verzluninni að húsinu, þar sem hann
bjó, en Charlie var ekki viss um að
hann kæmist alla leið. Stigarnir voru
verstir, en hann klöngraðist upp þá, og
í hverri tröppu sigraðist hann á þján-
ingum sínum.
Hann hratt upp dyrunum á herbergi
sínu, fleygði ferðatöskunni upp á skáp
og féll endilangur á rúmið. Þar lá hann
í fimm mínútur, frávita af sársauka,
og gleymdi næstum því, hvar meiðslin
voru. Honum fannst eins og allur lík-
aminn hefði verið fórnarlamb kúlunn-
ar, og endurminningin kom honum til
að hata lögguna svo mjög, að hann var
glaður yfir að tíkarsonurinn væri dauð-
ur.
Dauður? Var hann dauður?
Hann stundi og teygði sig til að sriúa
takkanum á útvarpstækinu á borðinu.
Hann varð að hlusta á kúrekatónlist
og auglýsingar í tíu mínútur áður en
hann frétti það, sem hann vildi vita.
,, .... og skaut lögreglumann, Jacob
Bender liðsforingja, til bana.....“
Skaut til bana. Turk og ráðlegging
hans. Jæja, fjandinn hafi það, hugsaði
Charlie. Það yrði ekki aftur tekið.
En hann vissi, að Turk hafði á réttu
að standa. Skjóttu löggu, og þeir
gleyma þér aldrei.
„Allt í lagi!“ sagði hann upphátt.
„Svo að ég drap löggu. Gerðu mér
greiða, Turk, gerðu mér greiða!“
En Turk var dauður. Turk með öll
góðu ráðin og úrræðin, hann var dauð-
ur. Turk hafði verið nógu sniðugur.
En Charlie ætlaði að spjara sig.
Hann brbsti við tilhugsuninni um
peningana í ferðatöskunni. Það voru
aðeins tvær milljónir, en tvær milljón-
ir var ekki sem verst. Hann neyddi sig
til að rísa á fætur og staulast að skápn-
um. Hann smellti upp lásnum og horfði
með ánægju á seðlahrúguna. Það voru
tíkallar, hundraðkallar og fimmhundr-
uðkallar, og það var mikið af þeim.
Það líkaði honum; því fleiri seðlar, því
betur leit það út. Og erfiðara að kom-
ast á sporið.
„Betra að koma sér af stað,“ sagði
hann stundarhátt.
Hann fór inn í snyrtiherbergið. Þar
var ekki mikið að finna. Sportjakka,
skó, tvö bindi. í skápnum fann hann
skyrtu, ermahnappa úr gulli, nærföt.
Þetta allt komst alveg í aðra ferðatösk-
una hans. Peningarnir tóku ekki mikið
rúm á botninum.
Hann lauk við að_pakka niður og var
ferðbúinn innan tíu mínútna. Hann lit-
Sjá næstu síðw.