Fálkinn - 24.04.1963, Blaðsíða 38

Rétía meðalið
Framh. af bls. 37.
aðist um og kvaddi herbergið með háðs-
brosi. Síðan opnaði hann dyrnar og
fór út.
Hann var í þann veginn að taka lyk-
ilinn úr skráargatinu, þegar hann heyrði
fótatak í stiganum. Hann snérist á hæli
og þreifaði eftir skammbyssunni með
hægri hendi.
Þá sá hann sköllótta manninn frá
lyfjabúðinni koma upp stigann, gapandi
af mæði.
„Tíkarsonur!“ öskraði hann. „Svo að
þú eltir mig....“
Afgreiðslumaðurinn hikaði, studdi
sig við handriðið og svipaðist um. Það
var hlægilegt; fíflið var í miðjum stig-
anum, hann gat ekki farið upp og hann
gat ekk ifarið niður. Charlie kynni að
hafa hlegið að stellingum hans, en hann
var of reiður. Hann dró upp skammbyss-
una og miðaði henni vandlega. Hann
sá andlit mannsins afmyndast, þegar
hlaupið kom í ljós, og þá tók hann í
gikkinn. Það var ekkert anldit lengur,
þegar reykurinn var horfinn, en furðu-
legt, að maðurinn hélt enn um hand-
riðið. Andartak hélt Charlie, að and-
litslaus líkaminn ætlaði að hlaup upp
stigann á eftir honum, og varð næstum
örvita af hræðslu. En þá gerði dauði
maðurinn það skyndilega. Hann steypt-
ist niður dúklagðan stigann, tröppu af
tröppu, og gaf frá sér ljótt hljóð á stiga-
pallinum, hljóð blóði drifið og korr-
andi.
Charlie starði á hann, en aðeins andar-
tak. Síðan hentist hann niður tröpp-
urnar, stökk yfir líkið, og skoppaði út
um dyrnar.
Það var dimmt og kyrrt á strætinu
fyrir utan. Hann var hólpinn.
Hann heíði næstum því getað verið
hamingjusamur, en sársaukinn í fætin-
um var of stingandi. Hann klappaði á
frakkavasann til að finna þá þægilegu
tilfinningu að vita af lyfjaglasinu á
sínum stað.
Löggurnar fylgdu Fletcher gamla
inn í anddyri hússins. Gamli maðurinn
var kjökrandi, jafnvel áður en hann
sá líkið, en angistarkvein hans vakti
enga samúð hjá lögreglunni.
„Þarna er hann,“ sagði ein löggan.
„Er þetta aðstoðarmaður yðar?“
„Já,“ sagði gamli maðurinn. „Já, það
er Vernon. Hver gæti drýgt slíkan
verknað?“
„Við vitum hver gerði það. Maður
að nafni Charlie Pugh. Náungi, sem við
erum að leita að. En hvern fjandann
var aðstoðarmaðurinn yðar að gera
hér?“
„Það er mín sök,“ stundi Fletcher,
og þurrkkaði sér um augun með erm-
inni. „Það er allt mér að kenna. Ég
sendi hann, veslings Vernon.“
„Hvers vegna? Til hvers?“
„Af því að mér urðu mistök. Hræði-
leg mistök .... varðandi lyfseðil-
inn......“ ‘
„Hvaða lyfseðil?"
„Ég veit ekki hvernig það vildi til.
Ég er alltaf svo varkár. En ég gaf mann-
inum eitur, hræðilegt eitur. Ef hann
gleypir töflurnar, deyr hann. Ég sendi
Vernon um nágrennið til að leita að
honum, til að aðvara hann........“
Löggurnar litu hvor á aðra.
„Þið verðið að skilja mig,“ sagði
gamli maðurinn. „Ég er ekki ungur
lengur. Ég geri skyssur. En aldrei neitt
þessu líkt. Ef þið kærið mig.......“
„Hafið ekki áhyggjur af því, lags-
maður,“ sagði önnur löggan. „Ég heyrði
ekki orð af því, sem þér sögðuð. En þú,
Phil?“
„Hver, ég?“ Hin löggan yppti öxlum.
Ég veit ekki, um hvað gamli maðurinn
er að tala.“ Hann klappaði lysalanum
á herarnar. „Hafið ekki áhyggjur af
því,“ sagði hann.
Fálkinn fiýgur út
38
FALKINN