Fálkinn - 02.10.1963, Blaðsíða 10

MÉR SKILST að knattspyrna
sé hlutur sem beri að taka al-
varlega. Knattsyrna er óút-
reiknanleg og lýtur ekki nein-
um lögmálum og þess vegna
veit maður aldrei fyrir fram,
hvernig leikar muni fara. Samt
reikna blöðin leikina oft út fyr-
ir fram, setja dæmið upp,
reikna plús og minus — og
komast að vitlausri niðurstöðu:
Hins vegar eiga þau mjög auð-
velt með að útskýra hvers
vegna leikurinn hafi ekki far-
ið eins og þau sögðu.
Ég heiti Jón Jónsson og á
heima á hæðinni og fer aldrei
á völlinn til að horfa á knatt-
spyrnu. Mér þykir vont að vera
kalt og mér er sagt, að oft sé
kalt á vellinum. Svo hefur
mér líka verið sagt að knatt-
spyrnan hér sé ekki eins góð
og hjá þeim í útlöndunum. Ég
las einu sinni í einhverju blaði
að það væri ekki nóg með að
íslenzku liðin töpuðu fyrir út-
lendingum heldur töpuðu þau
hvert fyrir öðru. Það skilst mér
að sé stundum alvarlegur hlut-
ur.
Ég sagðist heita Jón Jónsson
og eiga heima á hæðinni. Ég
tók þetta fram til aðgreining-
ar frá öðrum íbúum hússins.
Maðurinn í kjallaranum er í
Fram og sá í risinu er í KR.
Þeir rífast oft. Ég á hæðinni er
10 FÁLKINN
alveg hlutlaus. í vor urðu al-
veg ógurleg læti í risinu. Son-
urinn, tíu ára, fór að æfa með
Val og faðir hans var eitthvað
á öðru máli. Það var hryllilegt
að horfa upp á andlegar þján-
ingar mannsins. Hann vill
nefnilega ala soninn vel upp.
En strákurinn gaf sig ekki og
hann er enn þá í Val. Það eru
oft mikil læti á loftinu eftir að
þeir hafa verið saman á vellin-
um, feðgarnir.
Þrátt fyrir þessa íbúa húss-
ins er þekking mín á knatt-
spyrnu mjög takmörkuð, eða
réttara sagt var, því að um
daginn fór ég á völlinn. Ég
hafði þó hugmynd um að not-
aður væri knöttur og leikurinn
væri í því fólginn og koma
honum í mark hjá andstæð-
ingnum, en jafnframt skildist
mér, að það væri ýmsum vand-
kvæðum bundið. Ég hafði þó
stöku sinnum hlustað á leik-
lýsingu í útvarpinu mér til
mikillar ánægju. Knattspyrnan
í útvarpinu er oft skemmtileg
og þar skellur oft hurð nærri
hælum. Hvaða hurð það var
hafði ég ekki hugmynd um.
Svo hafði ég oft heyrt talað
um að leikmenn væru ekki á
skotskónum. Það fannst mér
einkennilegt. Úr því að það var
svona mikið atriði að vera á
þessum skóm, því í ósköpunum
fóru þeir þá ekki í þeim inn á
völlinn? Svo hafði mér oft
skilizt, að vitlaust væri raðað
í landsliðið og það þótti mér
enn þá furðulegra. Mér fannst
það lítið sport að raða vitlaust
í landsliðið og tapa, en hafa
kannski getað unnið, ef rétt
hefði verið raðað. Svo skildist
mér að menn væru að skjóta
boltanum langt frá markinu.
Það þótti mér einnig einkenni-
legt. Bæði það, að skjóta, því
mér hafði alltaf skilizt að bolt-
anum væri sparkað, og eins að
vera þá að þessu úr því að
menn hittu ekki markið. Ég
hafði líka fengið það á tilfinn-
inguna að markmaðurinn væri
ekki alltaf staðsettur þar í
markinu, sem boltinn kom. Nú
hlaut hann að sjá, hvert bolt-
inn stefndi, og þess vegna að
geta náð honum. Já það voru
margir hlutir í þessu, sem ég
ekki skildi.
Svo sá ég það í blöðunum
um daginn, að fyrir höndum
væri landsleikur í knattspyrnu
gegn Bretum. Mér þótti þetta
einkennilega til orða tekið, þvi
mér fannst að leikurinn væri
frekar fyrir fótum. Mér skild-
ist á blöðunum, að við hefð-
um talsverða sigurmöguleika.
Þetta væru brezkir áhugamenn
og þeir væru ekki góðir. Þessu
með áhugamennina velti ég
talsvert fyrir mér, því mér
þótti einkennilegt að einhverj-
ir væru í knattspyrnu, án þess
að hafa áhuga. Þá upplýsti
kjallara-maðurinn mig um, að
til væru menn, sem hefðu það
fyrir atvinnu að spila knatt-
spyrnu og hefðu góðan pening
fyrir. Ég spurði ekki meira en
skildi ekki þetta með að
„spila“.
Jæja Bretarnir voru ekki
sagðir góðir og jafnframt tekið
fram, að ef okkar menn stæðu
sig vel, sem ekki væri að efa,
þá myndum við vinna. KR-ing-
urinn í risinu sagði, að lands-
liðið væri gott það væru í því
sex KR-ingar. Framarinn í