Fálkinn - 02.10.1963, Blaðsíða 14

HAUSKUPAN
HEILAGA
Smaisiaga
eftir
Pearl S. Buck
Síðari
hlntí
Hann settist aftur við skrifborð-
ið og lagði myndina af sér hrana-
lega á grúfu. Þetta ungaeðislega
andlit brosti breitt, rétt eins og
faðir hans væri ekki látinn.
„Padmaya,“ sagði hann, „ég
eetlaði ekki að gera það.“
„Ég veit hvernig þér líður,“
sagði hún hugsi, „en þú verður
að gera það.“
„Hann hafði til að bera beztu
gáfur, sem ég hef nokkurn tíma
kynnzt, djúpstæðustu, rökræn-
ustu, frumlegustu gáfur.
„Ég get ekki gert það,“ sagði
hann þrákelknislega.
„Ég vildi, að ég gæti gert það
fyrir þig,“ sagði Padmaya lágum
rómi. „Ég vissi, að þig langaði
ekki til þess. En engum öðrum
yrði nokkru sinni leyft það.“
„Ég husaði aldrei út í að dauða
hans bæri að höndum, áður en
ég sæi hann aftur,“ muldraði
hann. „Ég hélt, að hann ætti lengi
ólifað, aðeins fimmtíu og fjögurra.
Var hann annars veikur?“
„Nei — ekki svo að við viss-
um. Ég held, að hann hafi verið
þreytulegur. En hann sagði ekk-
•rt.“
„Padmaya!“
„Já?“
„Heldur þú að hann hafi trúað
á framhaldslíf?"
Hún kinkaði kolli í áttina að
bókaskápnum. „Líttu á þessar
bækur og segðu mér þitt álit.“
14 FALKIMN
Hann gekk rólega meðfram
hillunum.Þær bæru vitni um frjóa
og skapandi hugsun, áhuga á eðlis-
fræði og háspeki, listum, lögum
og heilabrotum. Hann hafði aldrei
áður litið á þessar bækur sem
spegilmynd huga föður síns. Hann
og öll fjölskylda hans hafði hafið
föður hans yfir alla gagnrýni. Þau
höfðu talið það sjálfsagt, að ljós
logaði hjá honum seint á kvöldin,
að hann færi árla á fætur, að hann
þegði lengi og íhugaði, að hann
svaraði spurningum þeirra af var-
úð og nákvæmni — stundum of
mikilli nákvæmni, því að Rashil
hafði alltaf hlustað þolinmóður
á það, sem faðir hans hafði að
segja. Hann hafði einfaldlega
gengið út frá því sem gefnu, að
faðir hans vissi allt, að hann hefði
\aldrei getað vitað, hve nærri
sanni þetta var, ef hann hefði ekki
farið til Harvard. Samt hafði faðir
hans aldrei yfirgefið Indland.
„Ég get ekki gert það,“ endur-
tók hann og gaf til kynna, að það
væri útrætt mál. „Ég ætla blátt
áfram að kalla fjölskylduna sam-
an og segja þeim, að það verði að
gera útför hans að hætti Englend-
inga, í enska kirkjugarðinum.
Pabbi átti marga enska vini á dög-
unum fyrir sjálfstæðið."
„Hann var líka vinur Gandhis,”
minnti Padmaya hann á.
„Hann var ekki alltaf sömu
skoðunar og Gandhi,“ sagði Rashil
hryssingslega. Hann fleygði sér í
hægindastólinn og hallaði sér aft-
ur á bak með augun lokuð og taut-
aði í sífellu: „Ég get einfaldlega
ekki gert það. Ég ætla blátt áfram
ekki að gera það.“
Padmaya reis virðulega á fætur.
„Jæja þá,“ sagði hún. „Ég skal
boða fjölskylduna á fund. Það er
ekki hægt að fresta útförinni.“
Þau biðu öll eftir honum hálf-
tíma síðar, þegar hún sótti hann.
enginn hafði yfirgefið húsið. Eins
og Padmaya hafði sagt, var ekki
hægt að fresta útförinni, en hann
neitaði að leyfa sér þá tilhugsun,
að faðir hans lægi á nástráunum
í kulda íshússins. Það var fjar-
stæðukennt og óviðeigandi. Hann
strunzaði út úr herberginu og inn
í stóran forsalinn. Eldri meðlim-
ir fjölskyldunnar sátu á sessum
á gólfinu, og börnin hlupu um.
Þau biðu eftir honum til að leið-
beina þeim. Jæja þá, hann skyldi
leiðbeina þeim.
„Kæru vinir,“ byrjaði hann og
mælti á Hindi, sem þau voru vön-
ust, enda þótt sumir ættingjar
kæmu frá fjarlægum fylkjum.
Þetta var stór fjölskylda, en þó
sameinuð, og faðir hans hafði ver-
ið viðurkenndur leiðtogi hennar,
jafnvel á þessum tímum nýjunga.
Hlýlegur kliður gagntók hann.
Hann byrjaði hressilega:
„Kæru vinir, mér þykir vænt
um að vera heill á húfi í ykkar