Fálkinn - 02.03.1964, Síða 8

Samt vorkenndu allar hinar
konurnar henni.
Ég var sú eina sem vor-
kenndi mér.
Ég hugsaði um þetta vanda-
mál mitt nótt sem nýtan dag.
Það hlaut að fara svo að mér
dytti eitthvað í hug.
Og ioksins kviknaði á per-
unni.
Ég vissi, hvað ég átti að gera.
Ég mátti svo sem vita það að
ég hefði ekki átt að hengja mál-
verkin upp.
Kvöldið eftir var nefnilega
boðað til húsfundar.
Það er víst sá fyrsti af mörg-
um, þar sem ég hef verið tekin
fyrir. Ég má sjálfsagt gleðjast
fyrir hönd íbúanna að þeir skuli
hafa einhvem til að halda hús-
fund út af.
En mér hefur aldrei þótt
skemmtilegt að drekka kaffi
með bláókunnugu fólki. Ég er nú
einu sinni svona gerð.
En af því að ég var svo ný-
flutt í blokkina mína, þá þorði
ég ekki að segja nei. Ég laum-
aðist bara út frá börnunum og
fór niður á næstu hæð.
Síðan þetta skeði hef ég verið
á mörgum húsfundum og kom-
ið í margar íbúðir og ég er orðin
vön þessu. En þá var hálfgert
nýjabrum á öllu.
Ég hafði aldrei búið i blokk
fyrr og vissi svo sem ekki neitt
um almenna umgengni. Mér
hafði aðeins verið kennt að taka
tiliit til annarra og ekki skifta
mér af því, sem mér kæmi ekki
við.
Það er langt síðan ég lærði að
slíkt er ekki nóg. Þá sjaidan ég
reyni að æmta eitthvað og
kvarta t.d. undan því að hin
bömin í húsinu lékju sér í
þurrkherberginu var mér bara
gefið illt auga. Ég lærði líka að
taka því með þögn og þoiinmæði
að hringt var hjá mér f hvert
skipti sem öskutunnurennslið
8 FÁLKINN
stíflaðist eða stigamir voru <5-
hreinir.
Ég lærði meira að segja að
þegja, þegar mér var sagt að ég
lygi því, ef ég leyfði mér að
segja eitthvað, sem ég taldi heil-
agan sannleika.
Enda var það aðeins fyrsta
stig. Svo lærði ég að haga mér
eins og hinir og brúka kjaft.
En við skulum víkja aftur að
húsfundinum.
Þarna sátu í hnapp nokkrar
hræður, sumir vom stuttir, aðr-
ir langir, sumir digrir og aðrir
mjóir. Ósköp venjulegt og geð-
þekkt fólk — að sjá.
Fyrst vom allir vandræðalegir
og fóm hjá sér. Menn kíktu al-
mennt út undan sér, því það er
ókurteisi að stara á náungann,
en ekkert við þvi að segja, þótt
menn virði hann fyrir sér í
laumi.
Svo voru MÁLIN tekin fyrir.
Ég hef aldrei verið á fundum
nema húsfundum, svo ég hef
ekki hugmynd um hvernig mál-
in em tekin fyrir þar. En ég
veit þeim mun betur, hvemig
slíkt er gert á húsfundum.
Fyrst var talað um það hvort
ætti að kaupa teppi á stigana
eða borga konu kaup fyrir að
þvo bá og bóna.
„Hvað kostar að kaupa teppi?"
spurði ég ósköp lágt og veimil-
tftulega.
z „Eitt hundrað krónur á mán-
uði fyrir hverja fbúð“, var svar-
ið.
„Hve iengi?" tautaði ég aftur.
,,f þrjú ár.“
„Og hvað kostar ræsting á
stiganum?" spurði ég enn. Ég
veit að þetta var óttaleg fram-
hleypni af mér og mér kom
þetta eiginlega ekkert við, en ég
hélt að ég væri að sýna áhuga
fyrir velferð hússins.
Jú, það kostaði líka eitt
hundrað krónur á mánuði.
„Þá finnst mér að við ættum
að kaupa teppi og svo ræsti hver
sinn stiga,“ sagði ég og mér
fannst þetta svo sjálfsagt að all-
ir hlytu að vera á sama máli.
En það var ekki svo vel. Eftir
þrjú ár einmitt í þann mund,
sem lokið yrði við að greiða
teppin væm þau vitanlega orð-
in ónýt og það þyrfti að henda
þeim.
,,Þá kaupum við bara ný,“
sagði ég og viðurkenni að ég
sagði það helzt til borginmann-
lega.
En mér fannst og mér finnst
enn, hve vitlaust svo sem það
er að það sé eins gott að hafa
teppi og henda þeim á þriggja
ára fresti eins og að henda pen-
ingunum í vinnulaun handa ein-
hverri konu.
En vitanlega var þetta óhófleg
ofrausn og flottræfilsháttur.
Tillaga mín var felld með
fjórtán atkvæðum gegn einu.
Eins og sagði áður var elsku
maðurinn minn í Kaupmanna-
höfn.
Ég er að vonast til þess að
hann hefði greitt atkvæði með
rnér. Það er náttúrlega ómögu-
legt að segja, en það er þó svo-
lítil huggun að eiga þá von.
Næsta mál á dagskrá fundar-
ins annað en kaffidrykkja var
friðurinn i húsinu.
„Ég legg nú til að bannað
verði að hafa gesti eftir klukkan
tíu“ sagði myndarlegasti maður-
inn og tottaði pfpu sína.
Mér krossbrá.
„Það finnst mér fulllangt
gengið," sagði ég rétt si sona.
,,Ef einhver ætlar að hafa
gesti eftir klukkan tíu,“ sagði
pípureykingamaðurinn, „getur
hann beðið um leyfi“.
Ég sá mig i anda ganga milli
allra íbúða hússins eitthvert
laugardagskvöldið og tauta:
„Afsagið en ég hafði hugsað
mér að hafa gesti til klukkan
ellefu í kvöld. Má ég það?“
Og ég sem á þaulsætna vini!
Annar hluti framhaldssögunnar
eftir Ingibjörgu Jónsdóttur
s,Svo finnst mér allsendis iS- ,
fært að halda vöku fyrir öllum
íbúum hússins með neglingum
um nætur,“ sagði pípureykinga-
maðurinn og kvað fast að orðinu
nætur.
Ég skyldi fyrr en skall í tönn-
um.
En þá var ég ekki enn kúguð
og undirokuð og.hélt að ég hefði
bein f nefinu, svo ég sagði.
„Það gerir nú víst enginn
nema einu sinni að flytja i ibúð
og varla langar nokkum mann
til að hafa alla veggi í naglförum.
Ég er búin að hengja upp mínar
myndir og geri það ekki aftur
að næturþeli."
Eftir smástund fór ég.
Þegar ég var farin að kynnast
fbúðunum, sem hitt fólkið átti
skildi ég þetta betur.
Það vildi nefnilega' svo ein-
kennilega til að enginn átti mál-
verk nema ég og þess vegna
hafði enginn staðið með hamar
og nagla klukkan hálf eitt að
nóttu til og hamazt við að negla
og hengja upp.
Kannski hefði ég heldur átt að
geyma málverkin mín í geymsl-
unni f kjallaranum. Þetta er
mesta fyrirmyndargeymsla al-
gjörlega rakalaus og engar rott-
ur þar heldur.
I fjölbýlishúsi hafa stigamir
óendanlega mikla þýðingu. Allir
gestir sem f húsið koma dæma
íbúðina eftir umgengninni á stig-
unum.
Þetta fékk ég að heyra þúsund
sinnum.
Ég get svo sem ekki haldið því
fram að þeir Gfsli, Eiríkur og
Helgi séu þrifnir og hreinlegir.
Þeir em strákar og f þessu orði,
strákar felst öll sú lýsing, sem
þarf að gefa á þeim að mínu á-
liti.
Það er ekki mikið við þvf að
segja, þegar maður býr f kjall-
ara þótt litlir drengir vaði inn f
forsofu á óhreinum stígvélum
i í Framhald á bl. 23.