Fálkinn - 02.03.1964, Blaðsíða 30

Taugar Ditlevs voru alveg
búnar að vera; svo gjörsamlega
búnar að vera, að maður gat
búizt við þvi á hverri stundu að
hann félli algerlega saman. Hann
var kvæntur, hann Ditlev, og
það meira að segja hamingju-
samlega kvæntur, svo það var
sem sagt ekkert yfir fallegu
ungu konunni hans að kvarta.
En það sem að var, var nefni-
lega það, að konan hans, sem hét
Úrsúla, átti móður, og Ditlev
þess vegna tengdamóður — og
þessi tengdamóðir hafði þann
leiðinlega ávana að koma f
heimsókn f tíma og ótíma. Að
vísu bjó hún í öðrum bæ, en það
var nú því miður tii dálítið, sem
hét samgöngutæki, og að því
er Ditlev fannst, notaði hún
tengdamóðir hans þau allt of
mikið. Það leið aldrei svo vika,
að ekki dytti bréf inn um bréfa-
rifuna og í því bréfi stæði:
Kæru börn! Ég kem á laugar-
daginn og verð hjá ykkur
nokkra daga, ef Ditlev verður
svo góður að sækja mig á stöð-
ina!.
Ditlev hefði getað kyrkt hana,
en hann gerði það auðvitað ekki,
þvf hann var löghlýðinn og góð-
ur borgari, góður eiginmaður og
kurteis gestgjafi. Já, hann var
meira að segja svo vel upp al-
inn, að hann sagði: ,,Velkomin,
tengdamamma", þegar hún kom
En svo fékk hann heldur ekki
tækifæri til að segja meira. Hitt
sagði tengdamanna!
Þegar hún hafði sent þeim
þessi bréf sin f sautján vikur f
röð og f þessar sautján vikur
samtals búið hjá þeim f 107
daga, (aðeins verið heima hjá
sér, þegar hún þurfti að vökva
blómin) þoldi Ditlev ekki meira.
Þegar við þetta allt saman
bættist, að íbúðin þeirra var að-
eins eitt herbergi og eldhús, svo
Ditlev varð alltaf að sofa á eld-
húsborðinu, þegar tengdamamma
var í heimsókn, þá gefur að
skilja, að lítið fór fyrir einkalífi
ungu hjónanna, og það er ekkert
sérlega heilnæmt, þegar menn
eru ungir og ástfangnir í konun-
um sínum. Sem sagt, Ditlev,
skinnið að tama, brotnaði alveg
og fór til læknis til þess að fá
eitthvað við taugunum.
— Ég skal segja yður nokkuð,
sagði læknirinn, þegar hann
hafði heyrt alla söguna, um eld-
húsborðið, einkalífsleysið og allt
það. Þér þurfið að komast burt
frá öllu þessu dálítinn tima. Til
dæmis að taka yður ferð á hend-
ur með skipi. Það er ekkert til
betra fyrir taugaveiklað fólk en
þægileg sjóferð.
— Já, en ég get ekki verið án
Úrsúlu — konunnar minnar, á
ég við.
— Auðvitað takið þér hana
með.
Nú rann upp ljós fyrir Ditlev.
— Nú, þannig, já, sagði hann
og svimaði við sæluhugsunina
um tveggja manna klefann, sem
var hægt að læsa, og um tengda-
mömmu, sem mundi verða þús-
und mílur í burtu. Og þau
myndu alveg hafa efni á þessu,
þvi hann hafði erft hundrað
þúsund kall eftir foreldra sína,
og þau þurftu ekki að nota það
allt, enda ágætt að eiga dálítið
í fyrstu útborgun í stærri íbúð,
sem þau höfðu þegar látið skrifa
sig fyrir.
Ditlev fór heim og lagði málið
niður fyrir Úrsúlu. Hana hafði
alitaf dreymt um sjóferð.
— Ég kem með! sagði tengda-
mamma, ég get alveg fengið
hana frú Sörensen til þess að
vökva blómin.
Sjóferðin varð ein martröð.
Þau höfðu þriggja manna klefa
og það varð ekki um að ræða
einkalíf fyrir fimm aura.
Tengdamamma hékk yfir þeim
frá morgni til kvölds, já allan
guðslangan daginn. Og ofan á
allt annað svaf hún i kojunni,
sem var á miðjum veggnum!
Þegar þau komu til Kanarí-
eyja gerði Ditlev dálítið, sem
menn gera aðeins í ævintýra-
legustu sögum og þess háttar.
Hann strauk frá borði með Úr-
súlu sína, leigði sér árabát fyrir
nokkra peseta og kom að landi á
örlítilli, afskekktri og óbyggðri
Kanarí-eyju, þar sem pálmar
uxu, gnægð var af kókoshnetum,
skjaldbökur siluðust áfram, og
hvít sandströndin lá böðuð i suð-
rænni sól. Sannarlega var þetta
hin ákjósanlegasta Paradís á
jörðu fyrir tvö.
Ditlev flýtti sér að smíða rúm.
Hann notaði pálmablöð og ven-
usþang í undirsæng. Svo byggði
hann lítinn kofa úr bambusviði
og pálmablöðum, smíðaði tvo
stóla og borð, og tilveran varð
Framhald á bls. 40
30
FALKiNN