Fálkinn - 02.03.1964, Blaðsíða 17

Reynisfjall og Reynisdrangar. Framan í klettunum,
sem næst eru á myndinni, er hellirinn, þar sem
þeir bræSur Steingrímssynir bjuggu veturlangt.
Um dauða Sveins Pálssonar hefur Þorv. Thor.
þessa frásögn eftir sr. Stefáni á Kálfatjöm:
Þegar Sveinn lá banaleguna, vildu synir hans
senda eftir Skúla lækni (Thorarensen á Móeiðar-
hvoli) en Sveinn bannaði það og sagði: „Ef ég á að
deyja, þá dey ég, svo að það er ekki til neins” Samt
sendu þeir eftir lækninum í forboði hans, og er
Skúli kom inn til hans segir Sveinn: „Hvað þá ertu
kominn Skúli. Nú hafa strákamir svikið mig.‘ Skúll
var þar nú um daginn og vildi Sveinn engin meðul
taka, sagði að hann mundi deyja samt, það væri
ekki til neins. Loks beiddi hann Skúla að gera eina
bón sína að ríða austur að Höfðabrekku til Magn-
úsar sýslumanns (Stephensen, síðar í Vatnsdal, sýslu-
maður í Rangárþingi, faðir Magnúsar landshöfðingja)
og vera þar nokkru daga til þess að spila og
skemmta sér á annan hátt. Magnúsi mundi leiðast
og Skúii væri kærkominn gestur — „,því að mér
finnst r-n ekki geta dáið, meðan þú ert héma Skúli
frændi“ Það varð úr að Skúli fór að Höfðabrekku
og kom svo aftur eftir nokkra daga, en þá var
Sveinn Pálsson andaður.
Þetta var 24. apríl 1840 og tæpum þrem vikum
síðar var lík hans borið vestur yfir Reynisfjall og
jarðsett í kirkjugarðinum, sem liggur hér grasivaf-
inn í einni skjóllegustu sveit landsins.
Hingað er bæði frítt heim að líta og héðan er fag-
urt útsýni. Láglendið er ein samfelld grasbreiða
framan frá sjávarkambi og upp að efstu brúnum
byggða fjallanna — engar illyrmislegar skriður, engar
leggjabrjótslegar urðir, engin brúnaþung kletta-
belti. Allt gras og gróður hvar sem litið er.
Og sóldýrð þessa bjarta og kyrra haustmorguns
eykur á fegurð og mildi landsins, þar sem bænda-
býlin þekku í Hverfinu hjúfra sig upp að grænum,
grónum brekkum við rætur Reynisfjalls.
Hér rennur landið og sagan saman í eitt í vit-
und okkar eins og svo víða á sögueynni.
Reyni — Bjöm hét sá, sem nam þetta land. Hann
var auðugur og ofláti mikill, segir í Landnámu.
Hann fór til íslands af Valdresi og nam land allt
milli Kerlingarár og Hafursár, og bjó að Reyni.
Hann átti illt við Loðmund gamla. Frá Reyni-Birni
Framhald á bls. 32
Garðar — syðsti bær á íslandi,