Fálkinn - 02.03.1964, Blaðsíða 11

svo fögrum morgni vildi hann sjá
Mildred og kyssa hana.
Hann opnaði dyrnar í snatri og
sá hana sitja við borðsendann með
kaffikönnuna fyrir framan sig. Hún
beið hans. Hún var mjög lítil og
Ijós yfirlitum og hafði varðveitt
vaxtarlag og litaraft. Þegar hún
hafði sofið vært leit hún út
fyrir að vera yngri en hún var og
sú var raunin í dag.
„Þú ert seint á ferð, Kenneth”
byrjaði hún. Hún leit á hann um-
komulaus.
„Ég veit það ástin“, svaraði hann
fljótmæltur i afsökunartón. ,,Ég
vann fram á rauða nótt að bók-
inni minni, og í morgun ...”
„Ég veit, hvað gerðist í morg-
un“, greip hún hörkulega fram í
„Þú verður að hugsa’”
„Hvemig veiztu það,” sagði hann
og fann til sektar, í því er hann
beygði sig fram til að kyssa hana.
„Ég heyrði steypibaðið buna og
buna og vissi að þú stóðst þama
og lézt það buna og buna, djúpt
hugsi og gleymdir morgunmatnum.
Ég hef beðið eftir þér“.
„Þú þekkir mig niður í kjölinn,
ekki satt“ sagði hann hálfbrosandi.
„Mér þykir leitt þú þurftir aðbíða".
r