Fálkinn - 02.03.1964, Qupperneq 10

Kenneth Barclay, blístraði hljóðlega meðan
hann rannsakaði hálsbindasafn sitt. Hvaða háls-
bindi myndi hæfa þessum degi, sem nú fór 1
hönd? Hann leit út um gluggann. Þetta var
dýriegur v-ormorgun í apríl. Sólskinið ljómaði
á ferskum, grænum laufblöðum álmtrjánna
þriggja í litla garðinum í úthverfinu. Grænt
var iitur dagsins. Hann hnýtti hálsbindið um-
hyggjusamlega og hélt áfram að blístra. Hann
fór jafnvel að raula, en hætti því jafnsnögg-
lega. Mildred hafði ákaflega næmt eyra fyr-
ir tónlist og gat ekki þolað að heyra hann
syngja. Hann gat ekki sungið neitt lag rétt,
það vissi hann ofur vel, þótt hann hefði ekki
komizt að raun um það fyrr en eftir að hann
giftist. í tilhugalífinu hafði hann óspart og
af hjartans gleði sungið fyrir Mildred og hún
hafði leikiö undir á píanó. Þau voru fyrir-
myndarpar hafði hann haldið þá. Nú, það voru
þau náttúrulega enn, hann hafði aðeins látið
sönginn fyrir róða, að minnsta kosti í heima-
húsum. Hann söng eingöngu við vinnu sína,
í tilraunastofu háskólans, meðan hannn að-
fkildi litlu frumurnar sínar, lét þær æxlast
og fylgdist með hegðan afkomenda þeirra und-
ir smásjánni. „Ég er blómið, þú ert hunangs-
flugan", söng hann ánægður og áhyggju-
laus.
Enginn heyrði til hans á tilraunastofunni,
enginn nema Marion Crowne, aðstoðarstúlka
hans og hægri hönd, eins og hann kallaði hana.
Þegar hann fékkst við flóknar tilraunir, rann-
sakaði vef, sem var eins viðkvæmur og
reykjarstrókur rétti hann út höndina
eftir næsta tæki og vissi að það mundi
ekki skeika, að það lægi tilbúið á rétt-
um stað. Þegar hann eitt sinn að lokn-
um árangursrikum vinnudegi söng sigri
hrósandi fullum hálsi, þagnaði hann
skyndilega í miðjum klíðum við hand-
laugina, þar sem hann þvoði hendur sín-
ar og leit á hana: „Heyrið þér annars,
mér hefur aldrei dottið í hug að spyrja
yður, hvort þér getið afborið sönginn
minn.’
„Ég elska hann,” svaraði hún bros-
andi, meðan hún gekk frá rannsóknar-
tækjunum.
Hún talaði sjaldan og þegar hún tal-
aði horfði hún beint framan í þann, sem
hún talaði við og léði þannig orðum
sínum áherzlu og sannfæringarkraft.
„Það er gott,” sagði hann þá. ,,Kon-
an mín er á öðru máli, hún er nefni-
lega mjög músíkölsk, skiljið þér“.
Hún svaraði engu; hann þurrkaði sér
um hendurnar og brosti til hennar.
„Góða nótt,” hrópaði hann. „Góða nótt,
doktor Barclay,” svaraði hún.
Þess vegna blfstraði hann mjög hljóð-
lega, meðan hann hnýtti á sig háls-
bindið. Það var æðilangt sfðan hann
hafði sungið. Barclay hefði orðið mjög
hissa, ef einhver hefði sagt hon-
um að hann gæti það. Hann hefði
brosað og slegið því föstu, að það
skipti engu máli — honum var
meira f mun að Mildred væri á-
nægð. Hún var svo töfrandi, þegar
hún var ánægð. Hann tók tveed-
jakkann, sem hékk á stólbakinu
og fleygði honum yfir öxl sér —
grænt og brúnt, það voru fall-
egir litir. Hann gæti gert tilraun
með þá litasamsetningu í dag,
einfaldlega í því skyni að fagna
vorinu. Þótt hann væri fimmtugur
var hann ekki of gamall til að
skynja vorið og hann brosti við
sjálfum sér í speglinum. Bömin
hans bæði voru vaxin úr grasi —
Bob kvongaður, Molly trúlofuð —
hrokkið hár hans var orðið hvítt
og þó skynjaði Barclay endurkomu
vorsins!
Hann flýtti sér niður stigann og
blístraði í sífellu, þagnaði þó fyr-
ir framan borðstofudymar, Hann
vissi nákvæmlega hvað beiö hans,
— nema þegar hún var á ferðalagi,
þegar hann opnaði dymar, eins og
sérhvem dag í tuttugu og fimm ár
en sú vitneskja olli honum engra
leiðinda. Náttúmlega kom það fyr-
ir — en því fór fjarri í dag. Á