Fálkinn - 02.03.1964, Side 26

Kona, sem ekki
geíur elskað
Framhald af bls. 13
„Éa hef einmitt verið að út-
Bkýra það“.
..Þetta eru hvorki góðar né
gildar ástæður", hélt hún áfram
með djúpri skýrri rödd. „Brúð-
kaup dóttur yðar — það tekur
stuttan tíma — og jafnvel er
hægt að fresta því — og meira
að segja þurfið þér alls ekki að
vera viðstaddur. Þér hafið aldrei
gert það sem yður langaði til,
aldrei. Þér hafið alltaf þokað
yður til hliðar. Hér er komið hið
gullna tækifæri — tækifærið
fyrir yður og allar rannsóknir
yðar —
„Það er ekki alls kostar rétt“,
stamaði hann. Það var mjög erf-
ftt fyrir Barclay að horfast f
augu við hana.
„Frú Barclay vill ekki, að þér
farið, það veit ég vel“, sagði hún
kuldalega og hélt áfram: „Haf-
Sð þér gert yður ljóst hversu oft
þér hafið látið í minni pokann,
þegar hún er annars vegar —“
Hann greip fram í fyrir henni,
kafrjóður.
„Ég get ekki hlustað á þetta",
sagði hann ,,og þér dæmið hana
rangt, þér ættuð ekki að láta
yður slíkt um munn fara“.
M
■ W ■ arion beit saman vör-
unum og tók aftur upp skrif-
blokkina sína.
„Gott og vel“, sagði hún. „Ég
mun orða þetta öðruvísi. Ég held
að yður beri skylda til þess,
starfs yðar vegna að fara til
Indlands. Það er f hæsta máta
rétt, að þér verðið að bæta við
kafla um þetta indverska efni.
En sem vísindamaður ættuð þér
auðvitað að fara á vettvang og
staðreyna efnið, að minnsta kosti
ganga úr skugga um, að heim-
ildir séu réttar. Þér verðið gagn-
rýndir miskunnarlaust, þegar þér
takið það sem góða og gilda vöru
6em herra Dhas sendir yður.
Hverju munið þér þá svara
gagnrýnendum yðar?“
Hann leit hjálparvana á hana,
hún hafði á réttu að standa.
Honum hafði sjálfum dottið
þetta í hug og gat engu svarað
henni. Og í fyrsta sinn í öll þessi
ár sá hann í rauninni ardlit
hennar, fallegt andlit, heiðar-
legt, hreinskilið. Hún var brún-
eygð, hún hafði stór brún augu
og dökkt hárið var aðeins lítil-
lega tekið að grána. 1 fimmtán
ár hafði hún verið aðstoðar-
stúlka hans. Hún mætti augna-
ráði hans feimnilaust og bar ótt
á:
,,Æ, farið þér, farið þér, farið
þér,“ grátbað hún hann, „þér
hafið aldrei fengið neitt, aldrei
farið neitt — í raun réttri. Þér
eruð stórmerkur og þýðingar-
mikill maður. Að hugsa sér,
hverju þér hefðuð getað komið
í verk, ef þér —“ hún andvarp-
aði og hélt áfram: „Þér eruð-
fimmtugur að aldri og þér mun-
uð aldrei fá neitt ef þér berið
yður ekki að því. Hlustið þér
á mig, langar yður til að fara?“
Hann starði á hana og hon-
um varð óhægt um andardrátt.
„Já“, viðurkenndi hann.
Hún stóð upp.
,,Ég skal sækja farmiðann yð-
ar“, hélt hún ákveðinn áfram.
Svo leit hún á hann. „Fer frú
Barclay með yður“,
Hann hristi höfuðið.
„Henni leiðist Indland".
Marion varð hugsi og rödd
hennar fékk annan tón. Hún
varð ráðvillt.
„Ég ætti ekki að láta yður
fara einan“, sagði hún, „ég get
ekki látið yður fara einan og fer
með yður. Ég get séð um það“.
„Ég veit ekki“, sagði hann hik-
andi, en hún setti upp hattinn.
„Nú fer ég“, sagði hún ákveð-
inn og brosti til hans skyndi-
lega, hlýju, glóandi brosi, og
þar með var hún farin.
Vitaskuld gekk þetta ekki svo
einfaldlega fyrir sig. Kvæntur
maður og tveggja barna faðir
kaupir ekki bara farseðil og fer
til Indlands. Það gerði hann sér
ljóst og gekk því inn í vinnuher-
bergi Marion Crowne og sagði:
„Heyrið þér mig, látið far-
seðlana eiga sig, þar til ég hef
talað við frú Barclay".
Hún opnaði munninn og lok-
aði honum aftur og fór að
hamra á ritvélina.
„Gott og vel“, hrópaði hún
gegnum glamrið, án þess að líta
um öxl og hann gekk út aftur.
Mestan hluta morgunsins braut
hann heilann, ekki um það,
hvort ætti að fara til Indlands,
heldur hvemig hann gæti sann-
að Mildred nauðsyn ferðarinn-
ar, því að pú vildi hann og varð
að fara.
Honum varð lítið úr verki,
hann góndi út í sólskinið,
skynjaði milda vorgoluna og
vissi, að hann varð að fara.
Það var rétt: dag eftir dag
hafði hann látið lífið renna sér
úr greipum. Hann hafði að-
eins fundið fullnægingu í vinnu
sinni og óþrotleg andleg störf
höfðu verið honum eina ævin-
týrið, en hann hafði alltaf
verið einn á báti, því að Mild-
red hafði alltaf haft andúð á
iðju hans, aldrei hafði hann
gleymt orðunum: „jafnvel starf
þitt ......“------
Að lokum greip hann til rök-
semdafærslu Marion gegn Mild-
red. Hann leit rannsakandi
augnaráði til hennar yfir há-
degisverðarborðið. Hún hafði
haft fataskipti og var klædd
dökkrauðum kjól.
„Ert þú að fara að spila
bridds", sagði hann og skamm-
aðist sín ofurlítið fyrir það að
vilja undirbúa jarðveginn með
því að gera andrúmsloftið. léttara
áður en hann segði frá Indlands-
ferð sinni.
„Já“, svaraði hún fjörlega.
„Við Molly förum fyrst að gera
innkaup, ég þarf að sjá um, að
hana vanti ekki neitt. Meðal
annarra orða, mig vantar fé og
síðan fer ég til Grace Barter
að spila bridds".
„Ég gef þér óútfylltan tjekk, þú
getur fyllt hann út eins og þú
þarfnast“.
o g núna þegar hann leit
í blá augu hennar og sá, að hún
var róleg og ánægð. óx honum
kjarkur og hann leiddi tal'ð að
Indlandi. Meðan hann talaði hélt
hann áfram að snæða og horfði i
sífellu niður á diskinn sinn —
„og þess vegna“, sagði hann að
lokum, „held ég, að ég verði að
fara til Dhas“.
„En ég get ómögulega farið
með þér“, svaraði hún þreytu-
legri röddu. „Ég man ekki betur
en ég segði þér það í morgun“.
„Nei, ástin mín, ég get alls
ekki ætlast til þess“, svaraði
hann vingjarnlega um leið og
hann lagði frá sér gaffalinn og
leit á hana, og hélt áfram: „þar
sem brúðkaupið verður í ágúst.
En ég hef hugsað málið og kom-
ist að raun um, að ég gæti verið
kominn aftur í tæka tíð, — held
ég, — eða ef þú telur það sé
betra gæti ég frestað að fara
— það mundi ekki skipta neinu
máli“. Hann handlék kaffibollann
•leit út um gluggann á grasflöt-
ina og vissi skyndilega, að auð-
vitað skipti það nokkru máli.
Hann vildi fara núna — núna
í vor. Hann gerði sér engar á-
hyggjur af hitunum í Indlandi á
þessum árstíma — hann vildi
fara fara sem fyrst.
„Þú getur ekki farið einn“,
sagði Mildred einbeitt, „ég gæti
ekki afborið það“.
En að lokum samþykkti hún
þó, að hann færi einn. Því að
þegar hann minntist á Marion
Crowne, brá aftur fyrir í augum
hennar reiði og hatursglamþan-
um, sem hann hafði orðið var
við mörgum árum áður.
„Hvað mundi fólk segja", and-
mælti hún.
„Að hún væri aðstoðarstúlka
mín“, ansaði hann hálfmóðgað-
ur.
,,Þó svo væri, þá vildi ég ekki
hafa það“, sagði hún stutt 1
spuna.
Og síðan gekk allt svo fljótt
fyrir sig, að áður en hann vissi
af var ferðin fyrir dyrum. Far-
angurinn settur ni.ður í töskur,
einnig útvegaði hann sér hita-
beltishjálm og hvít föt, úrdrætt-
inum var stungið f skjalamöppu
og farseðlinum í veskið hans.
Það var einmitt farseðillinn í
veskinu hans sem leiddi málið
til lykta fyrir fullt og allt. Því
að þegar hann kom dag nokkum
í rannsóknarstofuna hafði Mari-
on Crowne tilbúinn farseðil
hans. Hann opnaði munninn, til
að segja henni, að konan sín..
en hún bandaði frá sér og neyddi
hann til að taka við umslaginu.
„Tilgangslaust — það er of
seint“, sagði hún sigri hrósandi.
,,Ég hef nú þegar geypt far-
seðilinn". Hún leit á hann og
hélt hraðmælt áfram:
„Nei, ekki minn — aðeins yð-
ar. Ég veit, hvað frú Barclay
sagði. Hún sagði: „Ég vil ekki
hafa það“.
„Hvernig vissuð þér það?“
spurði hann sakbitinn. En hún
hló aðeins og stakk umslaginu
með farseðlinum í veskið. hans.
„Þér skuluð geyma. farseðilinn
við hjartað yðar og vera hress
í bragði“, svaraði hún. Og hann
hafði því geymt farseðilinn þar
og verið hress í bragði: Það
virðist ótrúlegt, að hann gæti
farið innan viku, og samt var
hann viku síðar kominn um borð
og allir voru á bryggjunni til áð
kveðja; Mildred, Bob óg Mollie
stóðu þar hokkru frá — greini-
lega aðskilin — stóð Marion
Crowne í dökkbláum kjól.
„Ég skal bíða þangað til þú
kemur aftur, ef þú flýtir þér“,
hrópaði Mollie.
„Ég heiti því að hraða mér“,
kallaði hann á móti.
Þá bles skipið, og hann sá dökkan
reykinn líða upp úr skips-
strompnum og bilið milli hans
og hinna breikkaði smám sam-
an. I rauninni átti hann að vera
dapur f bragði, hugsaði hann,
finna til einmanaleika og kvíða,
En hann fann ekki til þessa;
FALKINN