Fálkinn - 02.03.1964, Qupperneq 38

etr að dilla róíunni og það er
ngt að lesa úr rófunni eins cg
baróm-ter hvað slóðin er nýleg.
Sf slóðin er alveg fersk, þá dilla
beir rófunni af mildum ákafa.
Osjálfrátt greikkum við spor-
:ð á eftir hundunum og það er
ekki laust við að veiðiáhuginn
sé vakinn. Góði dátinn Svæk er
f: "U’stur í flokki og hraðar sér
áfram á stuttum fótunum með
trýnið niður við jörðu. Fast á
hæla hans fylgir Bella og sýnir
einnig lofsverðan áhuga. Prins-
essa hefur dregizt spölkorn aftur
úr, mæðin og maddömuleg, enda
óðum farinn að nálgast eftir-
launaaldurinn.
Aður en varir hafa hundarnir
fundið minkabælið. Þeir nema
staðar við grónar rústir á bakk-
anum og hefja upp æðisgengið
gelt og ámátlegt ýlfur. Það leyn-
ir sér ekki að minkurinn er við
þegar hundarnir láta svona. En
hann hefur búið um sig vel og
vandlega og virkið er torsótt.
Þarna hefur sýnilega verið stífla
í ánni, hlaðinn garður styrktur
timbri en er nú allur fallinn og
rústirnar grónar. Hundarnir láta
öllum illum látum, krafsa í jörð-
ina og bíta kjaftfylli sína af
mold og grasi, ýlfra og gelta.
Þeir stinga trýninu niður um
glufur í garðinum og ráða sér
ekki fyrir illsku. Með illu skal
illt út reka. En minkabóndinn
lét ekki sjá sig, sýnilega hefur
hann hniprað sig saman í rang-
alanum djúpt í jörðu. Jóhannes
hellir óspart benzíni niður í
glufurnar og kveikir síðan í; það
bregður fyrir blossum og nú log-
ar glatt í hólnum, þykkur reykj-
arstrókur liðast upp í loftið. Við
bíðum nokkra stund en ekki ból-
ar á minknum. Sýnilega ræður
hann ótal rangölum og afkimum
í þessum afdankaða stíflugarði.
Þennan dag urðum við frá að
hvárfa, okkur var sýnd veiði en
ekki gefin. Hinsvegar hafði Jó-
hannes heppnina með sér nokkr-
um dögum síðar enda var ég þá
ekki með í förinni. Jóhannes var
þá í fylgd Bjama Bjamasonar
lögregluþjóns en hann er þaul-
vanur og þrautseigur minkabani.
Þá höfðu þeir ekki lengi geng-
ið niður með Varmá þegar hund-
arnir höfðu veður af mink. Hófst
nú æðisgenginn eltingarleikur
enda var minkurinn ekki á því
að gefast upp skilyrðislaust,
fjórum sinnum tókst honum að
sleppa yfir ána með hundana á
hælunum unz þar kom að þeir
náðu að læsa í hann tönnunum
og segir ekki frekar af hænsna-
vígum hans.
Kona sem ekki
getur elskað
Framhald af bls. 27
,,Er þetta ekki til yðar, frú?“
hrópaði hann glaðlega og húr.
horfði á töskur Kenneths, sem
komnar voru heim frá Indlandi
— án hans.
Hún skrifaði undir fylgibréfið,
sem hann rétti að henni, gaf
honum drykkjupening, stóð síðan
grafkyrr og starði á töskurnar.
Æ, nú hefði hún sannarlega þráð
að gráta. því að nú fyrst skildi
hún, að hann mundi aldrei,
aldrei, aldrei snúa aftur heim
til hennar. En hún grét ekki.
Til allrar hamir.gju var hún al-
ein. Hún dró töskumar inn f
dagstofuna og opnaði þær og
hjartað barðist svo ótt og títt
að hún kenndi sársauka fyrir
brjóstinu.
Þá kom hún auga á fyrirferð-
armikinn böggul, sem hafði að
geyma handritið hans. Utan á
var skrifað til Marion Crowne
og efst lá stutt bréf, sem hún
gat lesið, þar sem það var ekki
Iímt aftur. Það lá þama og beið
eftir að einhver læsi það. Og
begar öllu var á botninn hvolft
Hlheyrði það henni. Hún fletti
bréfinu sundur og horfði á rit-
höndina hans. Bréfið var á
bessa leið:
..Kæra Marion. Það er yður
að þakka. að hér kemur ind-
'""■"ki kaflinn tilhúinn.
■ etta var allt og sumt.
Hún opnaði handritið. Aldrei
áður hafði hún séð neitt af
þessari bók, einu sinni eða
tvivar hafði hún reynt að
lesa kafla úr henni sem birt-
ist í vísindatímariti, sem hann
kom með heim — en kaflinn var
alltof erfiður, þurr og efnið
langdregið. Hún minntist þess
einnig, að henni þótti efnið
flókið og hálfsóðalegt, svo að
hún hafði falið það fyrir börn-
unum. Til allrar hamingju....
til allrar hamingju var hún ein
núna! Því að sá kafli komst
ekki í hálfkvisti við það sem
þessi kapítuli hafði að geyma.
Hún trúði varla sínum eigin aug-
um, er hún las það sem stóð
á þessum blaðsíðum lýst feimn-
islaust og ósvífnislega.
Augu hennar þutu yfir blað-.
síðumar. Henni leið illa og hún
fann til ógleði og hún lét blöðin
falla eins og þau væru saurug.
Þet.tn mr '■a'”rigt! Ó, hver var
hann. bessi maður. sem hún
hafði verið gift í tuttugu og
fimm löng ár? Hann var oft
svo ....... kannski voru allir
karlmenn svona. En síðustu ár-
in hafði hann virzt breyttur,
hann hafði verið svo blíður
og nærgætinn við hana og hafði
sýnzt kominn yfir allt hitt.....
Aldrei, aldrei skyldi bók hans
verða gerð opinber, þvl að hún
mundi opinbera hinar svívirði-
legustu hugsanir hans og þau
myndu öll verða dregin niður
I svaðið með honum. Hvemig
gæti hún horft framan í vini
sína og hvað myndu þeir allir
hugsa um eiginmann hennar,
sem hún hafði búið með í ára-
tugi og alið böm hans? Hvað
myndu þeir hugsa um hana
sjálfa? Hún vildi heldur brenna
þetta allt — allt, líka bréfið til
Marion Crowne, svo að hún
kæmist aldrei að þessu. Hún
henti handritinu í arininn og
kveikti síðan á eldspýtu og bar
að og beið unz logamir tóku að
leika um pappírinn. Þegar allt
var brunnið upp til agna sótti
hún sóp og fægiskúffu og hreins-
aði og kastaði I sorpfötuna.
Fimm dögum síðar kom Mari-
on Crowne til hennar. Hún hafði
lagt sig stundarkom, þar sem
hún átti von á börnunum til að
borða með sér kvöldverð, þegar
Lizzie kom og sagði henni að
ungfrú Crowne biði niðri og
þyrfti að tala við hana út af
áríðandi máli. Mildred klæddi
sig og gekk niður.
„Ég bið afsökunar að trufla
yður, frú Barclay", sagði hún
vafningalaust, þegar hún hafði
fengið sér sæti, „en í bréfi til
mín fyrir nokkru hafði doktor
Barclay getið þess, að hann ætl-
aði að senda mér handritið. Ég
er nú að vinna að síðasta kafl-
anum og bíð eftir þeim sem
vantar. Hefur eitthvað komið —
af farangri hans.“
„Það var komið með töskum-
ar hans í fyrri viku, ungfrú
Crowne“, svaraði Mildred hik-
Iaust, ,,en f þeim var ekkert
handrit — aðeins fötin hans“.
Ungfrú Crowne leit hvasst á
hana, en Mildred hvikaði ekki,
þar sem hún var sannfærð um
að hún hefði gert það sem rétt
var. Allt hafði hún gert til að
forða honum frá svívirðu og
vansæmd. Enginn skyldi nokkru
sinni fá vitneskju um að Ind-
land — ef til vill — hafði breytt
honum algerlega. Sjálf varð hún
meira að segja að reyna að
gleyma, og minna sig stöðugt á,
hvernig hann hafði veríð í raun
og veru, töfrandi og elskulegur
við hana og góður við bömin.
Hún sat þarna umkomulaus unz
ungfrú Crowne leit undan og
andvarpaði.
„Eg bjóst raunar ekki við það
værí hérna“, sagði hún. „Hahn
hefur áreiðanlega sent það f
pósti beint til mín. Ef það hef-
ur glatazt á leiðinni er óbætan-
legur skaði skeður. Bókin er ein
sú þýðingarmesta sem skrifuð
hefur verið um SexoIógíu.“
,,Ég er ákaflega óróleg“, hélt
hún hugsandi áfram og hikaði
ögn við dyrnar. „Ef þessi kafli
hefur glatazt er ekki hægt að
bæta það. Hann var alltaf dá-
lítið kærulaus með handrit sín
og vanur því að ég væri þar
og sæi um það allt fyrir hann“.
Þér hafið áreiðanlega verið
honum ómetanleg hjálp“, svar-
aði Mildred kurteislega.
Það var henni mikil huggun
að hafa börnin hjá sér allt
kvöldið, en næstu daga á eftir
varð hún stundum vör við ein-
manakennd hjá sér. Nú var það
orðinn veruleiki, að Kenneth
kæmi aldrei framar, þó að hún
hefði vitað það um alllangan
tíma. En hún skildi það loksins
núna, því að næstum á hverjum
degi varð hún gripin tómleikatil-
finningu, af því að hafa ekkert
að gera og engan til að tala við.
Auðvitað varð hún að laga sig
eftir þessu og öllum fannst hún
standa sig aðdáunarlega. Smám
saman fór fólk að koma fram
við hana eins og áður. heim-
sóknum til hennar fækkaði og
blóm og bréfasendingar til henn-
ar hættu einnig.
Þeir dagar komu, að hún varð
að eyða alein — fyrir utan Lizz-
ie — svo framarlega sem hún
fór þá ekki I stutta gönguferð
og hitti einhverja kunningja eða
fór sjálf í heimsókn. En ekkert
af þessu virtist nokkurs virði.
Auðvitað hefði hún getað svip-
azt um eftir atvinnu, en það
var ekki nauðsynlegt. Kenneth
hafði alltaf verið mjög sam-
vizkusamur með líftryggingu
sína. Hann hafði skrifað nokkrar
ritgerðir eða séð um það á ein-
hvern hátt, að greitt væri af
tryggingunni, meira að segia
meðan bömin voru enn í æsku,
svo að hún þyrfti engu að kvi'ða
fjárhagslega, þótt hann dæi. Þess
vegna var hún ágætlega stæð
peningalega og yfirvöldin höfðu
tjáð henni, að hún gæti hæglega
h,',;a nfram f húsinu.
E
t svo þegar öllu var á
botninn hvolft þá vissi hún ekki
hvað hún átti af sér að gera.
Kvöld nnkirurt í október sat hún
í hægindastólnum sínum, er hún