Fálkinn - 14.09.1964, Blaðsíða 11

Þótt Cardélia væri
viljasterk og stolt, hafði
hún hitt jafningja
sinn, þar sem Keith var.
Spurningin var, hvort
þeirra yrði fyrra til
að láta undan.
^ „Ooh, ég skil það,“ fullvissaði Hómer frændi, „en þið munuð leggja
málið eins sannfærandi fyrir hann og unnt er, viljið þið það ekki?“
„Ég mun sannarlega," lofaði Anna, og hann fór aftur, vonbetri
en þegar hann kom.
Walter var bæði blautur og þreyttur þegar hann kom inn þetta
kvöld, svo við minntumst ekkert á Cordelíu fyrr en við höfðum
troðið hann góðum, heitum mat og komið honum fyrir í stóra
stólnum hans við arininn. Þá þvoði ég upp, meðan Anna lagði málið
um hjónaband Cordelíu fyrir hann.
Þrátt fyrir æsku sína hafði Walter góða dómgreind og hann var
mannþekkjari. „Ég held raunverulega að Keith litist á hugmyndina,"
sagði hann hugsandi. „Hann dáist að Cordelíu, það veit ég. Hann
mundi verða feginn að losna við að þurfa að biðja hennar.“ Hann
dró Önnu nær. „Og hún er ágætis stúlka líka. Hvernig eigum við að
byrja .. . Hvað segir þú, frænka?“
, „Ég segi góða nótt,“ sagði ég, fús til að eftirláta þeim þennan
ástarsamdrátt fyrir annað fólk. — Svo þau gerðu sínar áætlanir
og á laugardaginn kom Keith Simmons til að snæða miðdegisverð
með okkur og Cordelíu. Cordelía var dálítið feimin og hlédræg.
Þ.að var alltaf gaman að horfa á hana, en í kvöld var hún blátt áfram
töfrandi. Hárið var mjúkt og skínandi, kjóllinn féll þétt að og mjúklega
um fagrar axlirnar og hún hlýddi hæversklega á samræðurnar.
Keith var mjög ánægður með hana. Þetta varð fjörugur miðdegis-
verður og hann fylgdi henni heim yfir brúna.
Cordelía kom næsta dag til að segja okkur góðu fréttirnar.
„Keith og ég höfum ákveðið að giftast,“ sagði hún og roðnaði
dálítið. Engum hefði getað dottið í hug að við vissum nokkuð um
aðdragandann.
Anna faðmaði hana að sér. „Hvenær á brúðkaupið að fara fram?“
Cordelía hafði skipulagt allt, auðvitað. „Ég hef fastákveðið að
faðir þinn gefi okkur saman anna. Hvenær kemur hann heim aftur?“
„Ó, kæra mín,“ sagði Anna skelfd. „Hann kemur ekki heim
fyrr en um mánaðarlokin. Mundi ekki vera öruggara — ég meina
hentugra, auðvitað — að þið Keith færuð til sýslumannsins í Butte-
Ville í þessari viku?“
Cordelía var alveg örugg. „Það verður allt í lagi með okkur, svo
framarlega sem við verðum gefin saman i
nóvembermánuði. Nei. við bíðum Anna. í
öllu falli verð ég sjálf mjög önnum kafin
við að skipuleggja fjölskylduáætlunina
mína.“
„Þína hvað?“ æpti ég.
„Ó, frænka, ég er með svo miklar áætl-
anir,“ sagði hún og ljómaði.
„Nú, þegar ég er viss um að fá eftir allt
saman dálítið land út af fyrir mig, er ég
að hugsa um að gera Keith og alla aðra
undrandi. Ég ætla að hafa dálítið bú og nokkr-
ar fjölskyldur sem vinna undir minni
stjórn og fá auðvitað laun, og hver þeirra
með eina ekru af jörð út af fyrir sig, svo
þær byggi hús og langi ekki til að flytjast
á brott. Og ég ætla að láta land undir
skólahús og kirkju, rétt eins og herragarðs-
hefðarfrú.“
Hún bætti við hirðuleysislega smáatriði,
sem eyðilagði hugarró mína og, af mínum
völdum, allar dásamlegu áætlanirnar
hennar. „Ég er þegar búin að fá Potters
fjölskylduna og þau hafa lofað mér að þau
flytji með sér bróður og tvö frændsystkini."
„Sigríður Potter?“ spurði ég. „Það var
fólk með þessu nafni heima í Ohio sem
var hræðilegt fólk. Þjófar og óþjóðalýður.
Getur verið að þessi Pottersfjölskylda
sé frá Ohio?“
Cordelía svaraði með þeim kulda sem alltaf
kom fram hjá henni, ef einhver efaðist
um ákvarðanir hennar. „Ég kom þeim
fyrir í aktygjageymslunni þar til þau gætu
byrjað að byggja húsið sitt. Ég kæri mig
ekki um að láta ónáða þau.“
Síðan vék hún talinu að brúðkaupinu. Það
átti að vera síðasta daginn í nóvember,
þegar Baird hjónin, foreldrar Önnu, kæmu
heim.
Þegar Cordelía var farin heim, tókum við
Anna fram vatteringarrammann, til þess
að ljúka við að vattera fyrir brúðkaupið.
(Rúmteppi t. d.).
í vikunnu, meðan Hómer frændi var
að lagfæra girðinguna hjá sér. lét ég Önnu
um baksturinn okkar og fór að athuga,
hvað þyrfti að gera í húsi prestshjónanna til
þess að það væri tilbúið þegar þau kæmu
heim.
Hómer frændi sá mig koma og kom hlaup-
andi til að bjóða mér arminn, eins og ég
vissi að hann myndi gera.
Ég spurði hann: „Hvernig eru þessir Pott-
er-ar?“
„Grófgerð og mjög slæg að sjá,“ sagði
hann. „Ég er nærri viss um að maðurinn
stóð við hliðina á mér á sýsluskrifstofunni
og hlustaði á þegar mér var sagt með
hvaða skilyrðum við gætum fengið jörðina.
Mér finnst að hann hljóti að hafa elt
mig hingað.“
„Ég verð að sjá þau sjálf,“ sagði ég honum.
„Hvenær get ég komið?“
„Kannski á sunnudaginn. Við borðum
morgunmatinn seinna en venjulega, þar sem,
Keith Simmons verður gestur okkar þann
dag. Cordelía mun hafa nóg að gera í
eldhúsinu og það Þarf einnig að sjá þig.“
„Ég verð viðbúin,“ lofaði ég.
Svo að ég fór snemma á fætur á sunnu-
dagsmorguninn. Hómer frændi kom á
móti mér og við fórum til hlöðunnar án
þess að Cordelía tæki eftir okkur. Hómer
Framh á bls. 31.
FÁLKINN 11