Fálkinn - 14.09.1964, Blaðsíða 13

Ég liafði buitdið allar mínar vonir
við doktor Broderice, sem var
eina manneskjaii, sem iner
fannst ég geta treyst. — En nú
vissi ég að það var árangurslanst
— fyrir mig var engin von . . .
i .
Það, sem hefur gerzt:
Líf mitt er búið að vera martröð og á hverjum degi spyr
ég sjálfa mig, hvort ég sé að verða geðveik. Þetta byrjaði allt
með því, að ég vaknaði dag einn og þekkti ekkert aftur,
sem í kringum mig var. Ég hélt mig heita DORCAS MALL-
ORY, ég væri átján ára, og ég væri í London komin þangað
til þess að gifta mig JOHN WINSLOW, sem ég elskaði.
í raun og veru var ég gift CHARLES LANDRY og átti
uppkomna dóttur JOANNA. Ég mundi ekki eftir neinu úr
hjónabandi okkar, þekkti ekki aftur andlit mitt í speglinum,
en mundi greinilega eftir öllu, sem gerzt hafði fyrir árið 1943.
En Charles skýrði þetta allt með sjúklegum ímyndunum
mínum. Ég hafði ekki verið fósturdóttir fósturbróður hans,
eins og ég ímyndaði mér, heldur hafði ég alizt upp í Kanada
og þar gifzt Charles. Árið 1943 höfðum við flutzt til Englands.
En þrátt fyrir það að hann sýndi mér fæðingar- og giftingar-
vottorðin gat ég ekki trúað honum.
Á Darlton hótelinu í London, þar sem faðir minn og ég
höfðum fengið okkur inni daginn áður en ég átti að giftast
John, rakst ég á nöfn okkar í gestabókinni frá 1943. Ég ók
til Alderford, þar sem við höfðum átt heima, en það var
búið að rífa húsið og mér skildist, að faðir minn var dáinn.
En ég fann John, og þekkti hann þegar í stað aftur. Hann
þekkti mig aftur á móti ekki — og hann var kvæntur.
John sagði mér, að Dorcas Mallory og faðir hennar hefðu
farizt í sprengjuárás kvöldið fyrir giftinguna, og lægju bæði
grafin í kirkjugarðinum í Alderford. Ég fann gröfina, og
jafnvel þótt ég vissi nú, að Dorcas Mallory var dáin, gat ég
ekki losnað við hugsunina um, að ég væri hún.
Hvers vegna mundi ég eftir öllu sem henni við kom í smá-
atriðum? Hvers vegna þekkti ég aftur John, þótt hann þekkti
mig ekki? Spurningamar létu mig ekki í friði, hvorki dag
né nótt, Charles virtist trúa því, að ég væri geðveik. Ég finn
hvernig hann vaktar mig og ég er hrædd við hann.
Fyrir nokkrum dögum hitti ég af tilviljun þorpslækninn
Doktor HUGH BRODERICK. Hann vann trúnaðartraust mitt,
og þegar ég hitti hann aftur í dag greip ég tækifærið til þess
að tala við hann. Ef til vill gæti hann hjálpað mér. — Er
ég geðveik? spurði ég. Eða haldið þér. að sál ungrar stúlku
hafi getað flutzt yfir í líkama minn?
Fugl tísti í grein fyrir ofan okkur. Ég
gat ekki séð hann, en ég heyrði háa, dill-
andi tónana, sem voru miklu fremur sakn-
aðarfullir en fagnandi. Þegar doktor
Broderick hreyfði sig, hrökk ég við.
— Kæra frú Landry, sagði hann, ég
veit því miður svo lítið um sálina — það
er líkaminn, sem ég reyni að lækna. Þ'að
væri ef til vill betra, að þér sneruð yður
til prests.
Ég dró djúpt að mér andann. —■ Annað
Ég Ieit á mig í speglinum og strauk með
hendinni yfir hárið. Ég hafði ekki hugsað
um það. en það var reyndar orðið heldur
Ijósara á litinn.
hvort hefur einhver andi tekið sér bólfestu
í mér, eins og maður sagði í gamla daga,
eða þá ég er geðveik. Ég hló við. — Hvort
mynduð þér velja, doktor Broderick? Ef
þér gætuð valið um þetta tvennt.
— Þér þurfið ekki að vera annað hvort
af þessu tvennu, sagði hann alvarlegur.
— En hverju á ég að trúa? Þegar ég
get ekki munað eftir mínu eigin lífi —
heldur aðeins lífi ókunnrar stúlku — og
hún hefur verið dáin í fimmtán ár?
Hann bauð mér sígarettu, sem ég tók
við með titrandi hendi. Ég leit snöggt á
hann, en hann horfði ekki á mig. Hann
sat og horfði út yfir skóginn, sem teygði
úr sér fyrir neðan hæðina, þar sem við
sátum. Ég fann á mér, að hann beið
eftir því, að ég segði honum eitthvað
meira, og ég byrjaði hikandi að segja frá.
Ég sagði frá Dorcas Mallory, byrjaði með
æsku hennar. Adrian Mallory tók hana
sem barn sitt, þegar hún var þriggja ára,
og hún mundi ekkert eftir raunverulegum
foreldrum sínum né heimili. Hún mundi
heldur ekki mikið eftir konu Mallorys,
sem lézt einu ári síðar. En hún mundi
vel eftir öllu, sem gerðist eftir það og
eftir elskuðum fósturföður sínum, og hún
mundi eftir Henriettu gömlu og hinni vin-
gjarnlegu frú Bakewell... Ég sagði frá
smá hversdagslegum atvikum, sem aðeins
Dorcas sjálf hefði átt að geta munað eftir,
því að þau höfðu enga þýðingu fyrir aðra.
Ég talaði um Henriettu gömlu, um móður-
kærleikinn, sem alltaf var af henni. Ég
sagði frá Adrian Mallory og hlédrægni
hans og viðkvæmni, og þegar ég var að
tala um þetta, gerði ég mér 1 fyrsta skipti
fullkomlega ljóst, að ég myndi aldrei fá
að sjá hann aftur — já, að ég hefði ef
til vill aldrei hitt hann í raun og veru,
því hvernig hefði ég átt að geta það?
Þegar ég fór að tala um John, fannst
mér erfitt að láta röddina vera ópersónu-
lega. Það var svo margt, sem ég gat ekki
fundið réttu orðin yfir, jafnvel þótt það
væri doktor Broderick, sem hlustaði og
var svo skilningsríkur. Röddin brast, þegar
ég að lokum kom að giftingunni, sem
aldrei fór fram; ferðinni til London og
hamingju Dorcas á hótelinu daginn áður
en hún átti að giftast John .. .
Ég þagnaði þar og sat með drúpandi
höfuð, og horfði á visið lauf, sem vindur
lék sér að við fætur mér.
— Hvað gerðist svo? spurði doktor
Broderick í mildum tón.
Ég leit upp næstum örvæntingarfull.
Hvað gerðist svo? endurtók ég. Ég reyndi
að láta röddina vera eins ákveðna og ég
gat og svo rólega, sem mér var unnt.
Dorcas og faðir hennar létu lífið í loft-
árás. Þau dóu samstundis bæði tvö.
Hann sagði: — Og þér þá?
— Ég vaknaði á giftingardegi Joanna og
hélt að það væri minn giftingardagur. Ég
þekkti ekki aftur herbergið og vissi ekki,
hvar ég var, eða hvernig ég hafði komizt
þangað, en ég var viss um, að þetta væri
giftingardagurinn minn. Hann hreyfði
sig, eins og hann ætlaði að grípa fram I
fyrir mér, en ég hélt áfram: — Ég get
frá engu sagt, sem við k»mur Lisu Landry
Framh. á bls. 28.