Fálkinn - 14.09.1964, Blaðsíða 18

í Nigeríu borða þeir fleira en íslenzka
skreið. Þar borða þeir apa og líka hunda
— það er að segja eí hvítur maður heíur
komið með hann með sér. Og þarna
byggja þeir hús úr olíubrúsum og veiða að-
eins til nœstu máltíðar. Um þetta og margt
fleira rœðum við við Sigurð Klemenzson
flugmann, sem dvaldi suður í Sierra Leone,
Ghana og Nigeríu á vegum S. Þ.
Við íslendiogar verðum ákaflega hissa, þegar sá sannleik-
ur rennur upp fyrir okkur, að erlendir menn kunna ekki
skil á landi okkar og menningu. Á hinn bóginn þykir okkur
allt lof erlendra manna um land okkar gott og göngumst
mjög upp við því, hvort heldur sem það er sagt af hrein-
skilni eða kurteisi. Og við erum því miður allt of móttæki-
legir fyrir erlendum áhrifum — áhrifum sem eru okkur ekki
alls kostar holl eins og t. d. erlent sjónvarp.
Ég veit ekki til að við íslendingar séum neitt sérlega fróðir
um önnur lönd og þeirra menningu. Ég er t. d. alveg viss um
að almenn þekking okkar á nágrannalöndunum, menningu
þeirra og lifnaðarháttum íbúanna, er heldur lítil yfir það
heila tekið. Hvað Þá um fjarlægar og framandi þjóðir.
Hvað vitum við t. d. um hin nýfrjálsu lönd Afríku, og íbúa
þeirrar svörtu álfu? Við heyrum í fréttum útvarps og lesum
í blöðum um þessa og hina nýlendunar sem er að fá sjálfstæði
sitt, en þeir munu færri, sem geta bent á viðkomandi nýlendu
á landabréfinu hvað Þá annað. Svo gleymist þessi nýlenda
nema svo illa takist til að íbúar hennar berist á banaspjótum
og þeir atburðir verði mjög í fréttum.
En sem sagt, það er ákaflega merkilegt að fólk í útlöndun-
um skuli ekki kannast við okkur, þessar hundrað og áttatíu
þúsund sálir, sem hér lifum sjálfstæðu og að sumu leyti mjög
frumstæðu lífi.
Hann heitir Sigurður Klemenzson og er 28 ára gamall.
Hann er fæddur norður á Blönduósi en flutti ungur að árum
hingað suður, gekk í Verzlunarskólann og vann í verzlun næstu
árin þar á eftir en stundaði jafnframt því flugnám. Þegar
því námi var lokið, var lítið hér að gera í þeim efnum, svo
hann lagði enn land undir fót og hélt til Englands og hóf
FALKINN
vinnu þar sem flugmaður. Hann flaug víða um Evrópu og
um tíma vann hann í Afríku. Nú kennir hann við flugskólann
Þyt.
Fyrir nokkrum vikum fékk Þytur nýja kennsluflugvél til
starfsemi sinnar. Það var þá sem ég kynntist Sigurði, því við
skruppum saman í smá ferðalag á þessari nýju flugvél. Þá
fór hann að segja mér frá veru sinni í Afríku og mér þótti
það bæði merkileg og skemmtileg frásögn.
Svo liðu vikurnar, og einn daginn hringdi ég í hann og
spurði hvort ég mætti ekki taka við hann viðtal. Hannsag ðist
ekki hafa frá neinu merkilegu að segja en mér væri velkomið
að líta til hans eitthvert kvöldið og rabba við hann.
Ég fór strax sama kvöldið. Þetta var þungbúið kvöld og
þoka yfir borginni og allt flug lá niðri. Þeir voru að ganga
frá flugvélunum í flugskýlinu og þegar það var búið fórum
við suður á Mela, þar sem Sigurður býr ásamt konu sinni
enskri Margaret Jennifer.
Þegar við vorum seztir í stofunni, sagði Sigurður:
— Það er óvenjulegt að ég sé svona snemma heima á
kvöldin. Ég hef yfirleitt ekki
komið heim fyrr en eftir mið-
nætti og stundum seint á nótt-
unni, þegar veður hefur verið
gott og hentugt flugveður. Það
hefur verið mikið að gera í
kennslunni og það á sjálfsagt
eftir að aukast enn, því hér er
mikill áhugi fyrir flugi.
— Hvað kom til að þú fórst
til Afríku?
— Þegar ég var búinn að
læra flugið, þá var lítið að
gera. Ég hafði áður verið um
tíma í Englandi og nú datt mér
í hug að fara utan og reyna
fyrir mér þar. Ég fór í árs-
byrjun 1961 og réðist til starfa
hjá flugfélagi, sem hét Tradi-
air. Ég vann þar til haustsins,
en þá varð félagið gjaldþrota,
og 1. desember fór ég að vinna
hjá öðru flugfélagi. Eitt það
fyrsta, sem ég gerði hjá því,
Hér eru starfsfélagarnir í heim-
sókn hjá einni ættkvíslanna í
Serra Leone.
SUÐUR
AFRÍKU