Fálkinn - 29.09.1964, Side 36

HEFNDIN ER SÆT
Um árabil hafði ungfrú
Callesen gegnt stöðu sinni í
stórvöruhúsinu við góðan orð-
stír. Hún sat í lítilli hringlaga
stúku sem merkt var UPPLÝS-
INGAR, og var staðsett á hern-
aðarlega mikilvægum stað I
vöruhúsmu. Þegar einhver var
orðinn úrkula vonar um að
finna deildina þar sem á boð-
stóluni voru perlumóðurhnapp-
ar, koddaver, vindsængur elleg-
ar einhverja af hinum 117
deildum vöruhússins, þá var
bara að snúa sér til ungfrú
Callesen sem veitti stutta og
gagnorða leiðarlýsingu til hinn-
ar réttu deildar.
í svona stofnun þarf valinn
mann í hverju rúmi.
Dag nokkurn gekk ungfrú
Calle :n á fund deildarstjórans
sem hún heyrði undir.
— Ó, herra Mortensen, sagði
hún, — gæti ég fengið að
skjótast frá í tvo tíma? Ég þarf
á brautarstöðina til að taka á
móti frænku minni frá Hulstu-
brú.
Mortensen leit upp skilnings-
vana og heldur úrillur.
— Nú? Einmitt þegar ösin
er mest, ungfrú Callesen? Nei,
það kemur hreint ekki til mála.
Þetta hefði hann aldrei átt
að segja. Ungfrú Callesen dró
sig í hlé og settist niður í hring-
laga stúkunni sinni, sármóðguð.
Hann ætti eftir að iðrast þessa!
Fyrirtækið allt skyldi fá að iðr-
ast þessa! Þetta var í fyrsta
sinn þau tólf ár sem hún hafið
starfað við stórvöruhúsið að
hún hafði beðið um frí... og
fékk þvert nei.
Og þótt undarlegt megi virð-
ast, þá tók að halla undan fæti
fyrir stórvöruhúsinu Chick upp
frá þeim degi. Salan minkaði,
dag frá degi, viku af viku,
mánuð eftir mánuð. í upphafi
var aðeins gert ráð fyrir að
hér væ: i um tímabundna sölu-
rýrnun að ræða en þegar frá
leið urðu eigendurnir uggandi
um sinn hag. Það var reynt að
lækka vöruverðið lítilsháttar
en það stoðaði ekki, svo var
reynt að hækka verðið en allt
kom fyrir ekki.
Forstjórinn klóraði sér í
hnakkanum, hleypti brúnum
og braut heilann. Það hlaut
eitthvað að vera bogið við
starfsliðið.
— Starfsliðið verður að
koma fram við viðskiptavinina
af meiri alúð og nærgætni. Við
verðum að hefja hneiginga-
koll-kinkandi- og bros-herferð!
ákvað hann og aðstoðarforstjór-
arnir og deildarstjórarnir kink-
uðu kolli.
Allt starfsliðið gekk á hrað-
námskeið í þeirri list að líta
vingjarnlega út. Það kom ekki
að neinu gagni. Salan hríð-
minkaði.
— Þetta gengur fjandakorn-
ið ekki, þrumaði forstjórinn og
barði í borðið svo aðstoðar-
forstjórarnir hrukku allir í
kút. — Nú tek ég til minna
ráða! Ég skal svo sannarlega
komast að raun um hvar hund-
urinn liggur grafinn.
Svo skipaði hann öllu þessu
hyski á brott og útvegaði sér
skegg og gerfinef úr deildinni
sem hafði á boðstólum allt til
skemmtunar og fróðleiks. Hann
setti á sig gerfinefið og skegg-
ið og gat nú dulist meðal starfs-
liðsins án þess nokkur vissi
hver hann væri. Hann stóð á
hleri og gaf nánar gætur að
afgreiðslufólkinu, deildarstjór-
um og aðstoðarstúlkum en allir
virtust kappkosta að rækja
starf sitt af alúð og skyldu-
rækni. Svo var það einn dag
að hann tók sér stöðu á næstu
grösum við litlu upplýsinga-
stúlkuna hennar ungfrú Calle-
sen. Þar bar að konu sem
spurði um útsaumsdeildina.
— Þessa leið að dyrum nr. 4,
frú, benti ungfrú Callesen vin-
gjarnlega, svo beygið þér til
hægri, haldið áfram gegnum
smámunadeildina, gangið gegn-
um dyrnar á móti henni, snúið
til vinstri, gangið gegnum
fyrstu dyr til vinsti'i handar
og spyrjið þar að nýju. Þér
getið ekki villst, frú.
Frúin þakkaði ungfrú Celle-
sen brosti vingjarnlega. Ekki
var hægt að greiða úr vandræð-
um frúarinnar á kurteislegri
hátt en þó dokaði forstjórinn
við til frekara öryggis.
Gamall maður birtist og
spurði um axlabandadeildina.
— Þessa leið gegnum dyr
nr. 4, herra minn. Svo beygið
þér til hægri, haldið áfram
gegnum smámunadeildina,
gegnum dyrnar á móti henni,
snúið til vinstri, farið gegnum
fyrstu dyr á vinstri hönd og
spyrjið þar á ný. Þér hljótið
að finna það.
Maðurinn lyfti hattinum og
hvarf í áttina að dyrum nr. 4.
Forstjórinn lagaði á sér gerfi-
nefið. Eitthvað fannst honum
gruggugt við upplýsingar ung-
frú Callesen. Þegar farið var
í axlabandadeildina, þá var
beinasta leiðin í gegnum
hanzkadeildina.
Forstjórinn ákvað að fylgja
gamla manninum og gekk í
áttina að dyrum nr. 4 sneri til
hægri, eins og hann hafði feng-
ið boð um, hélt áfram gegn-
um smámunadeildina, gegnum
hana uns hann kom að dyrun-
um, út um dyrnar — og nú stóð
forstjórinn á götunni sér til
mikillar furðu — hann sneri
til vinstri eins og ungfrú Calle-
sen hafði sagt, hélt áfram eftir
gangstéttinni uns hann kom að
fyrstu dyrum á vinstri hönd,
innum þær dyr — og nú hugs-
aði forstjórinn miður vingjarn-
lega til ungfrú Callesen — í
því hann með blótsyrðum þreif
af sér nefið og skeggið og tróð
á því. Hann var semsé stadd-
ur í stórvöruhúsinu Fix, en
það var skæðasti keppinautur
hans!
_____Lj Willy Breinholst.