Fálkinn - 15.02.1965, Síða 29

jlyermanni líknar og náðunar,
jþegar höfuðsmaðurinn, sem
,allir vissu að var mjög strang-
ur, hafði mælt svo fyrir
að þeim skyldi refsað, ein-
hverra agabrota eða ávirðinga
yegna. Þá lét liðsforinginn í
það skína, að það hefði verið
,á allra vitorði, að mjög hefði
yerið kært með Northerton
undirforingja og henni til
gkamms tíma, „en höfuðsmað-
urinn hefur vitanlega ekki hug-
nyynd um það — og hví skyldi
þpnn líka vera með einhverja
rekistefnu út af slíkum smá-
munum, á meðan hún veitir
honum alltaf af slíkri rausn, að
hann hefur svo sannarlega ekki
yfir neinu að kvarta?“ sagði
liðsforinginn. Hlustuðu allir á
frásögn hans af mikilli athygli,
en húsmóðirin, sem einnig sat
þarna, vildi ekki hlusta á slíkt
þvaður og fullyrti að unga
konan væri heiðvirðileg og sið-
prúð í alla staði; þyrfti ekki
nema að líta hana til að sann-
færast um það.
í sömu svifum kom unga
konan sjálf niður stigann. Bað
hún að sér yrði fenginn ekill
og lokaður vagn, þvi að hún
vildi komast til síns heima.
Húsmóðirin reyndi á allan hátt
að hjálpa henni, en það reynd-
ist allt koma fyrir ekki; öku-
maðurinn, sem gistihúsið hafði
í þjónustu sinni, hafði sezt að
sumbli með liðsforingjunum og
var orðinn svo drukkinn, að
engum kom til hugar að trúa
honum fyrir taumhaldi á hest-
um. Féll ungu konunni það
þungt, og leyndi sér ekki að
hún vildi komast á brott sem
fyrst, en nú átti hún ekki
annarra kosta völ en að dvelj-
ast í gistihúsinu yfir nóttina.
Sneri hún að lokum aftur upp
stigann, og bar vasaklút að
augum sér og sáu allir að hún
grét.
Húsmóðirin í gistihúsinu
horfði á eftir henni. „Vesalings
unga konan,“ mælti hún og
andvarpaði af samúð. „Segi
fólk nú, að hún sé ekki trú og
trygg eiginmanni sínum. Og
falleg er hún ... það er eins og
mig minni að ég hafi séð hana
áður, en það getur varla ver-
ið. ..“
TUTTUGASTI OG ÞRIÐJI
KAFLI.
írskur herramaður ó leiS um
garð.
Komið var fram yfir mið-
nætti, og allir í gistihúsinu
sofnaðir, bæði starfsfólkið og
gestir, drukknir sem tiltölu-
lega ódrukknir, að Súsönnu,
þernunni þó undanskilinni; hún
varð að þvo eldhúsgólfið, áður
en hún mátti veita sér þann
þráða munað að ganga til hvíld-
Framh. á bls. 37.
P
FÁLKINW