Fálkinn - 06.09.1965, Qupperneq 20

TRACY BRENNAN, farþegi, sem
bættist í Falcon Airlines flugvél-
ina í Rapid City, Suður-Dakota, var
ungur eðlisfræðingur og margmilljón-
eri, hjartans áhugamál hans voru þrýsti-
loftshreyflar og það, að geta farið ferða
sinna óþekktur. Tracy hafði erft hin
mikiu auðæfi sín og notað hluta þeirra
til þess að byggja sér tilraunastöð í
Californíu, þar sem hann svo föndraði
við flugvélahreyflana, ánægður eins og
hvolpur með kjötbein. Erindi hans til
Rapid City hafði verið að reyna að
telja flugherinn á að kaupa hina nýju
léttari þrýstiloftsvél sína. Þeir sögðu
honum að fara heim, meðan þeir reyndu
hana betur.
Þrátt fyrir vísindaáhuga sinn, auð-
æfi og gáfur, var Tracy siður en svo
neitt tildurmenni. Tilvera hans snerist
að mestu leyti um andleg efni. Hann
forðast að láta á sér bera opinber-
lega, skeytti ekkert um sumar siðvenj-
ur og líktist í fasi og framkomu mest
ræíilslegum heimspekistúdent. Hann
var hár og grannvaxinn, bláeygður
maður með óstýrlátan lokk í ljósu hár-
inu og fötin fóru honum eins og hann
hefði verið drifinn í þau í myrkri af
annríkum starfsmanni hjá Vetrarhjálp-
inni. Jakkinn hans var bættur á oln-
bogunum og með belti að aftan; hann
og tortryggni. „Vitið þér ekki hvað ég
heiti?“
„Nei, herra.“
„Tracy Brennan. Á leið til Los
Angeles.“
„Skiptið þér um flugvél í Denver,
herra Brennan?“
Hann kinkaði kolli en spurði síðan:
„Hvað er nafn yðar, flugfreyja?"
„Betty O’Brien."
„Það er víst ekki af tilviljun neinn
í yðar ætt, sem heitir Cormwell?"
„Herra Brennan, það er enginn í
minni ætt þangað kominn af tilviljun,
— og þá alls enginn Cormwell.“ Hún
brosti til hans. „Þér eruð hálfhræddur
við flugvélar, er það ekki, herra
Brennan? Svei mér þá, ég hélt augna-
blik þarna frammi við dyrnar, að ég
myndi þurfa að elta yður eftir flug-
vellinum til þess að fá yður inn. Falcon
flugfélagið er hreykið af þeirri stað-
reynd, að það hefur enn ekki misst
farþega á jörðu niðri.“
,,Það var ekki hræðsla,“ sagði Tracy.
,,Ég villtist á yður og ræningja, sem
ég þekkti einu sinni. Það var all hroll-
vekjandi.“
„Er þetta satt? Ræningja, já? Hvar
var það, herra Brennan? f Kína?“
„í Beverley Hills,“ sagði Tracy með
greinilegri tannagnístan.
„Ástin," sagði Tracy, „er lang auð-
veldasta bragðið af þeim öllum saman.5*
„Sem ég er lifandi, herra Brennan, ef
þér ekki...“ f
„Hvað karlmanninum viðkemur, þeim
vesalings fábjána,” hélt Tracy áfram
þungur á brún, „þá er ástin geðveiki
af verstu tegund. Heilabú hans fellur
saman eins og tjald. Ástríðurnar feykja
vitsmunum hans út í veður og vind.
Og þegar sú staðreynd rennur upp, að
hann ætti að fara á vitlausraspítala,
vegna þess að hann er ekki sjálfráður «
gerða sinna, þá ræðst kvensan á hann
með öllum tiltækum vopnum — prestr
um, ættingjum, Guðsorði, hringjum og
leyfisbréfum.“ *
„Ég bið yður með góðu,“ sagði flug-
freyjan, „að hætta að svívirða göfug-
ustu hliðar lífsins."
„Gjörið svo vel að hafa yður hæga,
þegar ég er að fletta ofan af viðbjóðn-
um,“ sagði Tracy. „Hvað ég ætlaði mér
að segja, þegar maðurinn er kvæntur,
kemst hann að því að svo kænlega
verði um hnútana búið af konum, að
ef hann vill komast úr hnappheldunni,
má hann prisa sig sælan að sleppa á
skyrtunni. Hann er rúinn inn að skinni.“
Betty varð litið á bera fætur hans í
strigaskónum, bættan jakkann og af-
dankaðar buxurnar. Svipur hennar
FARÞEGmN SEM HATAÐI
RAtÐHÆRÐAR KONVR
var berhöfðaður og berfættur í striga-
skóm og buxurnar pokuðu í ísetunni.
Hann var hálf ringlaður á svipinn,
þar sem hann gekk upp stigann til þess
að komast inn í flugvélina. Þegar hann
mætti flugfreyjunni í dyrunum, snar-
stanzaði hann, fölnaði upp og virtist
að því kominn að leggja á flótta. Stúlk-
án brosti til hans og hann hrökklaðist
undan með rykkjum.
„Það er hreint ekkert að hræðast,"
sagði hún. „Fáið yður sæti framarlega.
Þar veltur ekki eins rnikið."
Tracy gekk óðára að aftasta sætinu
og settist í það. Þegar hann hafði fest
um sig öryggisólina, sneri hann sér við
óg skellti illilegri augnagotu á flug-
freyjuna.
■ Þegar flugvélin var komin á loft,
sótti flugfreyjan flösku af volgri mjólk
handa móður með órólegt barn, síðan
tók hún að stumra yfir presti nokkr-
úm, sem verið hafði flugveikur aila
leiðina frá Minneapolis. Hún skildi við
sálusorgarann. er hafði þá skoðun. að
rauðhærður engill hefði strokið honum
um brá, greip að lokum klemmuspjald
sitt og sneri sér að Tracy.
„Vilduð þér gjöra svo vel að segja
mér nafn yðar?“
Hann virti hana fyrir sér með andúð
20 FÁLKINN
„Nú, já.“
Með undrun og vahtrú í augum gaum-
gæfði Tracy ferskt og fallegt hörund
hennar, stór og samúðarrík græn aug-
un, freistandi varirnar og það hryggði
hann ósegjanlega. Hann hristi höfuðið
raunamæddur. „Hún var alveg eins og
þér Rauðhærð, fögur, blíð og viðkvæm
að sjá, en undir þessu ytra gerfi sló
kyrkislönguhjarta.“
„Þér segið ekki satt!“ sagði Betty
og stirðnaði. „Ef þér fáið ekki af því
annað krampakast, þá vildi ég gjarnan
að þér segðuð mér, hvað þessi Corm-
well stigamaður gerði yður.“
„Hún giftist mér.“
„Giftist yður! Ekkert meira?“
„Meira? Ungfrú O’Brien, hún ...“
„Nú eruð þér farinn að nötra aftur,
herra Brennan.“ Hún tók um aðra hönd
hans, kalda og þvala. „Ég er hérna hjá
yður, svo það er heldur engin ástæða
til að æpa.“
„Fjandinn hirði það,“ sagði Tracy
með niðurbældri heift, „hjónaband er
ekkert annað en löghelguð fjárkúgun
á karlkyninu.“
„Það er ekkert þvíumlíkt!" hrópaði
flugfreyjan. „Hjónaband er dásamlegt
og göfugt þegar hjónin bera í raun og
veru ást hvort til annars.“
bliðkaðist, Aumlegri sjón hafði hún
ekki augum litið; hann virtist einnig
vannærður.
„Ég geri ráð fyrir, að eiginkona yðar
hafi ekki verið nein gæðakona,“ sagði %
hún.
„Ég hef hugleitt þessi mál all ræki-
lega,“ sagði Tracy, „og það er mín
skoðun, að með leyfisbréfinu ætti að *
afhenda hverjum manni cynide-töflu.
Hún gæti komið í góðar þarfir, þegar
hann fær vitið aftur.“
Meðaumkun og bræði háðu harða bar-
áttu í flugfreyjunni og meðaumkunin
varð ofan á. „Haldið þér að allar konur
séu lítilmótlegar og fésjúkar, herra
Brennan?"
„Það er einmitt þar, sem skórinn
kreppir," sagði Tracy beizklega. „Um
það getur maðurinn ekki borið fyrr en
hlekkirnir eru komnir á hann. Þær slá
ryki í augun á manni, þessi flögð.“ Enn
litu örvílnuð, bláu augun yfir andlits-
drætti Bettýar. „Þér eruð fallegar,“
sagði hann.
„Ég veit að ég á eftir að iðrast þess,“
sagði Betty „en þakka yður samt fyrir.“
„En reynslan hefur samt sem áður
kennt mér, að bak við þetta laglega út-
lit muni án efa búa þrasgefin og fé-
gjörn sál.“