Fálkinn - 06.09.1965, Síða 34

„Mér virðist þér vera hálf-
niðurdreginn, hefra Brennan,"
sagði hún. „Hvers vegna eruð
þér ekki á flugi um bláan
g- nrnnn?"
Hann skýrði henni frá því,
að flugvélinni hefði seinkað.
„Fimm klukkustunda bið,
já?“ sagði hún. „Og engir pen-
ingar til að gera biðina þolan-
legri.“ Hún velti þessu fyrir
sér. „Herra Brennan, ég segi
þetta án allrar beiskju, en þér
hafið satt að segja slegið botn-
inn úr kaupgetu minni í kvöld.
eftir nokkra bjóra í viðbót er
ég orðin blönk, svo .. .“
„Þetta er fáránlegt,“ sagði
Tracy og reis á fætur. „Ég er
að drukkna í peningum. Ég
ætla að finna framkvæmda-
stjórann og fá peninga hjá
honum.“ Hún ýtti honum í fljót-
heitum niður á stólinn aftur.
„Við höfum þetta í gegn án
þess að grípa til örþrifaráða.“
Hún saup nokkra teyga úr
bjórglasinu, og var hugsi. „Ég
get ekki skilið yður eftir á
almannafæri, svona ég ætla að
taka yður með mér.“
„Hvert?“
„Starfslið Falcon flugfélags-
ins heldur smá samkvæmi á
efri hæðinni. Ég skal koma
yður inn. Seinna hjálpumst við
svo að með að koma yður út á
flugvöllinn.“ Hún brosti yfir
öxl hans. „Þarna er herrann
minn að koma.“
Dökkhærður, myndarlegur
maður gaf eignarétt sinn 1 skyn
með því að kyssa Betty á kinn-
ina. Tracy bretti grönum ósjálf-
rátt.
„Arnie,“ sagði Betty, „mig
langar til að kynna þig fyrir
herra Brennan. Hann var far-
þegi á flugfari númer fimmtíu
í dag ... herra Brennan, þetta
er Arnie Schultz, aðstoðarflug-
maðurinn okkar.“
Þeir tókust í hendur og
brostu falskt.
„Herra Brennan kemur með
okkur í samkvæmið,“ sagði
Betty.
„Nei, en gaman!" sagði Arnie.
„Hann er aleinn á báti hér
í Denver,“ útskýrði hún.
„Að hugsa sér!“ sagði Arnie.
„Gvöð!“
Tracy fann til virkrar and-
úðar á Arnie. „Ég þarf að bíða
fáeinar klukkustundir milli
flugvéla og ungfrú O’Brien
hefur sýnt mér þá vinsemd, að
bjóða mér þátttöku í samkvæmi
ykkar. Þér megið trúa því,
Schultz, að ég mun ekki tæla
frá yður dömuna.“
„Nei, það segið þér satt,“
sagði Arnie. Hann sneri baki
við Tracy og beindi orðum sín-
um til Bettyar. „Þau eru farin
að bíða eftir okkur uppi, Ijúfan.
Komdu með frímiðafarþegann
þinn og svo förum við.“ Hann
tók um handlegg Bettyar og
þau sigldu í átt til lyftunnar
með Tracy í kjölfarinu, en svifu
síðan með henni upp á aðra
hæð.
Danssalurinn var fullur af
heilbrigðum ameríkönum af
báðum kynjum. Grammófónn
hafði verið settur í samband
og töluvert var af dansfólki á
gólfinu.
„Verið yður úti um glas,
Brennan,“ sagði Arnie. „Reyn-
ið svö að gera yður ósýnilegan,
ha?“
„Þú verður að vera vingjarn-
legri við herra Brennan,“ sagði
Betty, „annars gæti farið svo
að einhver annar gerði sig ó-
sýnilegan.”
„Takið upp ykkar skemmtan,
börn,“ sagði Tracy. „Farið ekki
að rífast yfir mér.“
Betty deplaði hlýlega til
hans auga, en sveif síðan út á
dansgólfið í hröðum dansi við
Arnie. Hún var töfrandi á að
horfa, en Tracy fannst dans-
herra hennar meiri andstyggð
en hann gæti afborið, svo
hann rölti yfir að litlu vín-
borði og þar var honum feng-
ið stórt glas með sterkri vín-
blöndu. Hann hallaði sér upp
að vegg, og virti með ólund
fyrir sér hina glaðværu mann-
þröng.
Hann var á góðri leið með
annað glasið, þegar lagleg Ijós-
hærð hnáta nam staðar fyrir
framan hann. Hún brosti upp
til hans. „Halló,“ sagði hún.
„Langintes með lokkinn.“
Hann horfði á hana alvar-
legur í bragði. „Við skulum
dansa.“
„Hvað annað?“ sagði sú ljós-
hærða og breiddi út faðminn.
Hún hét Marianne og vann
í farþegaafgreiðslunni og hún
trúði Tracy fyrir því, að
hann dansaði prýðilega upp
á nítjándu aldar móð. „Leyfið
mér að spyrja þig að einu,“
sagði hún. „Fötin þín — hélztu,
að hér ætti að vera grímu-
ball?“
Snöggir þjáningadrættir fóru
um andlit Tracy. „Nú hef ég
sært tilfinningar þínar, var
það ekki? sagði Marianne. „Ég
frem sjálfsmorð.“
Þau dönsuðu, drukku eitt
glas til viðbótar og reyndu
aftur.
„Þú hefur eitthvað við þig,
Tracy,“ sagði hún. „Ég er mjög
móttækileg fyrir þér.“
Tracy kreisti hana í tilrauna-
skyni og hlaut í staðinn nokk-
ur kramin rif. Honum fór að
finnast hann vera hættulegur
kvennaljómi. Seiðmagnað bros
myndaðist á vörum hans. Þeg-
ar danslagið var búið, kreisti
hann Marianne aftur .
„Losaðu tökin, Tracy,“ sagði
hún. „Ef þú ert þannig
stemmdur, þá verð ég að biðja
þig að koma með mér út á
svalirnar.“
Hann fylgdi henni eftir,
rjóður og sigurviss, gegnum
franska gluggann út á litlar
svalir. Þar var þröngt á þingi,
en þeim tókst samt að finna
leikstað og Marianne lyfti vör-
unum. Þær voru heitar og lif-
andi og þegar hún sleppti hon-
um, þreif Tracy í svalahandrið-
ið.
„Þú ert fyrirtak, Tracy,“
sagði hún, „á þinn sérstæða,
svifaseina hátt, og það hefur
verið mér ánægja að kynnast
þér. Laumaðu til mín síma-
númerinu þínu einhvern tíma
og þá mun ég halda samband-
inu við þig. Nú verð ég að
stinga af. Vinur minn mun véra
farinn að leita að mér. Hún
faðmaði Tracy enn á ný að sér
svo brakaði í rifjum hans og
fór svo.
Þegar Tracy hafði náð and-
anum aftur, gekk hann inn í
salinn og fannst hann vera
hresstur og endurnærður. —
Hinum megin í herberginu sá
hann O’Brien. Hún var auð-
fundin á eldrauða hárinu og
græna kjólnum. Tracy hysjaði
upp um sig buxurnar og lagði
af stað til hennar, þegar næsti
dans hófst.
,,0’Brien,“ sagði hann, „þenp-
an eigum við.“ Hann tók áf
henni glasið og fékk Arnie það,
greip þéttingsfast um mitti
hennar og sveiflaði henni út á
dansgólfið.
„Ég hef haft áhyggjur af
yður, herra Brennan,“ sagði
Betty. „Síðast þegar ég sá yður,
voruð þér mjög upptekinn af
einni glóhærðri.11
„Iss, hún,“ sagði Tracy.
„Stundarhrifning. Hún kemst
yfir það.“
„Ég sé að hún hefur skilið
eftir stimpil sinn á yður,“
sagði O’Brien, með ískulda í
svipnum. „Fáið mér vasaklút-
inn yðar. Einhver kynni að
halda, að þessi þakmálning
væri af mér.“
Tracy hafði aldrei fundizt
hann vera jafn ómótstæðileg-
ur og glæstur. „Ég vildi óska
leiguflug
flugskóli
sjúkraflug
fjögurra hreyfla flugvél ^fi
FLUGSYN
34 FÁLKINN