Fálkinn - 06.09.1965, Qupperneq 37

• Farþegínn
Framh. af bls. 35.
Brennan, Arnie, heldur mín.
Herra Brennan er einmana og
hefur drukkið fáein glös. Ég
er að gæta hans.“
( „Þú hefur aldrei gætt mín
á þennan hátt,“ sagði Arnie.
„Er það satt?“ spurði Tracy
harðánægður.
„Ég ætti að sundurlima þig,
betlari," sagði Arnie, íhugandi.
;„Ég held ég geri það.“
Tracy reiddi upp hnefana í
hinni klassisku stöðu en Arnie
hjó til hans, hnitmiðað og af
afli og kom höggið beint á nef-
ið. Eitt líflegt augnablik fannst
Tracy eins og neon-ljósum
hefði verið komið fyrir í heila-
búi hans; svo datt hann niður
og rak hnakkann í svalahand-
riðið. Seinna mundi hann aldrei
eftir uppnáminu, sem hann olli
í veizlunni, manninum með
myndavélina og ljósaperurnar
og gleraugnaglámnum með blý-
ant og blokk, sem hneggjaði
lítilsháttar þegar hann skrifaði
niður nafn og heimilisfang
Tracy.
Þegar Tracy vaknaði, var
sólin komin hátt á loft. Hann
var með óbragð í skrælnuðum
munninum, honum leið ein-
kennilega 1 augunum og það
skringilega við nefið á honum
var, að hann sá það hvert sem
hann leit. Hann lá kyrr stund-
arkorn og reyndi að kalla vit-
glóruna til sín aftur. Síðan
j settist hann upp og leit í kring-
|i:; um sig. Herbergið var skemmti-
legt en nokkuð blómstrað. Skáp-
hurð stóð í hálfa gátt og hann
varð fram úr hófi niðurbeygð-
ur af að sjá kjóla þar inni;
nylonsokkar, sem lágu á stól
. juku honum enn vanlíðan.
| Hann vissi hvar hann var og
í stundi ámátlega. í hvert skipti,
sem hann lenti í kasti við rauð-
hærðan kvenmann, varð hann
veikgeðja og óhöppin hrönn-
uðust á hann. Það hafði verið
á nóttu sem þeirri, sem nú var
ný dunin yfir hann, sem Gladys
Cormwell fann gullnámuna
sína. Hann velti því fyrir sér,
hvort O’Brien hefði frá byrjun
vitað hver hann var og veikt
mótstöðuafl hans svo slóttug-
lega með svikinni rausn og
blíðu. Hann óskaði þess, að
hann gæti munað, hvort hann
hefði beðið hennar; ef hann
hefði gert það, gat þetta atvik
orðið honum dýrt spaug. Eins
og komið var, hafði hann orð-
ið að þola opinbera niðurlæg-
ingu af hendi þjóns, verið lam-
inn í klessu af aðstoðarflug-
manni og misst af flugvélinni
sinni. Hann verkjaði í nefið.
Eftir nokkra stund fór hann
fram úr rúminu og fann fötin.
sín liggjandi á stól. Ofan á
buxum hans lá dagblað, með
þriggja dálka mynd á forsíð-
unni. Það var eitthvað við tvö
andlitin á myndinni, sem dró
að sér athygli hans. Hann rýndi
í hana og sá þar konu, sem
líktist mjög Betty O’Brien og
manni, sem var alveg eins og
Arnie Schultz og studdu þau
á milli sín máttvana mann-
veru, sem kom honum kunnug-
lega fyrir sjónir. Það sást á
strigaskóna.
Fyrir neðan myndina stóð,
að Tracy Brennan (í miðjunni)
vellauðugur visindamaður frá
Long Beach, sem var á heim-
leið frá ráðstefnu með yfir-
mönnum flughersins í Rapid
City, S.D., hefði verið sleginn
í rot af Arnold Schultz (til
hægri) aðstoðarflugmanni hjá
Falcon flugfélaginu, fyrir að
gerast nærgöngull við ungfrú
Betty O’Brien (til vinstri), lag-
lega, rauðhærða Falcon flug-
freyju, í fylliríisáflogum á gisti-
húsi nokkru kvöldið áður
Yfir efri hluta mindarinnar
hafði verið skrifað með rauð-
um blýanti þetta eina orð:
KVIKINDI!
Tracy klæddi sig og velti
vöngum örvinglaður yfir þeim
áhrifum, sem þetta gæti haft á
kaup flughersins á þrýstilofts-
hreyfli hans. Hann reimaði að
sér strigaskóna stúrinn í bragði,
opnaði svefnherbergishurðina
og lét þá hugmynd hvarfla að
sér að taka á sprett út úr hús-
inu. Hann læddist á tánum
eftir gangi.
„Ert þú þarna, Brennan?"
Tracy leit inn í dagstofuna
og sá rauðbirkinn, gráhærðan
kúluvamb liggja þar á legu-
bekk. Hann var með gleraugu
á nefinu og hélt á dagblaði.
„Þú fetar um hljóðlega, ha?“
sagði maðurinn. „Hvað á það
að þýða?“
„Ég vildi ekki gera -neinum
ónæði,“ sagði Tracy. „Hver
ert þú?“
„John Francis O’Brien. Eliza-
beth Kathleen Mary O’ Brien
er dóttir mín. Að því er mér
er tjáð hefur þú blekkt litlu
stúlkuna mína skammarlega,
látið þér um munn fara hnjóðs-
yrði um heilagt hjónaband og
gerst sekur um ruddalega árás
á ungan flugmann. Komdu inn-
Framh. á bls. 42.
• Gagnrýnendur
Framh. af bls. 19.
þessu en hér á landi. T. d. er það algengt að starfsfólk fyrir-
tækja leggi í sjóð, sem síðan er ætlaður til kaupa á málverk-
um. Fyrir upphæðina er keypt vandað málverk og síðan
haft happdrætti um það. Þetta gæti starfsfólk Fálkans hæg-
lega gert án mikilla fjárútláta per einstakling.
— Teljið þér, að samlandar yðar hafi eitthvert vit á listum?
— Já, já, að minnsta kosti einn, — kannski tveir.
— Hvað vilduð þér segja um áhrif gagnrýnenda?
— Þeir hafa auðvitað engin áhrif á málarana, en hins
vegar hafa þeir mikil áhrif á fólkið. Ég vil ekki ræða um
einstaka gagnrýnendur, en hitt er rétt, að gagnrýni er nauð-
synleg. Og mér finnst það viðurkenningarvert, að menn skull
fást til þess að skrifa um sýningar. Þeir reyna að vera sann-
gjarnir, greyin, það mega þeir eiga. Ég held það sé rangt
sem sagt hefur verið, að pólitík ráði þar nokkru um.
— Hvað álítið þér um Ferró?
— Ja, ég hef alls ekki gaman af honum, það er allt og sumt
Persónulega er ég á móti fílósófíu þessara manna.
— En hvað álítið þér um yngri málara okkar?
— Það ber ósköp lítið á þeim, því miður.
— Miðið þér við sölumöguleika, þegar þér málið málverk?
— Alls ekki. Málari, sem vinnur að málverki hugsar alls
ekki um peningahliðina, meðan hann vinnur að því. Hann
hugsar fyrst um slíkt, þegar hann hefur lokið málverkinu.
En það er atriði út af fyrir sig. Verðlag er lægra á málverk-
um hér á landi en annars staðar. Og það er eiginlega hlægi-
lega lágt hér. Það virðist jafnvel vera nauðsynlegt að hugsa
stundum um peninga. En slíkt er auðvitað mjög óæskilegt.
— Hvað vilduð þér segja um nauðsyn málverkaverzlana í
bænum?
— Því miður er engin slík verzlun í bænum, sem hægt
er að bera virðingu fyrir. Og fyrir mitt leyti, þá sel ég min
málverk sjálfur. Málari miðar alls ekki við álit málverka-
sala. Jafnvel þótt Sigurður Benediktsson segi, að landslag selj-
ist bezt, þá þýðir það ekki, að við eigum að mála landslag.
— Hafið þér fleiri málverk hangandi á heimili yðar en
eftir yður sjálfan?
— Já, nú er ég líka með Valtý Pétursson og Svavar Guðna-
son uppi. Annars fæst ég ekki til að gagnrýna aðra málara;
þér verðið að leita annað til þess að fá upplýsingar um þá.
— Er mikill hiti innan málarastéttarinnar, kannski öfund
eða eitthvað slíkt?
— Svona mál ræði ég ekki, en hitt er mér óhætt að segja,
að ástandið þar er tiltölulega gott. En málarar eru auðvitað
eins og annað fólk, elska sjálfa sig mismunandi mikið, ekki
rétt?
— Kaupir fólk mikið af málverkum?
— Já, það má segja það. Það virðist koma svona í períód-
um, stundum er mikið keypt, stundum ekkert. Jú, fólk kaup-
ir mikið til gjafa líklega er meira um það. Og núna í vor
átti það sér stað í fyrsta skipti hjá mér, að fólk keypti málverk
til fermingargjafar. Það var mjög ánægjulegt.
Er mikill skoðanamunur hjá gömlu málurunum og þeim
sem nú ryðja veginn?
— Þetta er viðkvæmt mál og ég vil helzt ekki ræða það.
— Þér rekið gullsmíðaverkstæði, Jóhannes, er kannski
meira upp úr því að hafa en r.rálaralistinni?
— Það er nú eiginlega gullsmíðin, sem rekur mig sem mál-
ara. _
— En hvað haldið þér um aukin peningaráð íslendinga.
Hafa þau negatív áhrif á listaáhuga þeirra?,
— Ég hef ekki hugmynd um hvaða lögmál ráða Þar um.
— Hvað álítið þér um eftirprentanir málverka?
— Er það nokkuð verra en hvað annað? Það má vissu-
lega of mikið af öllu gera, en ég held að það sé ekki svo
slæmt hér.
— Og vilduð þér þá segja eitthvað að lokum?
— Nei ég held ekki. Annaðhvort er maður hógvær eð mað-
ur rífur eitthvað í sig. Ég ætla að vera hógvær núna.
Og með það er Jóhannes Jóhannesson kvaddur.
FALKINN
37