Fálkinn - 25.10.1965, Síða 7

sem ekki eru í KR. Heim-
urinn skiptist í þessar tvær
manngerðir. Við erum hepp-
in. Við tilheyrum KR. Við
erum í KR.“
„KR-INGAR og ekki KR-
INGAR,“ sagði ég hugsandi.
„Þetta er rétt hjá þér, Siggi.
Ég vil vera í KR og það,
sem mestu varðar ég vil vera
kona KR-INGS." Ég tók
utan um' handlegginn á hon-
um Sigga.
Hann sleit sig lausan.
„Eigum við ekki að
skreppa á leikinn á eftir
klukkan átta?“ spurði hann.
„Það eru Valur-Fram og
Valsarar ógna KR-LIÐINU
í keppninni um íslandsmeist-
aratitilinn. Ef Valur vinnur
Fram þá verða þeir með
jafn mörg stig eins og við
og þá verðum við að keppa
við þá úrslitaleik.“
.,Siggi,“ sagði ég yfir-
þyrmd af sorg. „Geturðu
ekki gert neitt betra á kvöldi
brúðkaupsdagsins okkar en
farið á fótboltaleik?“
„Hvað heldurðu að sé
stórkostlegra en að horfa á
góðan fótboltaleik," spurði
Siggi. „Finnst þér ekki
gaman að fótbolta?“
„Jú,“ svaraði ég.
„Þá förum við auðvitað og
bjóðum svo strákunum heim
á eftir.“
Og þar með var það ákveð-
ið.
Á mínútunni átta var
stormað með mig í brúðar-
kjólnum á fótboltaleik Fram-
Valur. Það var úrhellisrign-
ing.
Siggi keypti handa mér
stúkumiða, því eins og hann
sagði:
„Eftir allt giftirðu þig ekki
á hverjum degi. í dag sit-
urðu í stúku.“
KR-INGAR héldu áfram
að drekka heima hjá okkur
um kvöldið innan um allar
gjafirnar og pakkana, sem
ég hafði ekki enn komizt til
að opna.
Það var þröng á þingi i
tveggja herbergja kjallara-
íbúðinni, sem við höfðum
tekið á leigu í Vesturbæn-
um fyrir sama og við hefð-
um orðið að greiða fyrir
fjögurra herbergja íbúð á
hæð í Austurbænum.
Skyndilega reis Maggi á
fætur.
„Kæru brúðhjón,“ sagði
hann. „Áður en við skálum
fyrir framtíð heill og ham-
ingju ykkur til handa finnst
mér að við ættum að
strengja þess heit hér allir
að bæta ráð okkar í fram-
tíðinni. Ég stíg hér á stokk
og strengi þess heit að frá
og með deginum í dag er
ég hættur að drekka.“
Hann fékk sér sopa úr
glasinu til að árétta orð sín.
Gunni spratt á fætur.
„Og ég,“ sagði hann og
lagði mikla áherzlu á orðið
ég eins og KR-INGAR gera
gjarnan. „Ég stíg hér á stokk
og strengi þess heit að hætta
að berja konuna mína.“
„Ég er hættur að reykja,“
pípti Ólafur.
„Ég ætla ekki að skrópa
framar í vinnunni þegar ég
er timbraður,“ sagði Óli.
Þá reis Siggi á fætur,
karlmannlegur og sterkleg-
ur í kjólfötunum sínum.
„Ég,“ sagði hann, „stíg
hér á stokk og strengi þess
heit að ég skal aldrei sofa
fyrir austan læk.“
Hinir KR-ingarnir þögn-
uðu og það var ekki meira
um heitstrengingar þetta
kvöldið.
Svo stórkostlegt heit hafði
aldrei verið strengt áður í
þeirra hóp.
Ég sat kyrr og svitnaði
við tilhugsunina um það,
hvað myndi ske, þegar
Siggi kæmist að því að ég
hafði sofið sjö nætur fyrir
austan læk — meðan móðir
mín lá á fæðingardeild Land-
spítalans um árið.
8. KAFLI.
BARNIÐ.
Eiginlega áður en nokkuð
annað kæmi fyrir var ég
orðin stór og mikil með út-
þaninn maga og lafandi
brjóst.
Ég var þegar byrjuð að
framleiða nýja litla KR-
INGA handa næstu kynslóð.
Tvisvar á dag hringdi
Siggi heim til mín, og í
í hvert skipti sem ég svar-
aði sagði hann undrandi:
„Sæl og blessuð.“
„Áttirðu kannski von á að
einhver önnur svaraði en
ég?“ spurði ég.
„Nei, nei, nei, alls ekki,“
sagði Siggi. „Heyrðu, hvern-
ig hefurðu það annars?“
„Ég? Alveg hreint ljóm-
andi.“
„Jæja,“ sagði hann, og
ég heyrði á honum hvílík
vonbrigði það voru fyrir
hann að ég skyldi ekki engj-
ast sundur og saman af
kvölum.
„Þú lætur mig vita ef
eitthvað skeður," bætti hann
svo við.
„Hvort ég geri!“ og braut
heilann um það, hvað hann
héldi að ég gerði annað en
láta hann vita.
„Ja, ég á við, þú lætur
ekki telja þig á að fara upp
á Fæðingardeild ha?“ sagði
Siggi. „Þú manst það að
drengurinn á að fæðast
heima.“
„Heldurðu virkilega að ég
ætli að láta barnið sofa fyrir
austan læk fyrstu sólar-
hringana sem það lifir?“
spurði ég hneyksluð og hugs-
aði um það, hvað Siggi
myndi segja ef hann vissi
að einmitt það hafði komið
fyrir mig.
„Nei, nei, ég sagði bara
svona,“ sagði Siggi.
„En ef það verður nú
stelpa?“ spurði ég.
„Þá verður maður að taka
því eins og hverju öðru
hundsbiti,“ sagði Siggi.
„Annars verður það strák-
ur.“
Og svo kvöddumst við.
Alltaf stækkaði á mér
maginn og móðir mín var
farin að sitja yfir mér á
hverju kvöldi og mamma
hans Sigga kom ískyggilega
oft að heimsækja mig.
Einu sinni sátu þær báðar
heima hjá okkur og við vor-
um að drekka kaffi öll fjög-
ur. Aldi-ei þessu vant var
Siggi ekki á æfingu.
„Hvenær heldurðu að þú
leggist?“' spurði móðir mín.
„Ég veit það ekki,“ sagði
ég. „Ég bara bíð.“
„Ég líka,“ sagði Siggi.
Ég leit bitrum augum á
þau þrjú.
►
FALKINN
7