Fálkinn - 25.10.1965, Qupperneq 8

„Ég get svo sem leigt mér
herbergi úti í bæ og látið
ykkur vita þegar allt er
búið,“ sagði ég.
„Finnurðu nokkuð til?“
spurði Siggi.
Ég fussaði á hann.
„Ja, ég vildi helzt að þú
ættir barnið núna,“ sagði
hann.
„Af hverju ekki á
rnorgun?" spurði ég.
„Þá þarf ég að fara á æf-
ingu.“
„Geturðu ekki frestað því
þangað til næst?“ spurði ég.
„Nei,“ sagði Siggi. „Ég
verð að fara á æfingu á
morgun af því að ég fór ekki
síðast, af því að ég hafði
kvef, og af því að ég fór
ekki þar áður, af því að þú
hélzt að þú værir að verða
veik. Af því verð ég að fara
á morgun.“
„En á föstudaginn?" spurði
ég-
„Þá verður hann að keppa
við Val,“ sagði mamma hans
Sigga og þangað verður
hann að fara.“
„Verður hann það?“ spurði
ég-
Móðir mín leit hneyksluð
á mig.
„Þú ætlast þó ekki til þess
að hann Siggi hafi það á
samvizkunni alla ævi að KR
skyldi tapa fyrir Val, af því
að hann var hérna til að
horfa á þig eiga barn? Það
er hlutverk karlmannsins
að setja mörk, hlutverk kon-
unnar að eiga börn. Hann
getur hvort eð er ekki hjálp-
að þér neitt við það.“
„Ég vil að hann sé hjá
mér á meðan,“ sagði ég
þrjózkulega.
„Þá skaltu flýta þér að
verða veik,“ sagði Siggi.
Og af því að ég er vel
uppalin, góð og hlýðin eigin-
kona, þá tókst mér að verða
veik rétt eftir að mæður
okkar beggja voru farnar af
heimili okkar Sigga.
Ég var einmitt að laga til
áður en við færum að hátta,
þegar það byrjaði. Ég gekk
úr eldhúsinu inn í stofuna
og sömu leið til baka, söngl-
andi fyrir munni mér, og af
og til nam ég staðar til að
anda djúpt og styðja mig við
það húsgagn sem fyrst varð
fyrir mér.
„Kaffið er orðið kalt,"
sagði Siggi. „Mig langar í
sopa.“
Hann hefur strítt mér á
8
FÁLKINN
því síðan að ég geti ekki
hafa verið með fullu viti,
eins og ég segist hafa verið,
því hann segir að ég hafi
hitað kaffið á pönnuköku-
pönnunni.
Ástæðan hefur þá áreið-
anlega verið sú að ég hef
verið að hugsa um að kaff-
ið hlyti að hitna fyrr á lág-
um flötum hlut en í háu
íláti sem hefur ekki einu
sinni þykkan botn.
Ég man ekki betur en ég
hafi hagað mér nákvæmlega
eins og ég er vön að haga
mér á hverju einasta kvöldi
eftir að gestirnir eru farnir
og áður en við Siggi förum
að hátta.
Samt fannst Sigga ég eitt-
hvað skrítin. Hann virti mig
mjög vandlega fyrir sér og
sleppti meira að segja
íþróttasíðu Vísis.
Loks spurði hann:
„Hvernig líður þér?“
„Vel,“ svaraði ég.
„Heldurðu að ég ætti að
hringja í ljósmóðurina?"
spurði hann.
„Svona eftir miðnætti,
kannski,“ sagði ég. „Ef þetta
heldur áfram, annars ekki.
Ég vil sko ekki að hún fari
einhverja fýluferð hingað.“
Siggi reis á fætur og
spurði kurteislega í fyrsta
skipti síðan við giftum okk-
ur hvort ég vildi ekki að
hann hjálpaði mér með upp-
þvottinn.
„Nei, nei, það er óþarfi,"
sagði ég og greip andann á
lofti smá stund áður en mér
tókst að brosa hughreyst-
andi til hans. „Mér líður
svo vel,“ sagði ég.
Hann hélt áfram að horfa
svona skringilega á mig, og
ég hélt áfram að laga til
og brosa til hans. Mér leið
vel, allir þessir erfiðu mán-
uðir með uppköstum og
brjóstsviða og svima og
þyngslum og vesaldómi voru
á enda og loksins, loksins
átti ég að verða mjó aftur.
Það var mikið gefandi
fyrir það.
Mig svimaði náttúrlega
svolítið. Og ég fann til í al-
vöru en ekki þessa smá
verki, sem ég hafði verið
með daginn sem Siggi skróp-
aði á æfingunni.
„Jæja,“ sagði ég. „Hvort
viltu eignast son eða son?“
„Seztu niður,“ sagði Siggi.
Hann var á svipinn eins og
maður sem bíður eftir því
að dómarinn ákveði hvort
sá sem markið setti var rang-
stæður eða ekki. „Þú ættir