Mjölnir - 01.12.1937, Blaðsíða 14

26
M JÖLJVIR
Stúdentaráðskosningarnar. Úrslit stúdentaráðskosning-
anna í haust urðu þau, að þjóðemissinnar fengu 32 at-
kvæði, en höfðu áður 24. Óx því atkvæðamagn þeirra um
rúm 33%. Lýðræðissinnar fengu 66 atkv., en höfðu áður
64. Aukning atkvæðamagns þeirra er því 3%. Marxistam-
ir fengu 80 atkv., en höfðu áður 72. Aukning því 11%.
Nú eiga sæti í stúdentaráðinu: Sigurjón Sigurðsson stud.
jur. fyrir þjóðemissinna, Ólafur Bjamason stud. med.,
Stefán V. Snævarr stud. theol., Sigurður Bjarnason stud.
jur. og Sigurður Ólafsson stud. med. fyrir lýðræðissinna,
og Ólafur Jóhannesson stud. jur., Ragnar Jóhannesson
stud. mag., Guðmundur Eyjólfsson stud. med og Bergur
Pálsson stud jur. fyrir róttæka.
Þegar eftir kosningamar var reynt að koma á sam-
komulagi milli þjóðemissinna og lýðræðissinna um stjóm-
armyndun i stúdentaráðinu og um önnur þau mál, sem
fyrir stúdentaráðið komu. Þessar tilraunir báru engan
árangur. Var það að kenna pólitískri nauzku lýðræðis-
sinna og þá sérstaklega Jóhanns Havsteens. Máli þessu
em gerð rækileg skil i grein eftir Sigurjón Sigurðsson,
sem birt er hér í blaðinu. Afleiðing þessa samstarfsleysis
varð sú, að hlutkesti var látið ráða úrslitum í stjómar-
og nefndarkosningum í stúdentaráðinu. Svo virðist, sem
forsjónin hafi af tvennu illu heldur kosið lýðræðissinna
en marxista, því að þeir fyrr nefndu unnu öll hlutkestin.
Stjóm stúdentaráðsins skipa þvi nú þeir: Ólafur Bjama-
son, formaður, Bergur Pálsson, ritari, og Sigurður Bjama-
son, gjaldkeri.
um), sem (skv. venju) sækja skemmtunina í
Gamla Bíó.
Þar eð ég hafði frétt, að Pétur Halldórsson væri
farinn af landi og hans væri ekki von heim aftur
fyrir 1. des., en ég vildi hins vegar gera allt, sem
í mínu valdi stóð, til þess að opna augu lýðræðis-
sinna fyrir því hneyksli, sem hér var á ferð, gerði
ég það að tillögu minni á næsta fundi, að Ólafur
Thors alþm. yrði aðalræðumaður. En hvað skeð-
ur? Þegar úr átti að skera, hvor ætti að tala fyrir
hönd stúdenta, hinn marxistiski foringi eða foringi
sjálfstæðismanna, fékk foringi sjáifstæðismanna
mitt eina atkvæði, en marxistinn allra hinna, nema
tveggja, sem ekki þorðu að nota atkvæðisrétt sinn.
Lýðræðissinnar hafa með þessum gerðum sín-
um í stúdentaráði ekki einungis svikið kjósend-
ur sína smánarlega, heldur einnig löðrungað meiri
hluta þjóðarinnar. Þeirra eigin afglöp færa
.stúdentum þá vissu, að þjóðernisstefnan er hinn
eini vörður og framherji vísinda og mennta.
íslandi allt! Sigurjón Sigurðsson.
Ýmsar spaug-ilegar sögur eru sagðar um samnings-um-
leitanir lýðræðissinna og marxista. Þegar þjóðernissinn-
inn hafði stungið upp á Pétri Halldórssyni, borgarstjóra,
til þess að tala af svölum alþingishússins, reyndu lýðræð-
issinnar að bola honum burt fyrir Hermanni kollubana,
gegn því að marxistar féllust á, að Ólafur Thors fengi að
tala í Bíó. Marxistar þvertóku fyrir það, en til þess að
huggna lýðræðissinnum, gerðu þeir það að tillögu sinni,
að Júlíus Havsteen, sýslumaður á Húsavík, léti ljós sitt
skína í Bíóinu. Þessi tillaga var borin undir Jóhann Hav-
steen, sem aftók með öllu, að láta karl föður sinn „troða
upp“. Varð endirinn sá, að Thor Thors skyldi hljóta heið-
urinn! Þegar það svo spurðist, að Pétur Halldórsson væri
að fara af landi burt og það kom jafnframt í ljós, aö
lýðræðissinnum virtist hugleikið, að koma Ólafi Thors ein-
hvers staðar að 1. des., stakk þjóðernissinninn í ráðinu
upp á því, að Ólafur yrði þangað settur, sem mest bæri
á honum, á svalir alþingishússins. En nú lá Ólafur ekki
fyrir leggjarbragði Hermanns, heldur fyrir leggjarbragði
lýðræðissinna, og þótti mörgum það koma úr hörðustu átt.
Tveir lýðræðissinnar greiddu sem sé Hermanni atkvæði
ásamt með marxistunum, en hinum tveim féllst hugur og
sátu hjá við atkvæðagreiðsluna. Voru það þeir Sigurður
Bjamason og Ólafur Bjamason, en Sigurður Ólafsson og
Stefán V. Snævarr léðu Kollubana fylgi sitt, og eru nöfn
þeirra birt hér þeim til verðugrar háðungar. Kemur þannig
í ljós, að enda þótt lýðræðissinnar ynnu öll hlutkestin og
fengju meirihluta í stjórn og öllum nefndum, héldu þeir
þó þannig á málunum, að marxistamir komu samt öllu
sínu fram í þvi, sem máli skipti.
Sannaðist þannig á lýðræðissinnum, að gæfan var með
þeim, en gáfumar skorti.
Dócentsmálið. Um sama leyti og lýðræðissinnar frömdu
áður greinda glópsku, framdi Haraldur Guðmundsson
kennslumálaráðherra enn þá meiri stór-glópsku. Skipaði
hann Sigurð Einarsson docent í samstæðilegri guðfræði
við Háskólann með þeim endemum, sem alkunn em. Vildu
nú ýmsir áhrifamenn meðal lýðræðissinna grípa tækifærið,
til þess að reka af sér slyðruorðið og bæta fyrir afglöp
fulltrúa sinna í ráðinu. Gekk Bárður Jakobsson þar bezt
fram og einarðlegast, og verður seint full-þökkuð hans
framganga. Beittist hann og aðrir tápmiklir lýðræðissinn-
ar ásamt með þjóðemissinnum í Háskólanum fyrir öflugri
demonstration gegn hinu svívirðilega athæfi ráðherrans.
Var samþykkt með yfirgnæfandi meirihluta á almennum
stúdentafundi, að sækja ekki kennslustundir í þrjá daga.
Marxistamir ætluðu að virða þetta að vettugi. Kom þar
fram hið rétta innræti þeirra og hin marxistiska virðing
fyrir valdi meirihlutans. Mættu þeir um morguninn, bóka-
lausir, ritfangalausir og allslausir, uppbelgdir af hetju-
skap í munninum, til þess að svala menntaþrá sinni. Var
þeim góðlátlega stjakað burt, og hvarf þá, meira að segja,
sá eini hetjuskapur þeirra, sem að framan getur.
Þessi einarðlega framganga stúdenta leiddi til þess, að
fram kom i þinginu fmmvarp þess efnis, að bætt yrði úr
þeirri svívirðu, sem kennslumálaráðherra hafði sýnt Há-
skólanum. Er nú sr. Bjöm Magnússon þegar tekinn að
kenna megin-þorra guðfræðistúdenta þær námsgreinar,
sem hann hefir áður kennt.