Eintak - 01.04.1969, Blaðsíða 17

Þau taka sér sæti á auðum áhorfendabekkjum leikhússins og reyna
að fylgjast með því sem fram fer. Ein brúða virðist vera að tala
en þau heyra engin orðaskil. Það skiptir heldur ekki máli. Hinar
brúðurnar liggja hreyfingarlausar fram á borð. Klunnaleg þung
höfuð þeirra hvíla máttlaus á borðunum. Piltinum finnst að bráð-
um hljóti þeir að falla undir borðin.
A stól andspænis öllum hinum situr brúða sem ekki eru festir
neinir strengir í. Kannski er hún upptrekkt. Kannski hafa erlendir
menn gefið þjóðinni hana þegar einhver eða eitthvað varð hundrað
ára.
- Eftir hvern er þetta leikrit?, spyr stúlkan.
- Fullorðna fólkið, svarar pilturinn.
Skrítna brúðan er byrjuð að tala. Þau heyra ekki hvort hún talar
útlenzku. Kippt í spotta. Hendur á lofti. Hendur sem skella
aftur niður á borð.
Kyrrð.
Aðrar hendur á lofti.
- Er þetta alvarlegt leikrit?, spyr stúlkan.
- Já.
- Hvað eru þær að gera?
- Reyna að bjarga landinu.
- Hvaða landi?
- Okkar.
- I alvöru?
- Nei, líklega ekki.
- Af hverju eru þær svona einkennilegar ?
- Venjulegt fólk reynir aldrei að bjarga landinu.
- Förum.
Þung málmslegin hurð skellur að baki þeim. Þau eru aftur stödd
í iðandi lífi götunnar, en þó ein, alein í tómri víðáttu án enda-
marka.
Piltinum finnst tíminn hafa numið staðar, en þó sér hann að
það hefur hann ekki gert, því skuggafingur styttunnar bendir ekki
lengur í norður. Og hann veit að þannig mun skugginn halda áfram
að benda óháður vegfarendum nútíðar og framtxðar. Skugginn af
styttu mannsins sem sagði:
Ég mótmæli í nafni konungs og þjóðarinnar.
Ingiberg.