Eintak - 01.04.1969, Blaðsíða 26

Hann trúöi varla sínum eigin augum. Aldrei hafði hann grunað að
sannleikurinn væri í bláskel. Sannleikurinn var einsog vömb með
anga í allar áttir; vömbin var miðpunktur og altumfeðmanlegt fyrsta
prinsíp, angarnir sannleikurinn einsog hann birtist í ýmsum mynd-
um og hver um sig vegur að hinum innsta kjarna, en þó efni til
sundrungar hver um sig. Lygin átti líka heima í þessari vömb og
var jafnstór hluti hennar og sannleikurinn, þvíað án hennar er
aldrei nema hálfsögð saga. Vömbin var því bæði sannleikur og
lygi, sannleikurinn um lygina, lygin um sannleikann, sannleikurinn
um sannleikann eins og hann birtist okkur f sögubókum eftir
þúsund ár.
Hann tók skelina varlega upp og lapti úr heimi fiskinn. Hann
lak niðrum vélindað ofaní magann, sem herptist utanum hann og
kreisti og henti milli veggja sér í trylltum leik, en spýtti
honum síðast ofaní görn. Hann vonaði eins og blámaður að sér
mjmdi auðnast skilningur fisksins með því að éta hann.
Hann gekk aftur fyrir trönurnar og leit yfir autt sviðið.
Hann vantaði skel. A leiðsinni niðurí fjöruna sönglaði hann:
"trúður fyrri tíða,
og tröllum vilja hlíða".
(Fannst í öskutunnu bak við
skólann.)
LEBDARLJÓS
Af vinum og frændum er vegunum lýst.
Þeir virðast í fyrstunni góðir,
en fjársjóði nýja þeir finna þó sízt,
sem feta í annara slóðir.
Það helzt munu þekkja hvar hamingjan fer
þær hugdjörfu dætur og synir,
sem vita af reynslu hvers virði það er
að vera ekki bara eins og hinir.
hallM.