Draupnir - 01.05.1908, Page 18
854
DEACPNIR
an mann vildi styggja, spratt vandræðalegur
upp úr sæti sínu, æddi um gólíið og neri í
örvílnun saman á sér höndunum. Hann var
að hugsa um, hvað liann ælti að segja til
þess að gera fregnina að vitleysu úr sjálfum
sér. Rétt í þessu kom þjónninn með bakka,
og á lionum stóra silfurkönnu fulla af víni,
og jafnmarga silfurbikara og þeir Aoru marg-
ir, sem inni voru, en það voru þeir biskup-
arnir, Ormur Sturluson og Gissur Einarsson.
Enginn leit upp og enginn talaði orð frá
munni. Þjónninn, sem ætlaði að örmagnast
undir byrðinni, því að lcannan var þung,
horfði ráðþrota á alla og vissi ekk.i hvað um
var að vera, því þegar lionum var sagt að
sækja munngátið, voru allir glaðir.
Gissur var sá einasli, er gáði sín. Hann
stóð upp, tók við könnunni og setli hana á
borðið, raðaði bikúrunum og settist svo nið-
ur. Þjónninn stóð stundarkorn eftir með
tóman bakkann, horfði ílótlalega yfir liópinn
og fór svo út.
»Þykir ykkur, herrar mínir, svona ilt að
missa af hirðstjórninni?« stamaði Ormur
upp. »En það var svo mikill burtferðahug-
ur í mér, er eg fór frá Kaupmannahöfn, —
að — —«
»Dragið þér ekkert úr fregninni«, greip
Jón biskup fram í. »Það er ekki hirðstjórn-