Draupnir - 01.05.1908, Qupperneq 62

898
DIIAUPNIR
unij að honum j'rði ckki nokkurt mein gerl,
samt vissirðu að það stóð til. Við liöfum
bœði áslæðu lil að blj’gðast okkar, silt á
lrvern hátt. Mín iilygðun deyr út með mér,
en þín lilir. Eg hefði getað átt þann mann,
sem liefði orðið — vegna nauðsynja að taka
upp nýja siðinn, en aldrei þann, sem af á-
seltu ráði og af valdafýkn, beitli öllum brögð-
um til að svívirða feðratrú mina og sina eig-
incc. Guðrún þagnaði, og var sem liögl hrytu
af augum hennar. Gissuri vöknaði lílca um
augu, en hann harkaði það af sér.
»Hefir Eysteinn prestur frætt þig um all
þetta, Guðrún?cc Spurði hann.
wÞað halá bæði liann og aðrir gertcc,
svaraði hún. »Elikert er svo dulið, að það
verði ekki opinbert. Eða því reiðstu ekki
sjálfur heim að Hjalla með níðingunum, til
þess að draga velgerðaföður þinn blindann
á náttarþeli upp úr sæng sinni? — Þér liefir
þóll skömm að því, — meiri skömin en að
leggja þeim ráðin og Ijá þeim fylgdarmann,
en skilja svo sjálfur við þá er vegir skiftust.
Var það ekki undir Mosfellsheiði eða Hellirs-
heiði?cc
»Alt sem eg lief gert —cc, svaraði Gissur,
en liann svaraði ekki síðustu spurningu lienn-
ar —, hef eg gert í þarfir þeirrar trúar, sent
eg hef svarið liollustu —cc.