Draupnir - 01.05.1908, Page 79
DRAUPNIN.
915
þrekmikli fjörugi maðurinn, var þar á móti
miklu myrkari í skapi en hann átli vanda
til, margir héldu að það kæmi til af því, að
liann liafði ekki ails fyrir löngu mist sína
heittelskuðu konu, Halldóru Þorleifsdóttir,
sem allra kvenna var vænst hæði að mann-
gæzku og yfirlitum. Það var alkunnugt, að
hann tregaði hana, þó hann bæri sorg sína
karlmannlega. Menn væntu nú komu hans.
Nóttin var orðin björt um þetta leyti
ársins, og yfir Hjaltadalnum hvíldi þessi ein-
kennilega friðsæla nætur- eða dagsbirta, sem
í raun og veru hvorki tilheyrir deginum eða
nóttunni, heldur einhverju unaðarríku og töfr-
andi milli-ástandi. Biskupinn og vinir hans
— þvi margir voru komnir — skemtu sér við
öl og gamanræður um kvöldið, en nú voru
þeir allir gengnir til hvílu nema biskupinn
sjálfur; liann sat el'tir við Iangborðið þar
sem tómu bikararnir og diskarnir með mat-
arleifunum stóðu enn þá ólirærðir eftir. Hann
sat lengi hugsandi, eins og liann væri að
biða eftir einliverju, en er lionum þótti nógu
lengi setið, stóð hann upp, gekk fram að
glugganum og sagði er liann leit út um hann:
^Nei! Ari frændi í'íður í hlaðið og er búinn
að láta reisa tjöld utan túns fyrir fylgdar-
Hð sitt«.
Þeir fögnuðu liver öðrum feðgarnir, og