Draupnir - 01.05.1908, Page 176
1012
DKAUPNIB.
»Jæja, svo skarta eg þá fyrir henni eins
og eg er, upprisuna skaðar það ekki«.
Til Björns prests kom Þorsteinn ekki, af
því hann mátti ekki mæla fyrir harmi og
kviða fyrir dauðanum, hann gat því ekki
veilt honum meira lið en prestur sá er hon-
um hafði verið fenginn til þjónustu.
Eftir því sem Þorsteinn hélt, hafði biskup
ráðstafað því er hann vildí, er hann hafði
afhent honum signet sitt meðhinstu kveðju sinni
og bæn um ölmusugjafir til fátækra, þó fanst
honum ráðlegra að lita inn til lians, þar sem
þetta var síðasta kvöldið sem hann og þeir
lifðu og það gerði hann. Biskup leil blíðlega
við honum og mælti.
»Mundu að minnast ölmusugjafanna«, og
svo tók hann lil með mestu rósemi hvað mikið
ætti að gefa.
»Hann hefir gleymt sér gersamlega«, hugs-
aði Þorsteinn. »Öllu nema eilífðinni —«.
„Að dæina hart það er harla létt
en liitt er örðugra’ að dæina rétt“.
J. Ól.
»1 undirrctti almúgans þú œtiö milt varst dæmdur,
i vfirrétti lýös og lands bú líkum dóm ert sæmdur,
i hæstarétti liimnum á, hjá liinuni alsvitanda,
þú dýrðarmildan dóm munt fá, og dómur sá skai standa«.
Valdimar Briem.
Sólin var að eins byrjuð að hefja göngu