Iðnneminn - 01.09.1949, Blaðsíða 10

Sá hlekkur mun reynast
traustur
fimm ára afmæli samtakanna
er höfuðkrafan, sem í árdögum
var borin fram um endurbætta
iðnnámslöggjöf, að verða að
veruleika. Nú um þesar mundir
eru hin nýju lög um iðnfræðslu,
sem samin voru og flutt á Al-
þingi fyrir frumkvæði Emils
Jónssonar iðnaðarmálaráðherra
að koma til framkvæmda. Með
samþykkt þesara laga hefur
Iðnnemasambandið hlotið verð-
skuldaða viðurkenningu sem
málsvari iðnaðaræskunnar. Því
að í veigamiklum atriðum eru
lögin mótuð samkvæmt kröf-
um iðnnemanna sjálfra, sem
þeir hafa komið á framfæri í
gegnum samtök sín. Ég hygg,
að iðnaðaræskan hefði vart
getað kosið samtökum sínum
betri gjöf á þessum merku tíma-
mótum.
Iðnnemasamband íslands er
enn ungt að árum, en það er
ríkt af reynslu, sem mun verða
því dýrmæt í áframhaldandi
starfi sínu fyrir þá æsku, sem
leggur á braut iðnnámsins. Með
starfsemi sinni um fimm ára
skeið hefur I.N.S.Í- staðfest, að
það er orðið ráðandi afl, sem
ekki verður fram hjá gengið.
Sú staðreynd mun í senn verða
þeim, er brautina ruddu, til ó-
blandinnar ánægju, og hinum,
sem á eftir koma, hvöt til áfram
haldandi starfs fyrir bættum
kjörum iðnaðaræskunnar og
stóraukinni iðnfræðslu í land-
inu.
Það eru þau sjónarmið, sem
ríkjandi voru hjá 20 fulltrúum
iðnnemasamtakanna á fundi í
Góðtemplarahúsinu i septemb-
Allt frá því að fyrstu samtök
verkalýðsins urðu til og fram til
þessa dags, hafa meðlimir þeirra
orðið að berjast harðvítugri bar-
áttu fyrir rétti sínum, þeim
rétti, að fá að lifa mannsæm-
andi lífi til jafns við aðra þegna
þjóðfélagsins. Fá að vinna og
njóta þeirra verðmæta, er þeir
skópu með eigin starfsorku.
Skref fyrir skref hafa þeir
Magnús J. Jóhannsson
ermánuði 1944, og það er von
mín að eftir þessum kjörorðum
auðnist iðnnemasamtökunum
að starfa um ókomin ár. Þá
þarf engu að kvíða um framtíð
íslenzkrar iðnaðaræsku.
Óskar Hallgrímsson.
orðið að sækja fram í blindhríð
þeirra gjörningaveðra, sem
mögnuð hafa verið hverju sinni
af mönnum, er hafa andstæðra
hagsmuna að gæta, mönnum,
sem græða á því að kaupa
starfsorku hins vinnandi fólks
lágu verði.
Oft hefir leiðin sózt þung-
lega. Margir hafa blindast í
hríðinni. Sumir tryllzt af undr-
um þeim, er þeir mættu á leið
sinni, aðrir steinrunnið eða þá
snúið til baka vegna þess, að þá
skorti vilja og vit til að horfast
í augu við raunveruleikann og
staðreyndirnar. Þá skorti djörf-
ung og dug, þrek og þor til að
ryðja í burtu þeim hindrunum,
sem á vegi þeirra urðu.
Örfáir hafa látið böðla verka-
lýðsins smokka snörunni um
háls hagsmuna sinna, án þess
að mögla. Já, jafnvel kysst á
hendur böðulsins að afloknu
verki-
Slíkir menn hafa aldrei séð
morgungeisla vorsólarinnar
vekja blómin í framtíðarlandi
verkalýðsins. Hjá þeim ríkir eilíf
skammdegisnótt ótta og þý-
lyndis.
En þrátt fyrir þá fáu, er hafa
og munu týnast úr baráttu-
sveitum verkalýðsins, heldur
hann áfram för sinni markvisst
og öruggt unz markinu er náð.
Verkalýður heimsins sækir alls
staðar að sama marki, og hann
4
IÐNNEMINN