Ljósberinn - 01.11.1939, Qupperneq 5

LJÓSBERINN
237
menn kæmu, áður en síldarg'öngurnar færu (
a.c) gera vart við sig, yrði erfitt fyrír byrj-
anda, eins og Manúel, að fá nokkuð að gera.
Með hendurnar á kafi í buxnavösunum
hélt Manúel litli áfram niður að höfninni.
Á leiðinni mætti hann mörgum fisksölum.
Þeir höfðu járnhatta á höfðinu, til þess að
bei a fiskinn í. Hat.ta.rnir voru útbúnir með
rennu meöfram börðunum, svo að bleyt-
an af fiskinum rynni niður bak seljandans.
Nokkrir sölumenn höfðu nú þegar lokið
við að selja fisk sinn, og sátu á höttum
sínum meðfram hafnarbakkanum og
ræddu um verzlunina, En Manúel hafði
engan áhuga fyrir þeim.
Pedro frá Castro átti annríkt um borð
í sjjdarbátnum sínum, því að hann var að
lagfæra seglin og fægja drekahausinn á
háa framstefninu. »Hvao«, æpti liann í
vondu skapi, er hann sá Manúel, »kemur
þú einu sinni enn?«
»Já, ég kem, til, þess að spyrja hvort
þér viljið ekki ráða, mig á bátinn yðar í
dag. Þér getið ekki verið þekktur fvrir að
neita, í svona góðu veðri, það gæti boðað
•yður óián«, sagði Manúel spekingslega.
»Ég hefi nú þegar neitað þér tuttugu
sinnum. Hvað á ég að gera með strák-
hnokka, eins og þig? Ég verð þó að hafa
menn, sem hafa krafta, til þess að draga
netin, upp úr sjónum. Burt með þig, og
reyndu ekki framar að stíga þínum fæti
hingað í bátinn minn, eða koma með neitt
þvaður«, öskraði Pedro.
Hann ógnaði drengnum með krepptum
hnefa, en missti jafnvægið, og stakkst yfir
borðstokkinn á kaf í sjóinn. Manúel reigs-
aði í la,nd, og lét sem hann sæi ekki, hvern-
ig fór fyrir Pedro. En svo heyrði hann óp
skipstjórans: »Hjálp, ég er að drukkna«.
Manúel fleygði strax af sér jakkanum og
stökk í sjóinn, fimur eins og fiskur. Eft-
ir augnablik náði hann í hár Pedros og'
dró hann upp á yfirborðið. Þegar hann
hafði skolpast með hann til lands, og beð-
ið unz maðurinn náði andanum, sagði hann:
»Það er gott. að hafa sterka, menn á bát,
en til hvers eru kraftarnir, ef maður dett-
ur í sjcinn, en kann ekki að synda«. Að
svo mæltu tók hann jakkann sinn á hand-
legginn og gekk af stað.
»Halló, bíddu dálítið!« hrópaði Pedro.
Það er ekki svo vitlaust, sem þú segir. Þao
gæti verið gott að haí'a mann með, sem
kann að synda, ef ég dett fyrir borð aftur.
Ég vil ráða þig hjá mér. Þú færö tvær
krónur á dag, meðan fiskast, en þú verður
að l'oma, strax, þegar sjöferðarmerkið heyr-
ist. Annars förum við án þín«.
»Þér getið verið rólegur þessvegna«,
sagði Manúel. »Ég sit heima, við dyrnar
og bíð eftir mei kinu«.
Það geta n.ú liðið nokkrir dagar, svo að
þú þarft, svei mér ekki, að sitja þar og
glápa«.
Manúel gekk leiðar sinnar glaður í bragði.
Minnsta kosti fimmtíu sinnum hafði hon-
um verið neitað, en í dag--------.
Hann hélt heimleiðis til þess að smyrja
sjóstígvélin sín, en uppi hjá virkinu rakst
hann á Vassja, mjólkursöludrenginn. Hann
teymdi asna.nn með mjólkurfötunum, og
grét liljóðlega.
»Hvað er að þér?« spurði Ma.núeL »Hef-
ir asninn slegið þig?«
»Nei«, sagði Vassja, »en í dag er hátíð
jómfrúarinnar frá Castra. Ég er kórdreng-