Ljósberinn - 01.11.1939, Síða 16

248
L JÖSBERINN
Myndavélin og ræningjarnir.
Trúboðslæknir, ásamt konu sinni og þrem
drengjum pínum, var á heimleið til að
verja fríinu sínu þar. Drengina hlakkaði
ólýsanlega mikið til að sjá landið, þar sem
foreldrar þeirra áttu heimili. Peir voru
nefnilega allir þrír fæddir í Kína, og þess
vegna var það mikill stórviðburöur í lífi
þeirra., að koma til lands, sem. eingöngu
var byggt hvítum mönnum. En fyrst af
öllu áttu þeir að komast til strandarinnar,
þar sem þeir áttu að fara um borð í stóra
milliferðaskipið, og slíkt stórskip höfðu
þeir iieldur aldrei séð, svo það var ekki
einkennilegt, þótt þeir væru fullir eftir-
væntingar og tilhlökkunar.
Nú þegar fjölskyldan sigldi niöur fljótið
í litlum bát, sáu drengirnir til beggja hliða
aðeins háar, skuggalegar hlíðar, sem voru
vaxnar kjarri og skógi, þar sem ræningj-
arnir leyndust oft og lágu í fyrirsáti í þéttu
djúpi kjarrsins. Læknirinn hugsaði:
»Hversu glöð verðum vi,ð ekki, þegar þessi
hættulega ferð er á enda!«
Dag einn, þegar myrkrið var að falla á,
urðu þau því miður að leggjast að fljóts-
einasta fuglsrödd, það heyrðist ekkert ann-
að en ofur litlir vængjaskellir í gullsmið-
unum, þegar þeir gripu flugið. Þá kvað við
hrynjandi drunulota i fjarlægð, eins og ek-
ið væri vagni yfir brú.
»Þetta eru áreiðanlega þrumur«, mælti
Hinrik. »Þetta er það, sem þú hefir heyrt.
Sólin er horfin og það er að koma gul slæða
yfir himininn. Líttu á löngu, kolsvörtu rák-
irnar þarna yfir trjánum, þær eru eins og'
ógurlegir mannsfingur. Við verðum undir
eins að snúa, heimleiðis, pabbi og mamma
verða hrædd urn okkur«.
»Það var ekki þruma, sem ég' heyrði, og
það kom ekki heldur úr þessari átt«, svar-
aði Lénharður, »en héðan verðum við að
halda, og það t,afarlaust«.
»Komið þið, Karl og Tom«, hrópaði Hin-
rik. »Nú erum við að fara«. Frh.
bakkanum yfir nóttina. Báturinn var bund-
inn fastur og dálítill matur var soðinn og
búið um svefnstæði. Brátt féllu drengirnii
í væran svefn, en læknirinn og kona hans
sátu lengi og töluðu saman í lágum rómi.
Allt í einu var friðurinn rofinn, því að
nokkrir ræningjar, ósýnilegir í myrkrinu,
ruddust um borð í bátinn og einn þeirra
hrópaði á kínversku:
»Fylgist með okkur upp í fjöllin! Þið er-
uð fangar okkar, þangað til þið veröið leyst
út með fjármunum. Veitið enga mótspyrnu,
þá skal ekkert illt henda ykkur!«
Læknirinn varð mjög forviða; en hann
var hugaður maður, sem hafði bjargfasta
trú á vernd Guðs. Hann vakti drengina og
sagði við þá:
»Rísið á fætur, kæru börn, því að við
eigum að fara í langt ferðalag«.
»En pabbi,. hvert eigum við að fara?«
hrópaði einn þeirra. »Og hvaða skuggalegu
menn eru þetta?«
»Þeir ætla, ekki að gera okkur mein! Ver-
ið bara ekki hræddir! Við erum tekin til
fanga af ræningjum; en með Guðs hjálp
munum við bráðum verða frjáls aftur«, var
hið huggunarríka pg vongóða svar föður-
ins. — —
Eítir stundarkorn héldu allir af stað.
Lengi gengu þeir í hinum myrka skógi, og
ræningjarnir mæltu ekki orð af munni.
Fyrst þegar bjart var orðið sagði foring-
inn:
»Nú getið þið hvílst. dálítið, svo höldum
við áfram aftur«.
Á meðan hvíldin stóð yfir, mundi lækn-
irinn eftir því, að myndavélin hans lá í
bakpokanum hans. »Ef að ég tek nú mynd
af ræningjunum«, hugsaði hann, »get ég
máske unnið vináttu þeirra«. Og svo greip
hann hentugt tækifæri til að mynda, alla
ræningjanna, og þar sem hann var dugleg-
ur myndatökumaður, tókst það sérstaklega
vel. Myndin var svo skýr og' greinileg, að
ræningjarnir urðu alveg heillaðir við að
sjá sjálfa sig. Undrandi létu þeir mynd-
ina ganga» á milli sín, því næst rannsök-