Ljósberinn - 01.11.1939, Side 9

LJÓSBERINN
241
IHIIETMH
S. WÖRISHOFER
13. kap.
Á fljótmu.
Þegar Lénharður vaknaöi, eftir fastan,
clraumlausan svefn, og' kom fram úr her-
berginu, se’m hann hafði cb/ahð í, sa hann
að sólin var hátt á lofti. Bynnn var hag-
stæður og gular fljótsöídurnar léku sór
kátar við kinnungana á > Argosr. ö!l fjól-
skylda Langdons var saman komin á þil-
farinu. Frú Langdon, sem um langt und-
anfarið skeið hafði þjáðst af ótta og sorg,
va,r nú eins geislandi glöð og sumo! hirnin-
inn. Kauþmaðurinn var líka glaður og reif-
ur, en. fangelsisdvölin hafði fellt rúnir í
andlit honum og hár hans var orðið hæru-
skotið.
Lénharði var heilsaö með ávarpinu:
»Halló, þarna kemur svefnpurkan loks-
insi. Komdu.og fáðu ei.tthvað að borða«. Og
brátt sátu allir flóttamennirnir saman við
nærandi og ljúffengan morgunverð, og var
hann sýnishorn af því, hver-su vel vinir
Langdor.s liöfðu séö íyrir því að birgja
»Argos« af matvælum og vistum og. víni.
Umhverfið var einnig hið ljúfi’engasta
krydd með máltíðinni. 1' ljótsbakkarnir
voru x þessum slóðum alþaktir ninun; feg-
urstu meyskógum, þar sem greinarnar
margviða gerðu gælui' við fljótsöldurnar
og föðmuðu hið fjölsikrúðuga blómgresi.
Þarna voru víðlendar blómabreiður af hvít-
um og ljósrauðum vatnaliljum, gulum sæ-
fíflum, eyrarrósum og ljcsbláum bláklukk-
um. Heiiar hersveitir af tindrandi, græn-
um og bláum gullsmiðum þutu felmtsfullar
í loft upp, þegar skipið ruddist áfram leið-
a.r sinnar. Á trjábolunum,, sem liðu eftij-
fljótinu, sátu fagrir og stórlætislegir hegr-
ar, sem vii'tust vera að spegla. sig í vatn-
inu.
Á meðan skipið leið þarna áfram á með-
al þessara fcgru mynda, sem voru breidd-
ar út, fyrir augum þeirra á hinum slétta
fljótsfleti, sagði Langdon Jieim frá þján-
ingum þeim, er hann hefði orðið að þola
í fangelsinu. Dvölin var ógurleg í þessu
yfirfulla og sóðalega gi-eni, og maturinn
svo aurnur og naumur, að varla var til þess
að viðlialda lífinu. En það voru þá líka allt
af einhverjir, sem voru svo veikir, að þeir
gátu ekki borðað, og svo ílugust hinir fang-
arnir á um matarska.mmtinn þeirra.
Um lækniseftirlit. var alls ekki að ræða,
enda liðu fáir dagar svo, að ekki dæi ein-
hver fanganna. Herra Langdon sagðist
áreiðanlega myndi hafa dáið úr hungri,
ef hann hefði ekki fengið matvæli frá syni
sínum. Peningum þeim, sem hann fékk á
sama hátt, skifti hann á meðal sárfátæk-
ustu fanganna, sem ekki gátu keypt sér
nauðsynlega aðhlynningu fyrir okurverð
það, er fangaverðirnir kröfðust.
Nætursambandi hans við umheiminn
varð þó ekki haldið með öllu leyndu fyrir
þjáningarbræðrum hans, og til þess að
kúga. af honum peninga, hótaði einn af fé-
lögum hans honum því, að hann skyldi
ljóstra upp um hann við fangavörðinn. En
til allrar hamingju var frelsisdagurinn þá
upp runninn.
Herra Langdon hafði með ásettu ráði
slegist upp á einn fangavörðinn. Enda
þurfti enginn að taka slíkt nærri sér við
þessa, grimmdarseggi. Svo hafði hann ver-
ið settur niður í þenna hræðilega, djúpa
kjallara, þar sem forarvatnið var tveggja
feta djúpt, allt fullt. af rottum, og loftið