Ljósberinn - 01.11.1939, Síða 6

238
LJÓSBERINN
ur, og' átti að vera með í skrúögöngunni, %
en konan, sem ég vinn hjá, vildi ekki gefa
mér frí, nema ég gæti fengið annan, til
þess að selja, mjólkina«.
»En geturðu. það ekki?« spurði Manúel.
»Nei«, snökkti Vassja. Enginn nennir a.ö
þramma með þennan lata asna í hita.num«.
Hann lyfti upp handleggnum og þerraði
tárin af vanga sér með treyjuerminni.
Asn.inn þrammaði hægt áfram við hlið
drengsins. Mjúlkurföturnar glömruðu viö
hvert spor. Manúel klökknaði. Vassja var
auðvitað eins æstur aö komast í skrúð-
gönguna. og hann hafði verið að komast í
bát. í dag gat hann vel verið hjálpsamur.
örlögin höfðu verið honum í vil.
»Halló'!« hrópaði hann til Vassja, »ég skal
taka að mér það, sem eftir er af starfi
þínu«.
Vessja sneri við og horfði á hann með
tárin í augunum, eins og hann gæti ekki
trúað sínum eigin eyrum. En þegar hanri
komst. að raun um sannleikann brosti hann
gegnum tárin. »Þökk fyrir«,. stamaði hann.
Ég vona, að þetta verði ekki erfitt fyrir
þig. Þú mátt samt ekki hafa augun af asn-
anum, þá getur hann lagzt, af því aö hann
er svo latur, en þá fer öll mjólkin niður«.
»Farðu bara«, sagði Manúel, »ég gæti
mín«.
Svo hljóp Vassja af stað, en Manúel tók
við starfi hans. Það glamraði í mjólkurföt-
unum. Litlu bjöllurnar hringdu og til-
kynntu komu mjólkurpóstsins. Húsmæð-
urnar komu með könnur sínar undir mjólk-
ina. Allt gekk ágætlega. En er Manúel
hafði minnsta, kosti í sjöunda sinn gægzt
ofan í föturnar og séð, að enn var mikið
eftir af mjólk, heyrðist skyndilega bjóllu-
hring'ing og lúðrablástur frá bátunum 4
höfninni. Sjóferðarmerkið. .
Gat það verið mögulegt, einmitt þegar
hann var kominn að öðru verki, sem hann
ekki gat yfirgefið.
Manúel hljóp út að horninu. Þaðan gat
hann séð höfnina. Bátarnir höfðu dregið
upp segl og voru að leggja af stað. Þeir
kepptust um. hver yrði fyrstur.
Manúel var frávita af örvæntingu. Mán-
uðum sa.man hafði hann leitað þessa tæki-
færis, og nú þurfti asninn að varna honum
að njóta þess. Hann varð að koma. honum
til eiga,ndans, sem varð að sjá um það sem
eftir var.
En þegar Manúel kom aftur til asnans
hafði hann lagzt makindalega, í forsælu og
öll mjólkin var runnin niður og stóð í poll-
um umhverfis asnann.
»Bjáninn þinn«, hrópaði Manúel, »nú
hefir þú eyðilagt allt fyrir mér. Hann
þekkti konuna, sem átti mjólkurverzlun-
ina. Hún var geðvond. Hann gat átt á
hættu, að hún berði hann og' veslings
Vassja, ef hann kæmi með tómar.föturn-
ar og gæti ekki borgað mjólkina, sem nið-
ur hafði fariö. Hvað átti hann nú að gera.
Hann togaði sauðþráan asnann niöur að
höfn, en er þangað kom voru allir bátarn-
ir farnir. Niðurbeyg'ður gekk hann meö-
fram sjónum. Það var ekki nóg, að hann
hafði misst skiprúmiö, heldur hafði hann
enga peninga, til þes,s að borga mjólkina',
því auðvitað varð hann að greiða fyrir það
sem niður fór. Og hvaða skipstjóri mundi
hér eftir vilja ráða hann, þegar þeir vissu
að hann var svo óáreiðanlegur, að hann
gat ekki. einu sinni gætt tímans, þegar
merkið var gefið?
Allt í einu heyrði hann menn vera að
rífast, og sá tvo fiskibáta, sem höfðu rek-
izt þannig saman, að framstefni annars
þeirra var uppi á borðstokki hins. Þeir gátu
ekki losnaö úr þessum tengslum, og nú rif-
ust formennirnir um það, hverjum væri
um að kenna. Manúel nálgaðist. Hann var
að því kominn að hrópa til þeirra, og segja
þeim, að hann hefði asna, sem, gæti dregið
bátana sundur, en hann hugsaði sig um.
Ef hann byði sig fram, mundu þeir álíta,
að hann væri ákafur eftir að fá vinnu,
og svo mundi þetta enginn hagnaður veröa.
Hann lét sér því næg'ja að setja upp spek-
ingssvip og segja: »Það er leiðinlegt, að