Ljósberinn - 01.11.1939, Síða 7

LJÓSBERINN
239
þið skuJið verða að standa hér og rífast,
þegar aðrir veiða fisk«.
Formenr.irnir hrópuðu þá til hans báðir
í einu: »Halló,. komdu hingaö með asnann
og' hjálpaðu okkur að draga í sundur bát-
ana«.
»Ég hefi ekki tírna til þess«, sagði Man-
úel, og hél.t af stað.
»Bídclu, þú skalt fá tíu krónur í staðinn«,
hrópuðu þeir.
Við þessu hafði Manúel búizt. Með tíu
krónum gaf hann borgað mjólkina, og
meira til. Asninn var nú spenntur fyrir
annan bátinn, og Manúel skipaði honum
að toga í, en krakkar sem höfðu safnast
í kring æptu og skræktu. Svo heyrðist
braka í tré, og bátarnir losnuðu sundur.
En svo var að sjá, sem bátshafnirnar hefðu
farið með öðrum bátum. Og' formennirnir
stóðu nú einir uppi,. Þeir greiddu Manúei
sínar fimm krónurnar hvor, og svo sagöi
annar þeirra:
»Viljir þú koma með út á sjó, og skilja
asnann eftir hérna, skaltu fá fimm krón-
ur í viðbót«.
Manúel lézt hugsa ság um. Hann vissi
að formennirnir voru með þeim efnuðustu
í þorpinu, og þeir voru vanir að borga
meira, en þetta.
»Eg skal borga þér tíu krónur, ef þú vilt
koma, með mér«, greip hinn fram i.
»Fyrir sama kaup, get ég fengið annan
líka«, sagði Manúel.
»Það er stórfínt«, sagði sjóarinn, »sæktu
hann«.
Manúel tók koparhiunk, sem hann átti
og hrópaði:
»Sá, sem vill teyma asnann heim, skal
fá þennan pening. Það urðu áflog milli
drengjanna. Þeir vildu allir fá aurana. En
Manúel valdi áreiðanlegan dreng, sem var
einn hinna minnstu. »Farðu með asnann
til konunnar sem á hann, og segðu, að ég
komi og' borgi mjólkina, þegar bátarnir
komi að landi aftur«.
Svo hijóp Manúel á harða spretti til Du-
antes vinar síns.
Okkur er öllum boðið.
Matt. 22: 1 14.
Komið inn í sunnudagaskólann, Ljós-
bera-drengir! Þar er kennslustund í kristn-
um fræðum. Umræðuefnið í dag er brúð-
kaup kontungssonarhis, en það er einmití
texti þessa dags — allra heilagra messu.
Og í þetta, brúðkaup er okkur öilum boðið.
Við komum inn í kennslustofu yngri
drengjanna. Þeir horfa allir á kennarann,
sem er að lesa þeim og útskýra texta dags-
ins.
Niðri á einum bekknum situr athugull
lítill di engur. Hann tekur vei eftir því, sem
sagt er. Honum finnst þetta, svo undur fal-
legt, að Guði skuli þykja vænt um alla
menn, og að hann, þar uppi í dýrð himn-
anna, skuli vilja fá svo marga, sem mögu-
legt, er, þangað upp til sín. Honum finnst
það auðsætt, að Guð elski þá, annars væri
hann ekki að bjóða þeim í brúðkaup son-
ar sínsu Og nú heyrir hann, að kennarinn
er að útskýra orðið »brúðkaup«: Það er
ánægjulegasta og fagnaðarríkasta hátíðin,
sem haldin er hér á jörðu. Þá eru allir
glaðir, og' alíir prúðbúnir. Og til þess aö
gera pessa hátíð, sem Guð heldur vinum
sínum, sem dýrðlegasta, þá kallar Jesús
hana brwðkaup. Annars aegir kennarinn,
að annarsstaðar í Ritningunni sé hinn trú-
aði söfnuður nefndur brúðir, en Frelsar-
inn brúðgumi.
1 frásögninni vekur það athygli drengs-
ins,, að konungurinn sendir þjóna sína til
boðsgestanna og lætur þá segja: Nú er allt
tilbúið, komið í brúðkaupið. Það var eins
og ekki hefði verið boðið öðrum en höfð-
ingjum og auðmönnum. Því að þegar þeir
»Duante!« hrópaði hann, »hættu að tálga,
ég hefi fengið skiprúm á sardínubát fyrir
okkur báða«.
Litlu síðar lögðu bátarnir af s,tað til 'nafs
með drengina. En Manúel gat ekki varizt
þess að hugsa um, hve heppilegt það hafði
verið fyrir hann og Duante, hvað asninn
hans Vassja, var latur.