Ljósberinn - 01.08.1941, Qupperneq 5

LJÓSBERINN
125
Hún söng fyrir hinn
■' . ' 'J
ur. Menn hofðu osta, epli og aldin að vopni.
Hann spurði konungipn, hvort hér væri
raunverulega um fjendur hans að ræða.
Hann svaraði því játandi. Aucassin brá
þá brandi sínum og hugðist að sækja aó
þeim. En konungurinn bað hann að hætta
og sagði, að þar í landi tíðkaðist ekki að
vega menn. Samt sem áður urðu hann og
konungurinn beztu vinir.
Aucassrn og Nicolete bjuggu nú um hríð
í borginni Toirelore í glaumi og gleði. En
dag. nokkuirn bar serbneskan flota að
landi. Serbarnir gerðu árás á borgina og
tóku íbúa hennar höndum. Aucassin og
Nicolete voru flutt sitt á hvort skip. —
I hafi skildust skipin að vegna ofviðris.
Skipið, sem Aucassin var á, strandaði að
löngum tíma liðnum við ættborg hans,
Beaucaire. Þegar íbúar hennar báru kennsl
á Aucassin, urðu þeir næsta glaðir.
Faðir og móðir Aucassins voru nú dáin.
Hann varð því greifi af Beaucaire. Hann
stjórnaði ríki sínu með ágætum, en hann
harmþrungna Aucassin..
i ! I ■
syrgði Nicolete ávallt-. — Skipið, sem Nico-
lete var á, var eign konungsins yfir Kar-
þagó og náði' í höfn að lokum. Þegar Nico-
lete sá múrveggi og stræti Karþagóar,
mundi hún skyndilega eftir bví, hver hún
var. Hún hafði verið numin á braut sem
barn, en minntist þess :iú, að hún var
dóttir konungsins af Karþ.igó.
Þegar hún lét sín getið, varð öllum ljcist,
að hún hafði satt að mæla. Konungurinn
vildi gvfta hana tignum manni. En Nico-
lete þráði Aucassin einan. Hún lærði að
leika á strengjahljóðfæri, og nótt eina
strauk hún á braut. Hjá konu einni niðri
við ströndina málaði h:ún andlit sitt brún-
litt. Hún klæddi sig í trúðsbúning. Að lok-
um auðnaðist henni að hljóta far með sæ-
fara einum.
Skömmu síðar kom hún til strandar
Provences. Hún tók sér ferð á hendur
gegnum landið. — Hún fekk næturgreiða
fyrir að syngja og leika á hljóðfæri sitt.
Dag einn kom hún til Beaucaireborgar,