Ljósberinn - 01.08.1941, Síða 7

LJÖSBERINN
127
Orðlausa bókin.
Það var feominn nýr kennari í sveit-
ina, duglegur kennari, sem veitti börnum
góð'a fræðslu. En bezt. af öl,lu var þó, að
hann var trúaður maður. Hann þráði af
alhug að' leiða börnin til frelsarans Jesú
Krists'. Og þegar ekki var messað í kirk.i-
unni, safnaði hann börnunum saman í skól-
ann og hélt þar sunnudagaskóla með þeim.
Þetta var á sunnudaginn í föstuinngang.
Textinn þann daginn var um Jóhannes
skírara, er hann benti á Jesúm cg sagði:
»Sjá lambið Guðs, sem ber synd héimsin-s«.
»Hvaðá synd?« spurði kennarinn. »Það
er allt hið ranga, sem við gjörum«, svör-
uðu börnin.
»Er það þá ekki annað en hið ranga, sem
við gerum?«
»Jú, það er líka allt hið ranga, sem við
segjum«, svaraði einhver.
»Já, og aUt, hið ranga, sem við hwgsum«,
bætti þá einhver stór drengur við.
»Já„ rétt er það«, sagði kennarinn. »Eri
ef ég ætti að hugsa mér, hvernig syndin
væri á litinn, hvaða litur yrði það?«
»S' rtur litur«, sögoú, þá mörg börn í
einv
>>J»-..veg rét.t, syndin er svört. En er þá
enginn til, sem getur gert hjörtu vor hrein
Ég háttaði. um kvöldið mjög h.ugsi og
var síður en svo öruggur um bænheyrzlu.
Ég sofnaði í seinna lagi út frá þessum hugs-
unum mínum..
En svo skeðúr hið dásamlega, að snemma
morguns er ýtt. við mér og ég vakinn af
húsmóður minni. Segist hún eiga að spyrja
mig frá honum Páli sínum, hvort mig langi
ekki að skreppa með þeim til Reykjavíkur,
og ef svoi sé„ þá skuli ég flýta mér að klæða
mig. Mig minnir að ég væri fljótur í fataj
garmana mína að þessu sinni. —
Þannig heyrði Drottinn hina fyrstu bæn
mína.
að nýju, þegar þau eru orðin svört af synd-
inni?«
»Jú, Jesús«.
»Hve nær gerði hann það?«
»Þegar hann dó á krossinum«, svöruðu
börnin þá mörg í einu,
»Já, það er hverju orðt sannara. Þegar
Jesús hékk á krossinum, var hann'það
lamb Guðs, sem bar synd heimsins. Kunnið
þið ritningarstaði. sem segir hið sama með
öðrum orðum?«
Þá varð stundarþögn, en síðan sagði ein
af stúlkunum:
»Blóð Jesú Krists, Guðs sonar, hreinsar
oss af allri synd«.
»Já, María, það er rétt,«.
Kennarinn gekk nú úr sæti sínu og fram
fyrir börnin og talaði við þau ástúðlega
um kærleika Jesú til allra manna cg síð-
þsti sagði hann:
»Ó„ hversu, dýrðlegt er það ekki fyrir
okkur öl.l, sem heyrum Jesú til, að hugsa
um það, að hann hefir þvegið af oss flekki
syndarinnar með blóði sínu, svo að hjörtu
vor geta orðið eins hrein og hvítur snjór-
inn«.
Eitthvaðl af hinu, hreina himinloft.i fylti
þá skólastofuna og þau sungu öll af hjart-
ans fögnuði: »ö, Guðs lamb synda sýkna«.
»Ég hefi hérna fágætan hlut að sýna
ykkur í dag«„ sagði kennarinn, er söngnum
var lcfeið. Iíann gekk þá að skápnum og
kom þaðan með bók og hélt henni á lofti.
»Þið megið trúa því, að þetta er fágæt
bók«.
»Hún er svo ósköp þunn«, sagði þá eitt
þeirra.
»Já, satt er það að vísu, og við því má
líka búast., því að hún er ekki nema f jögur
blöð ag enginn bókstafur í henni. En æfi-
saga manns er þó í hana skráð. Þar er skráð
æfisagan mín, og ég vona, aðl æfisagan
ykkar allra verði skráð þar, sem sitjið hér
í dag«.
Nú urðu öll börnin hugfangin, Kennar-
G. J.