Ljósberinn - 01.08.1941, Side 13

LJÓSBERINN
133
»En nú langar mig t'il að vita hvað þú
heitir, og hvar þú átt heima«, sagði ofurst-
inn.
Stígur hikaði sem allra snöggvast. »Ég
er — ég er hjá frænku, minni, etatsráðs-
frú Gregers, en aðeins í heimsókn«.
»0g þú heit’ir —?«
»Elsa Bang ... og nú ... er ví,st bezt,
að ég fari«, sagði hann fljótmæltur.
»Liggur þér s,vo mikið á, Elsa litla?
Hefðirðu ekki gaman af að heilsa upp á
litlu stúlkuna mína, áður en þú ferð?«
»Er það hún, sem heitir Henny?«
» Já!«
»En, ég verð víst of lengi«, sagði Stíg-
ur dálítið órólegur.
»Ég skal segja þér, Elsa, litla stúlkan
mín er veik; hún datt niður úr rólu fyrir
tveimur árum síðan og meiddi sig illa í
mjöðminni, og læknarnir kákuðu lengi' við
hana, og nú liggur hún allt af í legubekk,
og það er ekki skemmtilegt fyrir litla
stúlku, skilurðu, að geta aldrei hlaupið og
Stokkið. Þú getur því hugsað þér, að ég
vildi gjarnan veita henni þá gleði að sjá
lítinn félaga. Og' ég held, að henni myndi
þykja gaman að spjalla við svona röska
og litla stúlku eins og þig. Hún héfir svo
fátt, sem gleður hana«.
»Þá get ég vel stanzað ofurlítið«, flýtti
Stígur, sér að segja. »Mér liggur ekkert á«.
Hann var brjóstgóður drengur, og hann
skildi hve sárt föðurnum féll, að litla stúlk-
an h,ans var ekki eins og önnur börn.
»Þakka þér fyrir, vina litla, ég hélt
líka, að þú myndir vilja heilsa upp á Henny.
Komdu nú með mér«.
Ofurstinn og Stígur gengu gegnum bóka-
safnið og stóra dagstofu. Svo opnaði ofurst-
inn hurð. »Líttu á, hérna heldur Henny
tik, sagði hann.
jJetta var stcrt herbergi, og síðdegissól-
in skein inn um tvenna, breiða glugga.
Tvær vængjahurðir stóðu opnar út að svöl-
um, sem voru nægilega stórar til þess, ao
langur legustóll með litlu borði fyrir fram-
an kæmist þar fyrjr, Klifurrósir vöfðust
upp eftir svölunum og héngu í stórum
breiðum út af handriðs-brúninni. I stóln-
um lá lítil stúlka, lagleg, en mjög föl i
andliti, og undir bakið á henni var stung-
ið mislitum silkikoddum. Augu hennar voru
stór og dökk á lit, og gult hárið hékk nið-
ur á herðarnar. 1 fangi hennar lá opin
myndabók, en rétt í því þau komu inn,
horfði hún út yfir garðinn, oig augnaráo
hennar var allt of þunglyndislegt og al-
varlegt, svo ung sem hún var.
»Henny«, sagði ofurst’inn glaðlega, »hérna
kem ég með dálitla vinkonu handa þér«.
»En hvað þú ert góður, pabbi«, sagði
barnið, og bjart bros færðist á litla and-
litið alvarlega. Hún horfði með eftirvænt-
ingu á Stíg, sem hélt sig að baki ofurstans
»Þetta er Henny«, sagði hann, »og litla
ungfrúin hérna heitir Elsa Bang«.
Stígur gekk nú fram og rétti litlu stúlk-
unni höndina.
»Það var fallega gert af þér að koma
hingað til mín«, sagði Henny. »Viltu. ekki
taka af þér battinn og staldra við hérna
hjá mér«.
Ofurstinn gekk hljóðlega út aftur; hann
hugsaði sem svo, að samtalið myndi vlst
ganga liðugra, þegar þær væru einsamlar.
Stígur fleygði hattinum á stól og var
lifand'i feginn að losna við hann — hann
hafði haft »þetta skrímsli« á höfðinu all-
an daginn, nema rétt við miðdegisborðið
— svo settist hann á stól við hliðina á
Henny.
»Mér þykir allt af svo vænt um, þegar
éinhver kemur til mín«, sagði hún, »er.
það skeður nú ekki oft. Ég á nú enga
skólafélaga, af því ég get ekki farið í
skóla. Hér kemur aðeins leiðinleg kona og
les með mér«.
»Verðui'ðu ekki bráðum frísk aftur?«
spurði Stígur.
Henny hristi höfuðið. »Það held ég ekki«,
sagði hún ag varð svo angurvær á svipinn,
að Stígur dauðsá eftir því að hafa spurt
hana um þetta.
»Við höfðum lækni, sem kvaldi mig svo