Ljósberinn - 01.11.1941, Blaðsíða 2

170
LJÖSBERINN
Herra, bjarga pú mér!
Og jafnskjótt þröngvaði hann lærisvein-
um sínum til að íara. út í bátinn. og fara
yfir um á undan sér, á meðan Jiann kæmi
mannfjöldanum frá sér. Og er hann hafði
komið mannfjöldanum frá sér, fór ha.nn einn
saman upp á fjallið, til þess að biöjast
fyrir; og er kveld var komið, var hann þar
einn. En báturinn var þegar kominn út á
mitt vatnið og lá undir áföjlum, því að
vindurinn var 4 móti. En um.fjórðu .nætur-
vöku kom h,ann. gangandi iil þeirra á vatn-
inu. Og er lærisveinarnir sáu hann gang-
andi á vatninu, urðu þeir felmtsfullir og
sögðu: Það er vofa! Og þeir æptu af ótta.
En jafnskjótt talaði Jesits til þeirra og
mælti: Verið hughraustir, það er ég; verið
öhræddir. En Pétur svaraði honum og sagði:
Herra, ef það ert þú, þá bjóð þú mér að
koma til þín á. vatninu. En hann sagoi: Kom
þú! Og Pétur steig út úr bátnum og gekk
á vatninu, til þess að komast tii Jesú. En
er hann sá vindinn hræddist hann, og er
hann tók að sökkva* kallaði hann og mælti:
Herra, bjarga þú mér! En jafnskjótt rétti
Jesús út hönd sína, tók 1 hann, og segir við
hann: Pú lítiltrúaði, hví efaðist þú? t)g
er þeir voru stignir upp í bátinn, iægði
veðrið; en þeir, sem í bátnum voru, veittu
honum lotningu og sögðu: Sannarlega ert
þú sonur Guðs. (Matt. Í4: 22 33).
Þettn gerðist nö fyrir nítján öldum. En
það er vert að minnast þess, að þessi saga
gerist enn í dag. Þó að Kristur virðist vera
álengdar, þá veit hann þó allt af hvað
fleytunni okkar iíður. hvers um sig, og
þegar hun liggur undir áföllum, af því að
vindurinn er á móti, þá kemur hann nær,
þá verður hann sýnilegur, og þá ríður á
að þekkja hann og ákalla hann í neyðinni.
Fyrr hefir hann heldur ekki tök á að
bjarga oss.
En hvernig stendur á því, að þeir eru
svo margir, sem kollsigla sig eða brjóta
skip sín í brimrótinu? Það er af því, að
þeir treysta á sinn eigin mátt og megin,
vilja sjálfir ráða siglingunni. Og þegar
hoiskeflurnar ríða á fleytunni, kannast
þeir ekki við Jesú, þar sem hann kemur
til þeirra »gangandi á vatninu«, halda að
það sé vofa. Eða þá, að fyrir þeim fer eins
og Pétri: þeir þekkja Jesú, en treysta hon-
um ekki til fulls, og þá fara þeir að
sökkva. En þá er enn eitt ráð, sem óbrigð-
ult er til bjargar. Og það er þetta: aðkalla
éins og Pétur: »Herra, bjarga þú mér!«
Og jafnskjótt réttir Jesús út hendina og
tekur í þann, sem er að sökkva og kallað
hafði til hans í angist sinni. Því að Jesús
er fús til að frelsa og Jesús er fær um
að frelsa.
Og þegar Jesús syo stígur upp í bátinn
til okkar, þá er ekki hætt við öðru en
veðrið lægi. Þá verðum vér svo undur
glaðir og þakklátir og fullir lotningar, og
þá segjum við óhikað: S a n n a r 1 e g a
e r t þ ú s o n u r G n ð s !
Th. A.
Morgunsálmur.
A morgna, þegar árla upp stá,
eins á kvöldin, þá hvílast á,
gef ég mitt líf og Uha önd,
Ijúfi Jesíi, í þíu'i hönd.
Sálin livUist og Imggast mxn,
herra Jesú! í benjwm þín;
bið ég: »saklausa blóðið þitt
blessi og helgi Irfið mitt.
Krísiur! sem þoli\r kvöl og pín,
keyptir mér frið með blóði þín,
í vöku og svefni vert mér hjá,
vemda mig öllum háska frá.
Guðs engla skari skýli mér,
svo skaði mig ekki djöflarnir,
í mínum krossi og meðlceti
minn Drottirm Jesú hjá mér sé.
Hvort heldur lifi hér eða dey\,
hjartað rrdtt við þvi kvíðir ei,
glaður því mína gef ég önd,
Guð sannleiksim! í þína höncU.
Hallgr. Pétwsson.