Ljósberinn - 01.11.1941, Blaðsíða 6

174
LJÓSBERINN
irinn leit um leið hálf stríðnislega til nunn-
unnar, en hun signdi sig.
»Dansa? — eini Pétur! Nei, ég kann
ekki að dansa. En' ég þarf oft að flýta
mér svo mikið með hlöðin og þá yrði það
líklega svo erfitt. ef ég yrði hölt«.
»Þú skalt nú ekkert vera að hugsa um
það, ]júfan«, sagði læknirinn. En nunn-
an strauk mjúkri hendi um vangann
Dídí og sagði ástúðlega:
»God, fornuftig Pigelf (Góð, skynsöm
stúlka).
Nú var komið með sjúkrabörur, Dídí
lögð á þær og síðan borin upp á loft og
inn í skurðstofuna. Þar var ungur maður
í hvítum kirtli og tvær nunnur, báðar
talsvert unglegri en sú, sem Dídí var nú
búin að kynnast. Dídí var strax lögð á
uppskurðarborðið, sem stóð á miðju gólfi,
undir stórum ljósahjálmi. En yfirlæknir
gaf nunnunum ýmsar fyrirskipanir, og
talaði síðan í hálfum hljóðum við aðstoð-
armann sinn, á meðan þeir voru að þvo
sér um hendurnar.
Augnaráð Dídí litlu var flöktandi. Þac
var auðséð að henni var um og ó, þó að
hún reyndi að harka af sér. En það var
henni-svo mikils virði, að henni fannst
liún geta treyst þeim svo vel báðum, lækn-
inum og gömlu nunnunni. Hún kom nú
til hennar, lagði hendina á ennið á litlu
stúlkunni, og tautaði eitthvað fyrir munni
sér. Síðan sagði hún undur þlíðlega við
Dídí, — á sínu hrognamáli:
»Ekki vera hrædd, fornuftig ÍÚge, —
læknirinn god Mand, flink Doktor. Hann
lappe Dídas Ben sammen som ingenting«.
— sem þýðir svona hérum bil: »Þú skalt
ekki vera hrædd, skynsama stúlka, lækn-
irinn ei1 góður maður og ágætur læknir
og hann gerir við hrotnu fæturna, eins og
ekkert sé«.
Nú kom önnur unga nunnan með of-
urlitla grind, klædda hvítum dúk, og yf-
irlæknirinn kom að borðinu um leið.
»Jæja, — nú ætlum við að byrja Dídí
litla. Þessi góða nunna íetlar nú að láta
þessa »grímu« á andlitið á þér, — þú skalt
vera alveg róleg, — en svo verður þú að
draga djúpt andann. Þetta tekur ekki
langan tíma. Og við ætlum öll að hjálp-
ast að með að gera þetta fljótt og vel, eins
og þeir segja, skósmiðirnir, þegar þeir aug-
lýsa skóviðgerðir«.
Síðan var gríman lögð á andlitið á Dídí
og um leið fór hún að finna einhvern eir-
lcennilegan þef, en hálfvæminn. Eftir fá-
ein augnablik fannst henni, að borðið, sem
hún hafði legið á, fara á kreik. Fyrst velt-
'ist það sitt á hvað eins og bátur á mjúk-
um og hreiðum öldum, en svo fannst henni
hún sjálf verða viðskila við borðið og svífa
í lausu lofti. Henni fannst hún verða svo
létt á sér, hún sveif um geiminn, — og
þó hafði hú-n enga vængina. Skildj hún
vera á leiðinni til hennar mömmu sinn-
ar. Hún reyndi að kalla: »Mamma«, en
hún gat þáð varla. Og svo vissi hún ekk-
ert frekar um lilveruna um sinn.
Nunnan, sem hélt grímunni, heyrði
-þessa stunu óglöggt, og sagði:
»Litlu stúlkuna er að dreyma um hana
Jnömmu sína!«
»Það er ágætt«, sagði yfirlæknirinn.
»Hún er að sofna. Hvernig er slagæðin?«
»Eðileg«.
»Þá getum við hyrjað. Allt í lagi?«
»Allt í lagi!«
Nú er ekki ætlunin, að lýsa hér ná-
kvæmlega aðgerðinni, þó að allt af sé það
fróðlegt, að sjá lækna, þegar þeir eru við
slík störf, og þá sérstaklega læknir, sein
er svo »leikinn í sinni list« sem þessí
ágæti laéknir. En þess verður að geta, að
þetta var talsverl erfið aðgerð. Á vinstra
fæti var brotið »hreint«, rétt ofan við ökla-
lið og auðvell að koma þeim .brotum' sam-
an og búa um. En hægri fóturinn var illa
farinn. Dídí mun hafa dottið fyrst á vinslri
hliðina, áður en hún skall alveg á grúfu
og vinstri fóturinn orðið undir krepptum
hægra fætinum, og sá fótur þannig brotn-
að þvert yfir vinstri fótinn og kvarnast