Ljósberinn - 01.11.1941, Blaðsíða 13

LJÖSBERINN
181
um öldum síðan, þó að um fæst þeirra sé
vitað, — afrek, sem fyllilega eru sambæri-
leg við afrekin, sem skíðagarpar hinnar
ungu kynslóðar þessarar aklar stæra sig at\'
Á Austurlandi var einmitt mikil nauð-
syn á að kunna á skíðum, því að þar var
mikið fannkyngi á vetrum, bæði í f.jörð-
unum og á Héraði. Var oft illfært, — nema
fuglinum fljúgandi — og skíðamönnum
að komast á milli fjarða/ og Héraðs. Þetta
urðu menn að kafa, og jafnvel í góðu veðri,
komu menn á áfangastað nær dauða en
lífi af þreytu. Og oft urðu menn úti á
fjallvegunum þar á vetrum.
Héraðsbúar þybbuðust við því almennt,
að taka up'p þetta »samgöngutæki«. Þó
fóru ýmsir ungir menn' þar að fá sér skíði
og æfá skíðagöngur, og lofuðu H. V. mik-
ið fyrir hans hollu ráð. En Helgi hafði
skrifað um nytsemi skíðaíþróttarinnar í
blöðin, og hvatt menn til að taka hana
upp.
Margar sögur kann ég um það, er fað-
ir minn neitinn, sem var Svarfdælingur
og ‘góður skíðamaður, eins og margir
Svarfdælingar, bjargaði lífi sínu og stund-
um annara líka, með skíðaleikni sinni. En
á þessum árum.átti hann oft erindi upp
um Fljótsdalshérað og jafnvel alla leið
norður á Langanes-strendur, að vetrarlagi.
Á þeirri leið eru slæmir fjallvegir. Hvað
eftir annað kom það fyrir á þessum ferð-
um, að horfst var í augu við dauðann,
og mátti þá oftast, næst handleiðslu Guðs,
þakka það skíðunum, að ekki urðu slys.
En þó að ég vilji hvetja drengiiog stúlk-
ur til að læra á skíðum og telji holt og
sjálfsagt að iðka íþróttir, eftir því sern
föng eru á, þá er hitt þó ekki síður áríð-
andi, að ekki sé farið í öfgar í því frem-
ur en öðru. Og um fram allt sé þess gætt,
að sleppa sér ekki svo mjög við íþrótt-
irnar, að annað verði að sitja á hakanum,
sem meira ríður á að sinna, þegar öllu er
á botninn hvolft. Það er t. d. ekki hægt
að taka þátt í öllu, sem tízka er á hverj-
um tíma, fyrir þá, sem fylgja vilja Kristi,
Þinn rétti staöur á snnnudegi.
Það var sunnudagsmorgun. María litla
var að búa sig í sunnudagaskólann.
»Þú ætlar þó aldrei að fara út í þessa
hellirigningu?« spurði mamraa.
»Æ, lofaðu mér að fara mamma, kenn-
aranum mínum þykir svo fyrir ef ég kem
ekki. Einu sinni var rigning og þá kom eng-
inn, og þá varð hún víst fyrir* sárum von-
brigöum, því hún spurði okkur næsla
sunnudag, h.vort við færum ekki í skólann
í rigningu. Og það gerum við., mamma.
þá getum við allt eins farið í sunnudaga-
skólann. Og ef ég fer, þá veit ég aö þær
Anna og Inga koma líka«.
»Jæja, ég skal þá löfa þér að fara«, sagöi
mamma.
Og það var svo inndælt að vera í sunnu-
dagaskólanum daginn þann. Þau heyrðu
sagt frá Jesú og sungu og lásu bænirnar
sínar og kennslukonan var svo glöð. Það
komu reglulega mörg börn, þó rigndi.
Skömmu síðar en María var farin, kom
pabbi inn í stofuna, »Læturðu hana Maríu
fara í sunnudagaskólann í öðru eins veðri
og' nú er?« Hann var ekki sérlega blíður
á manninn.
»Já, hún var svo hrædd um, að fá börn
myndu koma, og vissi, að kennslukonunni
myndi þykja fyrir því«, sagði mamma
Maríu. »En ef hún kæmi, þá myndu önr.-
ur börn fylgja dæmj hennar«.
»María hefir rétt íyrir sér«, sagði þá
pabbi hennar og settist niður.
Þegar þau höfðu setið þegjandi stundar-
korn, þá sagði mamma: »Hvernig er það
í rauninni með okkur. Látum við regn eða
annað hindra okkur í því að fara til kirkju.
Ættum við ekki að fara að dæmi Maríu,
og fara að heyra arð Guðs?«
Og það gerðu þau líka. Næstu sunnu-
daga sátu þau allt af á sínum stað í kirkj-
unni, eins óg María í sunnudagaskólanum.
og þar með má telja ýms iþrótta-uppátæki.
sem eru þá eigi heldur til gagns eða líkain-
legrar hollustu. Frh.