Ljósberinn - 01.11.1941, Blaðsíða 15

183
LJÓSBERINN
Stígur settist niður og gaut augunum
órolega til saumaskríns frænku sinnar.
»Sko, þetta er nú saumnál, Elsa! Hefirðu
raunverulega aldrei þrætt saumnál?«
»JÚ, Júlía frænka«, — Stígur brosti glað-
lega — »einu sinni, en það var stór og
digur nál með löngu auga«.
»Jæja, sjáðu til, Elsa, þú hefir þá stag'-
að í sokkana þína«.
»Nei, frænka, ég saumaði halann á flug-
dreka með Hólmsstrákunum«.
Etatsráðsfrúin varð þungbúin á svip og
hristi höfuðið.
»Reyndu nú þessa«, sagði hún og rétti
Stíg tvinna og nál.
Stígur spýtti duglega á tvinnan, sneri
vel upp á endann og yddj hann, samkvæmt
heilræðum frænku sinnar, og loksins kom
hann honum gegnum nálaraugað, en þessi
nál var líka andstyggilega mjó og aum-
ingjaleg, svo að varla var hægt að festa
fingur á henni.
Frænka hans tók nú nokkrar smápjötlur
upp úr skríni sínu, og svo byrjaði kennslu-
stundina. Þegar Stígur var búinn að stinga
sig í fingurna svona tíu, tuttugu sinnum,
fór honum að ganga nokkurnveginn slysa-
laust að beita nálinni. Aumingja dreng-
urinn stritaði við þetta í fullan hálftíma,
en svó tók frænka hans saumadótið af hon-
um.
»Nú getum við lagti það frá okkur til
morguns«, sagði hún, »svo tökum við okk-
ur dálitla stund á hverjum morgni, og svo
skaltu sjá, Elsa, að þú verður orðin dug-
leg að saurha, þegar þú kemur heim aftur.
En hlauptu nú inn og farðu í heilan kjól;
og þegar þú ert orðin dugleg, geturðu, saum-
að saman rifurnar á þessum«.
»Nei, nú er mál til komið, að þetta taki
enda«, sagði Stígur við sjálfan sig, er hann
var kominn inn í herbergi sitt, og var í
þungu skapi; »það er ekkert gaman að
% þessu lengur .... að stelpuskömmin skuli
annars ekki geta komið á morgun. Ann-
ars væri ef til vill ekki svo vitlaust að
læra ofurlítið að sauma. Var það ekki Pet-
ersen skipstjóri, sem sagði einu sinni, að
allir strákar ættu að iæra að festa á sig
hnappa, alveg eins og sjómenn verða aó
gera. Eh hvaða kjólskrípi á ég nú aö
fara í?«
Hann smellti upp lokinu á ferðakoforti
sínu og fór að leita í kjólum Elsu og fleygði
hverjum eftir annan á gófið. »Ekki þenna*
með öllu þessu pírumpári á«, sagði hann
og fleygði frá sér fallegum, Ijósbláum kjól
með breiðum knipplingum í hálsi og erm-
um. »Allt þetta drasl rifnar bara sundur,
ef á það er litið. Nei, hérna er þá einn«,
og hann lyfti upp dökkrauðum kjól, slétt-
um og óbreyttum, með flauelsbelti. »Þessi
er dágóður«, hann virti hann fyrir sér,
»það er ekki hægt að rífa- hann« — hann
togaði í hann af öllum mætti — »og hann
getur ekki krækst í neitt, því að hann er
svo háll og sléttur — við skulum reyna
hann«.
Þessi kjóll var þar að auki hnepptur á
annari hliðinni, svo að hann gat komist í
hann sjálfur.
Það var enginn í dagstofunni, þegar Stíg-
ur kom þangað inn, og hann fór því út á
ganginn og ofan stigann. Út að götunni var
húsinu lokað með stóru járnrimlahliði, og
hann ætlaði nú að reyna að smjúga í gegn-
um það og komast út á götuna. Þessa stund-
ina langaði hann ekkert til að vera elsku-
leg bróðurdóttir eða frænka. Á leiðinni of-
an hafði hann af gömlum vana þrifið húfu
Páls og sett hana á höfuðið — það var
ósæmilegt fyrir telpukrakka að ganga ber-
höfðuð yfir götuna, eða svo hafði frænka
hans sagt.
Stígur þreif í hliðið, en það var lokað,
og staðnæmdist hann því fyrir innan það
og horfði út á götuna.
Fjöldi fólks gekk framhjá, karlar off
konur á skemmtigöngu, verkamenn á heim-
leið, drengir og telpur á öllum aldri, en
allir hlógu að telpunni innan við hliðið með
strákahúfu ofan á eyru.
Loksin» komu þrír stáJpaðir strákay,