Ljósberinn - 01.11.1941, Blaðsíða 5

L JÖSBERINN
173
»Hvað er klukkan?« spurði Dídí, þegar
hún var komin að þessari niðurstöðu.
»Klukkan?« sögðu þau bæði í einu, lækn-
irinn og nunnan. Þau höfðu búist við ein-
hverri, allt annari spurningu.
»Já, — klukkan. Og hvar eru blöðin
mín. Nú verða kaupendurnir alveg tromp-
aðir«.
»Klukkan er tæplega fimm«, svaraði
læknírinn, »og lofaðu káupendunum að
verða trojnpuðum. Bifreiðarstjórinn hefir
eflaust hirt blöðin þín og farið með þan
á afgreiðsluna. Ég baðlhann að fara þang-
að, til þess að fá upplýsingar um, hvar
þú ættir heima, svo að hægt væri að láta
pabba þinn og mömmu vita að þú vær-
ir hérna«.
»Hún mamma mín er nu dáin og pabbi
er að vinna í mulningii fyrir innan bæ —-
en —« það lá við að hún tæki andköf,
»hafragrauturinn! — eini Pétu’r! Ég kemsí
ekki heim í tæka tíð til að elda hafra-
grautinn!«
»Það gerir nú minna til, með hafragraut-
inn cn fæturna á þér. Við verðum nú
fyrst og fremst að hugsa um þá«, sagði
læknirinn og var nú að verða óþolinmóð-
ur. »Nú þarf 4g að hlusta þig ofurlítið,
áður en við getum farið að fást við meiðsl-
in«.
. »Hlusta mig? Voru það þá ekki fæturn-
ir? — Og vesalings afgreiðslumaðurinn,
— sá fær skammirnar! Og þetta er allt
mér að kenna, af því að ég hljóp fyrir
bílinn!«
»Mér þykir þú taka þessu rólega, kelli
mín«, sagði læknirinn og var nú að hlusta
hjartað í Dídí. »En hvað gerir það, þó að.
þeir skammi afgreiðslumanninn. Þeir 'nafa
gott af því, að fá ofanígjöf, þeir karlar.
— — Hjartað ágætt! Það er eins og í
hraustu og spræku veturgömlu folaldi.
AllL í lagi, kelli mín! Ég var athuga hvort
óhætt væri að svæfa þig snöggvast á með-
an við erujn að kveikja saman á þér títu-
prjónana«, — nú var vinstra augað á lækn-
inum alveg fullt af glettni — xþað yjði
nokkuð sárt, ef við þyrftum að gera það
á þér vakandi. Og nú erum við búin að
eyða allt of miklum tíma í yfirlkk.
»Svæfa mig?« spurði Dídí og brá fyrir
ótta í augunum. »Er það ekki voðalega
hættulegt?«
»Sei, sei nei, — ekki fyrir svona hraust-
an kvenmann. En við þurfum að flytja
þig upp í skurðstofu. Ég þarf að hafa
mann með mér og eina eða tvær nunnur
í viðbót. En þú hefir ekki minnst neitt
á fæturna. Finnurðu nokkuð verulega til
í þeim«.
>>Nei, —- eiginlega ekki. En þeir eru svo
þungir. Eg get ekkert hreyft þá. Verð ég
.----hölt?«
Hún var sár þessi spurning. Læknirinn
skildi, að litla stúlkan hafði kveinkað sér
við það í lengstu lög, að stynja henni upp.
Það var sárt fyrir hressa og hrausta 10
ára stúlku, að heyra, að hún yrði ef til
vill að ganga hölt alla æfi. Hann hafði
deyft fæturna, meðan hún var í yfirlið-
inu. Það var ástæðan til þess að hún fann
ekki til í þeim, og að henni fannst þeir svo
þungir.
»Hölt?« endurtók læknirinn hálf hik-
andi. En svo bætti hann við, hressilega:
»Það er nægur tími til að tala um það
seinna í kvöld — en — hvað heitirðu ann-
ars, góða mín?«
»Sigríður og er allt af kölluð Dídí?«
»Jæja, Dídí mín! Ég skal nú segja þér
alveg eins og er, af því að þú ert svo kot-
roskin og dugleg. Þú hefir meitt þig nokk-
uð mikið, sérstaklega á hægra fæti. Og
þér ríður á að taka á allri þinni stillingu,
því að það getur tekið nokkuð langan tíma
jað gera þig rólfæra. En af því, að þú ert
nú einmitt svona dugleg og skynsöm
stúlka, þá veit ég að þú tekur þessu með
stillingu og við skulum gera það sem í
okkar valdi stendur, til þess að gera fæt-
urna. á þér aftur svo úr garði, að þú getir
notað þá til þess, sem þeir eru ætlaðir.
Þykir þér gaman að dansa, Dídí«, — lækn-