Ljósberinn - 01.11.1941, Blaðsíða 18

m
LJÓSBERINN
o
Kali stökk á fætur. Báðir horfðu þeir
órólegir á hundinn, sem sperrti eyrun, nas-
aði í áttina, þaðan sem þau höfðu komið,
starði út í myrkrið. Hárin risu á baki
hundsins. Þrællinn ungi kastaði í skyndi
brenni á eldinn. »Herra«, hvíslaði hann,
»taktu riffilinn!« Stasjo gerði svo. Urr
Saba breyttisl í gelt. Um tíma heyrðist
ekkert, en síðan heyrðist þunglamalegt
stapp, eins og stórgripir kæmu þeysandi
í áttina til þeirra. Björgin bergmáluðu
stappið, sem stöðugt lét hterra í eyrum.
Stasjo vissi að hætta var á ferðum, en
hvað gat þetta verið? Máske villinaut eða
nokkrir nashyrningar, sem leituðu út-
göngu ur gjánni! Ef Stasjo tækist ekki
að fæla dýrin burt með skothríð, var úti
um ferðafólkið. En éf þetta væru nú ein-
hverjir úr flokki Smains, sem hefðu fund-
ið líkin og væru nú að leita þau uppi.
Stasjó vissi, að þeim myndi þá ekki verða
hlýft. — »Ö«# hugsaði hann, »Guð gefi að
það séu dýr, en ekki menn!«
»Hestar!« hrópaði Ivali, og um leið sáu
þau hesta Gebhrs og Chamis koma á harða
spretti út úr myrkrinu. En þegar þeir
komu auga á hina bundnu félaga sína,
staðnæmdust þeir frýsandi. Stasjo hélt
samt stöðugt byssunni að kinninni. Hann
bjóst við að sjá loðið höfuð ljónsins eða
flatt enni hlébarðans koma í ljós á bak
við hestana. En svo varð ekki. »Plvað hef-
ir getað vakið svo ótta þeirra, að þeir hafa
árætt fram hjá ljónshræinu?« spurði
Stasjo. »Herra«, svaraði drengurinn, »Kali
getur sér þess til, að margar, margar hý-
enur og sjakalar hafi komið í gjána og
hestarnir fælst og flúið, en hýenurnar ekki
elt þá, því þær éta hræin«. »Máske, en
farðu nu og spenntu af hestunum og
komdu með suðuáhöldin og sekkina. Þú
þarft ekkert að óttast, riffillinn verndar
þig«. »Kali ekki hræddur«, sagði dreng-
urinn um leið og hann fór.
»Hvað hefir komið fyrir, Stasjo?« spurði
Nel um leið og hún kom út úr tjaldinu.
»Ekki annað en það, að hinir hestamir
eru komnir aftur«, svaraði Stasjo. Eftir
stutta stund sagði Nel hikandi: »Stasjo,
geta þeir ekki komið hingað?« »Hverjir?«
spurði Stasjo undrandi. »Þeir — hinir
dauðu .... Eg er svo hrædd, svo hrædd!«
sagði Nel og fölar varir hennar skulfu.
Þau þögðu. Stasjo trúði ekki áafturgöngur
en atburðir næturinnar ollu því, að óhugn-
aður greip hann. »Hvað crtu að segja,
Nel?« spurði hann. »Þú mátt ekki taka
sögur Dinah um illa anda trúanlegar. Hin-
ir dauðu geta ekki ....«
Meira fékk hann ekki sagt, því á þessu
augnabliki kom nokkuð hræðilegt fyrir.
Ur djúpi klettanna, í þeirri átt, sem hin-
ir dauðu lágu, hljómaði í næturkyrrðinru
hræðilegur og draugalegur hlátur. ötti,
gleði, grimmd og þjáning birtist í þess-
um hlátri. Hann hljómaði sem hlátur vit-
skertra manna. Nel æpti upp og stökk í
fangið á Stasjo og þrýsti sér upp að hon-
um. Stasjo fölnaði. Hárið reis á Saba og
hann þaut urrandi a fætur. En Kali, sem
sat þar nærri, lyfti höfði næstum glaðlega
og' sagði: »Þetta eru hýenurnar, sem
hlæja yfir Gebhr og ljóninu«.
Atburðir undangengins dags og nætur
höfðu svo lamandi áhrif á Stasjo og Nel.
að þau féllu í þungan svefn. Litla stúlk-
an kom ekki út úr tjaldinu fyrr en um
hádegisbilið. Stasjo, sem var kominn á
ferl fyrir nokkurri stundu, hafði skipað
Kali að útbúa máltíð. Dagsbirtan rak á
brott afturgöngur næturinnar. Börnin
voru ekki aðeins orðin úthvíld, heldur
einnig hughraust og vongóð. Þau lögðu
af stað, burt frá þessari óhugnanlegu gjá.
Á þessum tíma dags eru allir ferðamenn
í Afrxku — jafnvel negrarnir — vanir að
hvíla sig. Dýrin sltríða inn í þéttasta skóg-
arþykknið, fuglarnir hætta að syngja, suð
skordýránna þagnar meðan sólin brennur
miskunnarlaust hátt á lofti, eins og hún
sé að leita eftir, hvern hún skuli deyða.
Það er engu líkara en öll náttúran feli sig
fyrir augliti illra anda.
En þau riðu áfram gegnum gjána, sem