Ljósberinn - 01.11.1941, Blaðsíða 12

180
LJÖSBERINN
næst þeirri dásemd, að iíða um loftin blá
í flugvél.
Mest voru notuð norsk skíði, eða sæmi-
lega góðar stælingar af þeim. En ekki man
ég til þess, að við fengjum tilsögn í aö
ganga, stökkva eða standa á skíðum fyrr
en um aldamót. Pá settist að í kaupstaðn-
um ungur maður, sem kennaranám hafði
stundað í Noregi og ýmsar íþróttir og
kunni góð skil á öllum tilburðum og að-
ferðum, sem þá tíðkuðuSt þar í sk'íðaíþrótt-
inni. Þetta var Helgi kennari Valtýsson,
sem margir Ljósberaleséndur kannast ef-
laust við. Við könnuðumst að vísu við
skíðabindingana, sem Norðmenn notuðu,
en höfðum ótru á því að binda skíðin við
fæturna, enda höfðum við lítið iðkað
stökk. En Helgi vildi ólmur láta okkur
binda skíðin á okkúr. Stafinai höfðum vió
ekki notað heldur. En Helgi lékk oltkur
méð sér í gönguferðir, og þannig vöndumst
við á að nota þá og fundurn að þeir voru
ómissandi. Býst ég við, að fyrsta skóla-
barna-ferðlagið, sem farið var hér á landi,
sé ferðalagið, sem H. V. fór með barna-
skóladrengina sína fyrsta veturinn, sem
hann vár barnaskólastjóri á Seyðislirði
(1903?). En frá því ferðalagi sagði ég í
Ljósberanum 1937 (í »Rabbi«).
Skíðaíþróttin er ein þeirra íþrólta, sem
auk þess að vera frábærlega skemmli-
leg og hoii, getur haft mikla »verklega<:
þýðingu í landshlutum, þar seni samgöng-
ur eru erfiðar á vetrum. Gengur hún og
næst sundinu að því leyti, að þeir sem
hana kunna, geta stundum bjargað lífi
sínu, þegar annars gæti verið tvísýnt uin,
hvernig fara myndi. Þráfaldlega hefir það
komið fyrir hér á landi. Því að í ýmsum
sveitum hafa skíðaferðir venið iðkaðar
af nauðsyn, allt frá landnámstíð, og
mörg afrek unnin verið á skíðum á öll-