Ljósberinn - 01.04.1942, Blaðsíða 4

Ljósberinn - 01.04.1942, Blaðsíða 4
;a u a *l * . V',#' ^ y- ' •-. r-v/~ H ARDEN S AS S -KA ST ALINN (Gauialt æfintýri) Á milli vingjarnlegra sveitaþorpa og frjósamra akra teygir svört fjallsstrýtá sig upp í loftið. Á tindi þessa fjalls gnæfðu sundurtætt- ar rústir Hardensass-hallarinnar. Þessar rústir, sem einu sinni voru fögur og skrautleg höll, iriinntu sorglega mikið á hverfulleik auðsins og valdsins. Grafnir undir leðju og möl iágu íburðarmiklir sai- ir. Sterku, sívölu turnarnir voru hrundir og sundurtættir eftir fallbyssuskot óvin- anna. Djúp þögn ríkti innan þessara múra, setn einu sinni endurómriðu hlátra og glað- vær samtöl. Nú var auðnin sezt hér í önd- vegi, í stað nautnasýki og skarts. Blóðug styrjöld, sem nálega hafði lagt landið í rústir, útrýmdi algerlega gömlu, stærilátu Hardensass-ættinni. örlögin komu, eins og guðsdómur yfir hina valdasjúku greifa. sem höfðu svo oft boðið öðrum byrginn. Þeir héldu. víst að þeir þyrftu ekkert að óttast í hinni rammgirtu höll, sem var full af dýrgripum og skrauti. En yfir há- reistum hallarturnunum hvelfdist himin- inn, eins og vald Drottins var yfir valdi greifanna, sem þeir stærðu sig af. Engin lífsmerki sáust við þessa hrundu hallarmúra, nema hérgfléttur og villtir rósarunnar, sem vöfðu sig um þá. Það voru liðnar margar aldir síðan höllin ger- cyddist. Láridið var risið úr rústum aftur eftir styrjaldarsárin. Klukkurnar í litlu sveitakirkjunum kringum fjallið sungu um frið og eindrægni; gullnir bylgjandi akrarnir töluðu um vel launað erfiði og söngvarnir, sem hljómuðu niðri í sveitinni á kyrrum sumarkvöldum báru vott uu> lífsgleði og nægjusemi. Litlu flögusteins- þöktu sveitabæiinir, eplatrén og rósarunn- arnir höfðu færst nær og nær rótum hall' arfjallsins, þegar strangt og villt augna- ráð hallarherranna hvíldi ekki lengur ógn- andi yfir byggðinni. En það \’oru ekki margir. sem þorðu að fara upp á fjallstindinn, upp að gömUi hallarrústunum. I-Ierskarar af þjóðsögun1 og gömlum munnmælasögnum héldu dyggilega vörð um hálfhrundu múrana- Menn sögðu hverjir öðrum frá dýrmæturn griþum og fjársjóðum, sem lægju grafn»r undir hvelfingunum. En enginn maður ’ þessari fallegu, l'riðsælu byggð hafð1 minnstu löngun til að afla sér þessara auö' æfa. Það voru mörg ár síðan seinasti sel' intýramaðurinn hafði gefizl upp við a» leita þeirra. Nú trúðu menn því að hve»’ einasta skóflustunga, sem rekin væri ná' l.egt gömlu, dimmu rústunum, hcfði dauða og eyðileggingu í för ineð sér. Það vn»' eins og andar framliðinna hallarbúa rels' uðu hinum ágjörnu. Það voru aðeins fá»r af þeim, sem leituðu auðæfa og gæfu þang'

x

Ljósberinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Ljósberinn
https://timarit.is/publication/362

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.